Power game

Ο Γιάννης Ανδριανός κατάφερε να φάει τον Γιώργο Σαρρή από την ΕΠΟ, αλλά είναι μικρή ικανοποίηση αν το νομοσχέδιο δεν περάσει, αφού τα νομοσχέδια περί αθλητισμού για τους υπουργούς είναι σαν τα τάματα για τους πιστούς. Όπως τα τάματα που κρεμιούνται στις εικόνες δεν χρησιμεύουν σε τίποτα, αλλά τα βλέπει ο πιστός και χαίρεται, έτσι και οι αθλητικοί νόμοι είναι για να χαίρεται ο υπουργός που τους έφτιαξε. Μέχρι ο επόμενος υπουργός να περάσει τον επόμενο και ο παλιός θαφτεί. Σαν το επόμενο τάμα που κρύβεται πίσω από το καινούργιο.

Ο Σαρρής, λοιπόν, εξαναγκάστηκε σε παραίτηση, ο Βούρβαχης σαν Ξενοφών Ζολώτας θα πάει την υπηρεσιακή διοίκηση στις εκλογές και εκεί θα ακουστούν οι υποψήφιοι. Οι οποίοι όπως και να λέγονται, ο ένας θα είναι του Ολυμπιακού και ο άλλος του μπλοκ που κοντράρει τον Ολυμπιακό. Τώρα ότι ο Βασίλης Γκαγκάτσης μπορεί να ηγείται του αντιολυμπιακού μπλοκ έχει την πλάκα του, δημιουργώντας όμως κάποια ερωτήματα.

Με κυριότερο ερώτημα ποιο είναι το σημαντικότερο προσόν ενός πρόεδρου της ΕΠΟ. Αν είναι η Εθνική Ελλάδας, ο Γκαγκάτσης όχι μόνο πρέπει να εκλεγεί αλλά να γίνει ο Φιντέλ Κάστρο της ομοσπονδίας. Αν είναι η ακεραιότητα της διαιτησίας, ο Παναθηναϊκός, ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ δεν θυμάμαι να υμνούν την εποχή του Γκαγκάτση σαν την καλύτερη στη διαιτησία. Αν το αντικείμενο είναι να βάλουν στην ομοσπονδία έναν δικό τους για να έχουν τα κόζα, φοβάμαι ότι το έργο του Γκολντόνι «Υπηρέτης δύο αφεντάδων» είναι κωμωδία. Τριών θα είναι δράμα.

Τέλος ας ξεκαθαρίσει κάτι. Ο πρόεδρος της ΕΠΟ ποτέ δεν ήταν αχρωμάτιστος. Ο μακαρίτης Γιώργος Δέδες ήταν μέλος του Παναθηναϊκού και για τον Τριβέλα λέγανε ότι όταν τον έπαιρνε στο τηλέφωνο ο Γιώργος Βαρδινογιάννης όσο του μιλούσε, στεκόταν όρθιος. Προφανώς αν η τριάδα των αντιπάλων του Ολυμπιακού ήθελε κάποιον υπεράνω υποψίας, θα πρότεινε κάποιον σαν τον Παναγιώτη Μπιτσαξή και όχι τον Γκαγκάτση. Η εκλογή προέδρου της ΕΠΟ θα είναι ένα power game, που θα έχει νικητή και ηττημένο, αλλά με εξυγίανση καμία σχέση.