Το είδος τραγουδιού που υπηρετούν είναι …αχαρακτήριστο.

 Δημοτικό δεν μπορείς να το πεις, ούτε λαϊκό είναι, αλλά αυτό λίγη σημασία έχει για τους πολυπληθείς θαυμαστές τους. 

Στα μέσα της δεκαετίας του ογδόντα, στην πιάτσα των μουσικών, αρχίζει μια «μουρμούρα» για έναν κλαριτζή που  δείχνει να βαδίζει σε  ανεξέλεγκτους μουσικούς δρόμους.

Οι παλιοί οργανοπαίκτες αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας τον νέο «συνάδελφο», ενώ οι νέοι πολύ θα ήθελαν να του μοιάσουν!

 Έχει ξεχωριστό ηχόχρωμα, ρυθμικό παίξιμο και φαίνεται να καλύπτει τις μουσικές  προτιμήσεις  από τον… παππού μέχρι τον εγγονό.

Και ενώ όλοι μιλούν για αυτόν, ο Γιώργος Δημητρόπουλος, από τα Κέδρα Ευρυτανίας, αλωνίζει την ελληνική επαρχία, παρασύροντας στην επιτυχία του και την παρτενέρ του, Έφη Θώδη.

Οι πρώτες ηχογραφήσεις τους με την εταιρεία « Φοίνιξ» σπάνε κάθε ρεκόρ κυκλοφορίας και τραγούδια όπως τα: «πού να’ ναι τέτοια ώρα η αγάπη μου», «μοιάζω με ένα δέντρο μαραμένο», «γλύκα, γλύκα», παρασύρουν στο ρυθμό τους, παλιούς και νέους γλεντζέδες

Η Θώδη, παρά το γεγονός ότι δεν διαθέτει  ξεχωριστή φωνή, αρπάζει την ευκαιρία, σε μια εποχή που το δημοτικό τραγούδι πνέει τα λοίσθια, και ακουμπώντας στο ξεχωριστό παίξιμο του  Δημητρόπουλου   «κλέβει» τη δόξα από τις παλιές «ιέρειες» του δημοτικού τραγουδιού!

Περίπου είκοσι χρόνια διήρκεσε η συνεργασία της Θώδη με τον Δημητρόπουλο και η επιτυχία  φαίνεται ότι βάρυνε περισσότερο τους ώμους της ερμηνεύτριας, που δεν άντεξε τόση δημοσιότητα.

 Έγινε βορά στο αδηφάγο τηλεοπτικό κοινό και  γελοιοποιήθηκε από ανάλγητους τηλεοπτικούς αστέρες.

Τώρα αγωνίζεται να ξαναβρεί το παλιό καλό εαυτό της, ενώ ο Δημητρόπουλος συνεχίζει τις μουσικές αναζητήσεις του με νέα παρτενέρ, την Αγάθη. Όμως, θα χρειαστεί να περάσει πολύς καιρός για να «ξεθωριάσει» η κοινή πορεία τους, αφού το … άρωμά τους είναι ακόμη έντονο στα πανηγύρια της ελληνικής επαρχίας.

Γιώργος  Λ.  Τσάμπρας

Η «χρυσόσκονη» του Τόλη Βοσκόπουλου κάλυψε και τα όνειρα αρκετών συναδέλφων του, οι οποίοι έκαναν καριέρα ακολουθώντας τα μουσικά βήματά του. Η επιτηδευμένη ομοιότητα στη  φωνή και την ερμηνεία τούς χάρισε τα λεπτά της δημοσιότητας που αναζητούσαν και ο κόσμος τους λάτρεψε όχι γι αυτό που ήταν, αλλά γι αυτό που έδειχναν.

 Ήταν αρχές του ενενήντα, όταν σε κάποιους ερασιτεχνικούς σταθμούς άρχισε να ακούγεται το τραγούδι «Για τα μάτια του κόσμου», με έναν τραγουδιστή που παρέπεμπε, σε φωνή και ερμηνεία, στον Τόλη Βοσκόπουλο. Ήταν ο Χρήστος Αυγερινός, από το Λιβάδι της Ελασσόνας, σε ένα δικό του τραγούδι που συμπεριλαμβανόταν στον πρώτο δίσκο του με τον τίτλο « Είναι σε δίλημμα».

 Έχοντας σπουδάσει μουσική στο Ωδείο της Λάρισας, έγραφε ο ίδιος τα τραγούδια του, αλλά δεν έβρισκε δισκογραφική εταιρεία για να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα.

 Τελικά, τον Οκτώβριο του 1991, κυκλοφόρησε ο πρώτος του δίσκος από μια «περιφερειακή» εταιρεία και σε λίγους μήνες όλος ο κόσμος τραγουδούσε το «για τα μάτια του κόσμου».

Όταν κατέβηκε στην Αθήνα ο Χρήστος Αυγερινός εμφανίστηκε στο «Αχίλλειο» του Χέλιου, μαζί με την Τζένη Βάνου, και  χάλασε κόσμο. Πάνω στην επιτυχία του, αποφασίζει να απεγκλωβιστεί από το είδωλό του, αλλά ο κόσμος ήταν φανερό ότι τον θαύμαζε γι αυτό που έδειχνε και όχι γι αυτό που πραγματικά ήταν. Έτσι, οι επόμενοι δίσκοι του έμειναν στα ράφια των δισκοπωλείων και ο Αυγερινός «κατέφυγε» στην επαρχία αλλά και στο εξωτερικό, όπου υπήρχαν ακόμη θύλακοι θαυμαστών του.

Με ένα τραγούδι, όμως, είναι δύσκολο να χτίσεις καριέρα και έτσι ο Αυγερινός χάθηκε σιγά, σιγά από το προσκήνιο. Τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη και με κάποιες έκτακτες εμφανίσεις του, προσπαθεί να ξαναδώσει χρώμα  στην ξεθωριασμένη εικόνα του. 

Τα μάτια είναι το παράθυρο της ψυχής και από εκεί πιάνεται ο έρωτας, στα χείλη κατεβαίνει και από τα χείλη στην καρδιά ριζώνει και δεν βγαίνει.

Στα μαύρα μάτια χάνεται, στα γαλανά πεθαίνει και στα μικρά τσακίρικα μπαίνει και δεν βγαίνει.

Η λαϊκή μούσα «ξόδεψε» χωρίς φειδώ τα καλλίτερα κοσμητικά επίθετα για να περιγράψει την ομορφιά των ματιών και οι πρωτομάστορες της παραδοσιακής μας μουσικής ύμνησαν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο τις μαυρομάτες, τις γαλανομάτες και τις μπιρμπιλομάτες.

Δεκάδες είναι τα δημοτικά τραγούδια που αναφέρονται στις «μαγικές» δυνατότητες των ματιών, αλλά εμείς επιλέξαμε τη συγκλονιστική ερμηνεία του Παπασιδέρη, με τον Γιώργη Ανεστόπουλο στο κλαρίνο.

Γιώργος  Λ. Τσάμπρας

To συγκεκριμένο τραγούδι χορεύεται σε όλη την Ελλάδα και παρά το γεγονός ότι ο τίτλος του παραπέμπει στην Καλαμάτα, δεν έλκει την καταγωγή του από την πρωτεύουσα της Μεσσηνίας, αλλά προέρχεται από τη Ρούμελη.

Το τραγούδι αυτό της Ρούμελης αναφέρεται στον λήσταρχο Χρήστο Νταβέλη, από το Στύρι Βοιωτίας, ο οποίος είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος στην κεντρική Ελλάδα στα μέσα του 19^ου αιώνα.