"Σήμερα, λυπ΄.α

Σήμερα, λυπάμαι για πολλά, πιο πολύ όμως απ΄όλα λυπάμαι για μας, για τον κόσμο, που ήμασταν εκεί που πιστεύαμε, που φωνάζαμε ! Που είμαστε εκεί πάντα! Ύστερα, λυπάμαι για ότι είδα, αυτό το σούρσιμο όλων, έναν Φουστέρ που πήγαινε να εκτελέσει φάουλ με το πάσο του και του φώναζαν απ΄τις κερκίδες” κουνήσου” ενώ είχαμε φάει ήδη το γκολ από τους ανύπαρκτους… αδερφέ όταν έχεις φάει ένα, τρέχεις! Ναι; …και αλήθεια απ’ την αρχή δεν κατάλαβα την αρχική εντεκάδα, τι σοι πειράματα είναι αυτά σε τέτοιο παιχνίδι; που ήταν ο Ιμπαγάσα; που ήταν ο Μήτρογλου απ’ την αρχή;… απ΄τη στιγμή που βλέπεις ότι ο Τζιμπούρ είναι κάπως… Είδα μια ομάδα κοιμισμένη, χωρίς συνοχή και τελικές προσπάθειες. Να τη γλυτώνει από τύχη και βοηθός μας στο να μη πάθουμε 8 εγκεφαλικά μαζί, να είναι το δοκάρι και όχι η προσπάθεια της ομάδας!... και αναρωτιέμαι τι δεν έχουν καταλάβει αυτά τα ακριβοπληρωμένα παιδιά; Με απλά λόγια λοιπόν, δεν φτάνει να φόρας τη φανέλα του ΘΡΥΛΟΥ, τη διάφορα την κάνεις όταν είσαι και σημαντικός παίκτης! Άκουσα τον κόσμο να φωνάζει μέσα στη φρίκη απ’ αυτό που δεν πίστευε ότι έβλεπε «έκανες το Θρύλο Αεκάκι Μαρινάκη» και ντράπηκα… (λυπάμαι για την ΑΕΚ) By the way. Και σκέφτηκα, όπως χειροκροτάμε όπως πληρώνουμε όπως πάντα τρέχουμε, έτσι μπορούμε και να αποδοκιμάζουμε! Γιατί αυτό είναι αχαριστία; Και όχι πίκρα… αυτού του εκπληκτικού κόσμου που γέμισε για άλλη μια φορά το γήπεδο και ήθελε όσο τίποτα άλλο αυτή τη νίκη. Αυτό που σίγουρα κατάλαβα είναι ότι αυτή τη νίκη την θέλαμε πολύ μόνο εμείς, ο κόσμος! Και πλέον τέτοιου είδους παιχνίδια έχουν γίνει θέμα γοήτρου μόνο για εμάς! Μάλλον κάποιοι θα πρέπει να καταλάβουν ότι ο κόσμος αυτός ο «αχάριστος» δεν ζει από τον Ολυμπιακό αλλά, ΖΕΙ για τον Ολυμπιακό! Χαίρομαι που πρόλαβα τον Κόκκαλη… Λυπάμαι που του την έλεγα… ΜΑΡΟΥΤΣΟ