Ένας προφήτης, μα τι προφήτης!

Είναι μάγος για να τα πιάνει όλα, είναι και προφήτης διότι είχε δηλώσει στους Ιταλούς πως ο Ολυμπιακός θα νικήσει 1-0 με γκολ του Κασάμι. Για να καταλάβουμε τον αντίκτυπο της εμφάνισης του Ρομπέρτο, Ισπανοί σχολίαζαν στα social media πως έτσι όπως παίζει εκτός από τον Ολυμπιακό μπορεί να σώσει και την ελληνική οικονομία! Ο,τι και να πούμε για τον σπουδαίο Ισπανό τερματοφύλακα είναι λίγο. Ας πούμε κάτι για τον Μίτσελ. Εξαιρετικό στήσιμο της ομάδας, άριστη μελέτη του αντιπάλου. Θα πει κανείς πως όλα αυτά ίσχυσαν όμως για ένα ημίχρονο. Οταν θα φτάσει ο καιρός που ο Ολυμπιακός θα μπορεί να παίζει δύο ημίχρονα στον ίδιο εξοντωτικό ρυθμό, δεν θα συζητάμε για πρόκριση στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά για ευρωπαϊκές «κούπες»...

Για ένα ημίχρονο ο πρωταθλητής Ελλάδας έπαιξε οργανωμένο ποδόσφαιρο με αξιοσημείωτη ταχύτητα στη μεταφορά της μπάλας από την άμυνα στην επίθεση, αλλά και ταχύτατες επιστροφές στην άμυνα. Από το πρώτο λεπτό επιβλήθηκε στο γήπεδο επί του σπουδαίου αντιπάλου και άρχισε οργανωμένα και μεθοδικά να απειλεί την εστία του Μπουφόν. Δυο λόγια για τον Τσόρι. Προφανώς δεν είναι καθαρόαιμο άτι για να οργώνει επί ενενήντα λεπτά το γήπεδο. Μάλλον δεν μπορεί να κάνει είκοσι σπριντ με την μπάλα στα πόδια. θα κάνει πέντε-έξι, αλλά σε αυτά όποιος αντίπαλος βρεθεί μπροστά του θα δεινοπαθήσει. Οι κινήσεις του -σπριντ και προσποίηση ταυτόχρονα- ταλαιπωρούν τα μυϊκά συστήματα των δύσμοιρων στόπερ όταν έχουν την ατυχία να τον αντιμετωπίσουν κατά μέτωπο. Και στη φάση του γκολ και στη φάση της χαμένης ευκαιρίας του Κασάμι, οι κεντρικοί αμυντικοί της Γιουβέντους υποφέρουν. Οπως υπέφερε ο Λιχτστάινερ από τον Μασουακού, που με τις πλαστικές κινήσεις του γλιστράει και χάνεται από μπροστά του.

Να επισημανθεί πως, παρά το γεγονός ότι δεν σκόραρε, ο Κώστας Μήτρογλου έκανε το καλύτερό του παιχνίδι.

Η πάσα στο γκολ του Κασάμι ήταν υποδειγματική. Οι μάχες που έδωσε με Μπονούτσι και Κιελίνι, πολλές και νικηφόρες. Ο Κασάμι για άλλη μία φορά έδειξε πως μπορεί να βοηθήσει σε όλες τις θέσεις των χαφ. Κυρίως όμως πείθει πως την κατάλληλη στιγμή θα πάρει την επίκαιρη θέση για να απειλήσει. Ο Ολυμπιακός με την αφεντιά του βρίσκει γκολ από τα χαφ, κάτι που του έλειπε πέρυσι σε Ελλάδα και Ευρώπη. Για την άμυνα τώρα. Στο πρώτο ημίχρονο ο Ολυμπιακός κινδύνευσε μόνο από στημένες φάσεις. Η αδυναμία στο λεγόμενο ψηλό παιχνίδι είναι χαρακτηριστική. Επειτα από πολλά χρόνια (Καραταΐδης, Ανατολάκης) του συμβαίνει. Λίγο η τύχη, πολύ περισσότερο η κεφαλιά του Ελαμπντελαουί πάνω στη γραμμή έδωσαν το «μηδέν» στο πρώτο ημίχρονο. Στο δεύτερο κάποιος γύρισε τον διακόπτη και οι «ερυθρόλευκοι» εμφανίστηκαν με προφανή αδυναμία να κρατήσουν την μπάλα, ώστε να περιοριστεί ο χρόνος που είχαν στη διάθεσή τους για να επιτεθούν οι παίκτες του Αλέγκρι. Ο Ντινγκά, που έκανε ηρωικό παιχνίδι, γύρισε κάποια μέτρα πίσω συμπαρασύροντας αναγκαστικά τον Μιλιβόγεβιτς. Ο Μασουακού έμεινε κι αυτός στον καθαρά αμυντικό του ρόλο κι ο Τσόρι κουράστηκε. Ετσι εξηγείται πώς οι Γιουβεντίνοι βρήκαν χώρους και έβαλαν τον Ολυμπιακό σχεδόν μέσα στην περιοχή του. Ο Αμπιντάλ έκανε σε γενικές γραμμές ένα παιχνίδι χωρίς πολλές προσωπικές μονομαχίες. Τα κάστανα από τη φωτιά προσπάθησε να βγάλει ο Μποτία. Πήρε πολλές μονομαχίες από τον δαιμόνιο Μοράτα κι όσες έχασε τις κέρδισε στη συνέχεια ο Ρομπέρτο.

Η τοποθέτηση του Τέβες σχεδόν αριστερά με διαγώνια κίνηση δημιούργησε επιπρόσθετα προβλήματα. Η μπάλα έπεφτε στη μεγάλη περιοχή χωρίς οι αμυνόμενοι να τη διώχνουν. Για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, τα ίδια είχαν γίνει και πέρυσι με την Μπενφίκα, που τα στόπερ του Ολυμπιακού είχαν μεγαλύτερη ποιότητα και καλύτερη απόδοση. Και τότε και τώρα τη λύση έδωσε ο Ρομπέρτο. Κάπως έτσι η ιστορία γράφει ότι ο Ολυμπιακός μέσα σε ενάμιση μήνα καθάρισε στο Φάληρο τις πρωταθλήτριες Ισπανίας και Ιταλίας. Για να μην ξεχνιόμαστε...

Aρθρογραφία Γιώργος Χελάκης