Τα βραβεία του… Βόλου

 Αλήθεια είναι ότι οι χιουμορίστες σε αυτή τη χώρα είναι πολλοί. Και οι καλύτεροι απ’ όλους είναι αυτοί που δεν θέλουν να προκαλέσουν γέλιο. Το παίζουν σοβαροί, το παίζουν ιστορία και με όσα κάνουν σε αναγκάζουν να κρατάς την κοιλιά σου από τα γέλια. Αλήθεια είναι επίσης, όμως, ότι από τα παιδιά που παίζουν μπαλίτσα, από τους ποδοσφαιριστές που τρώνε τα πόδια τους κάθε Κυριακή στα γήπεδα περιμένεις πιο σοβαρές κινήσεις.

Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: σέβομαι και υπογραμμίζω ότι τα βραβεία που δίνουν οι παίκτες έχουν και τη μεγαλύτερη αξία αλλά δεν μπορώ να μη σχολιάσω κιόλας όσα στραβά βλέπω. Εκτός και αν υπάρχουν πολλοί από εσάς που πιστεύουν πως ο Μάτος έπρεπε να αναδειχθεί από το σωματείο των ποδοσφαιριστών ως ο καλύτερος δεξιός μπακ του πρωταθλήματος. Ότι ξέρει μπάλα δεν το συζητάει κανείς. Ότι κάνει πολλή δουλειά για την ομάδα του και ότι είναι ίσως ο καλύτερος παίκτης του ΠΑΟΚ δεν χωρά αμφιβολία. Αλλά, ρε μάγκες, επειδή στο ίδιο γήπεδο παίζεται κι εσείς που ψηφίσατε, διαφωνείτε ότι έπρεπε να τρώει μια κόκκινη κάρτα κάθε δύο ματς ο συγκεκριμένος; Και αν δεν διαφωνείτε πώς πάτε και τον ψηφίζετε; Αν δεν διαφωνείτε, προφανώς πιστεύετε πως το ποδόσφαιρο το παίζεις και με τους αγκώνες.

Πάμε και στον προπονητή. Καλύτερος προπονητής σύμφωνα με τους Έλληνες ποδοσφαιριστές είναι ο Βλάνταν Ίβιτς. Ο προπονητής δηλαδή που κατάφερε να μείνει πίσω από τον Παναθηναϊκό του… Μολίνς στα πλέι οφ και πήρε ένα Κύπελλο σκοράροντας με έναν παίκτη που ήταν δύο – τρία μέτρα οφσάιντ. Προφανώς, λοιπόν, ο Έλληνας ποδοσφαιριστής τίμησε με την ψήφο του τον Ίβιτς διότι θέλει να κερδίζει έτσι. Ή, επειδή, εκτίμησε τα καραγκιοζιλίκια του συγκεκριμένου στη Λεωφόρο που είχε τρομερές συνέπειες και για τη δουλειά ορισμένων συναδέλφων του. Άλλος πήρε το πρωτάθλημα, άλλο βγήκε πρώτος στα πλέι οφ, άλλος βγήκε κορυφαίος προπονητής.

Εκεί που σκίζεις τα διπλώματα τελείως όμως είναι στο ειδικό βραβείο fair play που δόθηκε στους αρχηγούς ΑΕΚ και ΠΑΟΚ για την ψυχραιμία, λέει, που έδειξαν στον τελικό του Βόλου. Άκου να δεις πώς έχει η κατάσταση, φίλε ποδοσφαιριστή. Με τους κάφρους να μαχαιρώνονται για ώρες μέσα, έξω και γύρω από το γήπεδο σε ΚΑΝΟΝΙΚΕΣ χώρες το ματς δεν θα γινόταν καν. Σε ακόμα πιο ΚΑΝΟΝΙΚΕΣ κοινωνίες οι ποδοσφαιριστές θα αρνούνταν να κάνουν σέντρα με αίμα στις εξέδρες.

Δεν ζητάω φυσικά από τους Έλληνες παίκτες να γίνουν οι Τσε Γκεβάρα του ποδοσφαίρου. Ξέρω ότι είναι αδύναμοι μπροστά στα αφεντικά τους, ξέρω ότι δεν μπορούν εύκολα να πάρουν την απόφαση αυτή. Αλλά, ρε μάγκες, μην τους βραβεύουμε κιόλας. Πέρα απ’ όλα τα άλλα θυμόμαστε και τα αίσχη που είχαν γίνει…