ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Τζόρτζεβιτς: «Ο Ολυμπιακός το φαβορί. Όλα θα φανούν στο γήπεδο.»

Της Βαλεντίνας Νικολακοπούλου

Έχει σκοράρει κατά του Παναθηναϊκού οκτώ φορές. Έχει μείνει στις καρδιές του κόσμου για τις αμέτρητες στιγμές χαράς που του χάρισε!

Όταν η πρώτη σου μεγάλη συνέντευξη, στα αρχικά σου βήματα στη δημοσιογραφία είναι στον Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς, αγαπάς αυτό το επάγγελμα λίγο παραπάνω. «Εύχομαι να σου φέρω γούρι», θα πει και καταλαβαίνεις αμέσως γιατί όλοι,συμπαίκτες και αντίπαλοι, έχουν να πουν μόνο καλά λόγια εκείνον. Εμβληματικός αρχηγός του Ολυμπιακού, για 13 χρόνια ήταν αναπόσπαστο κομμάτι των επιτυχιών του Θρύλου. Ένας από τους καλύτερους ξένους παίκτες που πέρασαν από τα ελληνικά γήπεδα, λατρεύτηκε από τους οπαδούς όσο λίγοι και έμεινε για πάντα στο λιμάνι.

Μιλήσαμε για όλα. Την καριέρα του,τη ζωή μετά την μπάλα, την κατάσταση που επικρατεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο σήμερα, τους νέους ποδοσφαιριστες. Ήταν από τις κουβέντες που δεν θες να τελειώσουν ποτέ.

«Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΤΟ ΦΑΒΟΡΙ ΑΠΟΨΕ»

Σε λίγες ώρες αναμετρούνται στο «Γ. Καραισκάκης» οι αιώνιοι αντίπαλοι. Περιμένει να δει ένα καλό παιχνίδι.

«Θεωρητικά ο Ολυμπιακός είναι το φαβορί. Έχει πλεονέκτημα έδρας, θα έχει και τον κόσμο στο πλευρό του. Όλα όμως θα φανούν στο γήπεδο. Στα ντέρμπι έχουμε δει και εκπλήξεις πολλές φορές. Μένει να δούμε και πως έχει επηρεάσει τον Ολυμπιακό το μεγάλο ταξίδι που έκανε στο Καζακστάν για την Αστάνα. Βέβαια έγινε και ροτέισον, οπότε θα δούμε. Ο Παναθηναϊκός θα παίξει και χωρίς τον Μπεργκ που είναι μεγάλη απώλεια. Νομίζω πως θα γίνει ένα ανοιχτό παιχνίδι».

Ο ίδιος έχει παίξει σε πάρα πολλά ντέρμπι. Υπάρχει κάποιο που του έχει χαραχτεί στο μυαλό περισσότερο από τα άλλα;

«Πιο έντονα αυτό που έχει μείνει σε όλους είναι η Ριζούπολη ,το 3-0. Με την ΑΕΚ έχουμε κάνει πάρα πολλά ωραία παιχνίδια με πολλά γκολ. Είναι πάρα πολλά. Κάθε παιχνίδι έχει και κάτι ξεχωριστό. Και αν εξαιρέσουμε και όλα αυτά τα ντέρμπι, ακόμα και ένα παιχνίδι και με την τελευταία ομάδα σου φυλάει κάτι, μία έκπληξη, μία φάση, κάτι το οποίο θα σου μείνει για πάντα. Όταν είσαι 13 χρόνια σε μία ομάδα παίζεις πάρα πολλά ντέρμπι, πάρα πολλά παιχνίδια και δεν μπορώ να σταθώ σε ένα ή σε δύο. Πάντως ένα σημαντικό, καθοριστικό για όλη τη χρονιά με ένα και μόνο αποτέλεσμα ήταν αυτό της Ριζούπολης. Δεν στέκομαι μόνο σε παιχνίδια που έχουμε κερδίσει, έχουμε χάσει κιόλας αλλά γενικώς γίνονταν ωραία ματς. Και με τον ΠΑΟΚ βέβαια. Παλιά υπήρχαν και ο Ηρακλής και ο Άρης και ο ΟΦΗ . Ήταν εντελώς διαφορετικές ομάδες πολύ δυνατές».

 ΤΟ ΨΕΜΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΒΓΗΚΕ ΣΕ ΚΑΛΟ

Από τον Ερυρθρό Αστέρα και τη Σπάρτα Σουμπότιτσα στον Πύργο Ηλείας. Η μοίρα τον έφερε με περίεργο τρόπο στην Ελλάδα. Ένα μικρό ψέμα που του βγήκε σε καλό.. « Όταν ήρθα στον Πανηλειακό το χειμώνα του ’92 πίστευα ότι είναι ομάδα Β Εθνικής. Έτσι μου είχαν πει. Μετά από ένα ματς με το Χαϊδάρι στο οποίο έπαιζε ένας συμπατριώτης μου, έμαθα την αλήθεια Με έπιασε και μου είπε: Καλή ομάδα ο Πανηλειακός αλλά Γ Εθνική; Ένας Θεός ξέρει γιατί δεν έφυγα. Όμως τελικά όλα για κάποιο λόγο γίνονται και μου βγήκε σε καλό. Στη συνέχεια ανεβήκαμε ως την Α Εθνική τα επόμενα χρόνια».

ΤΑ 13 ΕΡΥΘΡΟΛΕΥΚΑ ΧΡΟΝΙΑ

Το 1996 παίρνει μεταγραφή στην ομάδα που έμελε να γίνει το λιμάνι του μέχρι το τέλος της τεράστιας καριέρας του. Αισθάνεται δικαιωμένος για αυτή του την επιλογή. «Με τον Στέλιο Γιαννακόπουλος, που ήρθαμε μαζί από τον Πανηλειακό,μας ήθελαν ας πούμε σαν πακέτο και η ΑΕΚ μπήκε τότε τελευταία στιγμή. Η ΑΕΚ τα 2-3 προηγούμενα χρόνια είχε πάρει τίτλους και ο Παναθηναϊκός τα τελευταία δύο χρόνια είχε πάρει τίτλο. Η μόνη ομάδα που διψούσε πάρα πολύ και ήταν χωρίς τίτλο ήταν ο Ολυμπιακός. Έβλεπα ότι εκείνο το καλοκαίρι πάει να γίνει κάτι καλό. Παρότι εκείνη την εποχή η ΑΕΚ έδινε και διπλά και τριπλά λεφτά, δεν το έβλεπα σε χρήματα με αποτέλεσμα να δικαιωθούμε και να κάνουμε αυτή την πορεία που κάναμε με τον Ολυμπιακό».

Στον Ολυμπιακό θα μείνει 13 χρόνια, μια ολόκληρη ζωή, όσο κανείς άλλος ξένος παίκτης. Θα κατακτήσει 7 σερί πρωταθλήματα και 12 συνολικά ( τα περισσότερα από κάθε άλλο παίκτη στο ελληνικό ποδόσφαιρο). Οι οπαδοί θα τον λατρέψουν και εκείνος θα τους αποζημιώσει με μεγάλες εμφανίσεις και πολλά γκολ, 156 συνολικά. Το 2001,2002 και 2003 θα ψηφιστει ο καλύτερος ξένος παίκτης.

Δηλώνει τυχερός που έζησε τον Ολυμπιακό της εποχής του Σωκράτη Κόκκαλη . «Βλέποντας όλη την κατάσταση στην Ελλάδα θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που συνεργάστηκα με δύο ανθρώπους εξαιρετικούς. Και τα πρώτα τρισήμιση χρόνια στον Πανηλειακό που βρισκόμουν με τον κύριο Σταυρόπουλο ήταν εξαιρετική η συνεργασία και στη συνέχεια από το 1996 μέχρι το 2009 που τελείωσα, χαίρομαι πάρα πολύ που συνεργάστηκα και με τον κύριο Κόκκαλη. Από εκεί και πέρα για να αναφερθώ στο κομμάτι του κυρίου Μαρινάκη ή οποιαδήποτε διοίκηση είναι στον Ολυμπιακό, πάντα έχω καλές σχέσεις και θα έχω. Έχω περάσει πολλά χρόνια σε αυτή την ομάδα. Ευτυχώς τα περισσότερα ήταν ευχάριστα και με επιτυχίες αλλά το να ζεις κάποιον καθημερινά και να συνεργάζεσαι είναι ένα άλλο κομμάτι».

Έχει συνεργαστεί με πολλούς προπονητές. Με ποιον όμως είχε την καλύτερη χημεία; «Τα πρώτα χρόνια που ήρθα στον Ολυμπιακό ήταν ο Μπάγιεβιτς. Γενικώς είχα καλή συνεργασία με όλους τους προπονητές, δεν είχα ποτέ κόντρα. Με κανέναν προπονητή δεν είχα θέμα. Από εκεί και πέρα μετά ο τρόπος και η λειτουργία και η φιλοσοφία του Τροντ Σόλιντ μου άρεσε πολύ και στο τέλος της καριέρας που πρόλαβα ένα χρόνο να δουλέψω με τον Βαλβέρδε. Είναι ένας εξαιρετικός προπονητής με άλλη φιλοσοφία, ήταν ο τελευταίος μου χρόνος στον Ολυμπιακό και παρόλο ότι ήταν τελευταίος, έμαθα πολλά πράγματα».

Με τους ερυθρόλευκους και όντας αρχηγός έχει ζήσει πάρα πολλές επιτυχίες και χαρές, όμως σε μία καριέρα δεν μπορεί να είναι όλα ρόδινα. «Δύσκολες στιγμές υπάρχουν πάρα πολλές . Είτε χάνεις πρωτάθλημα, είτε χάνεις ένα παιχνίδι, είτε αποκλείεσαι από την Ευρώπη , είτε δεν παίζεις καλά και ο κόσμος όπως ξέρουμε του Ολυμπιακού είναι πολύ απαιτητικός. Όπως ανεβαίνουμε έτσι πέφτουμε , όπως πέφτουμε ξανανεβαίνουμε. Έτσι είναι η ζωή, έτσι είναι ο αθλητισμός δεν πρέπει να το παρατάμε και ειδικά στους αθλητές πρέπει να υπάρχει και ένας εγωισμός παραπάνω».

Όλοι έχουν πουν μία καλή κουβέντα για τον Τζόλε, είτε ήταν συμπαίκτης, είτε ήταν αντίπαλος. Δεν είχε νιώσει ποτέ κόντρα ή ζήλεια από κάποιον; «Πάρα πολλές φορές. Αλλά το κρατάω για τον εαυτό μου. Εννοείται ότι ζήλεια υπάρχει. Όταν είσαι με 25-30 άτομα καθημερινά και ξέρουμε ότι δεν μπορεί να παίξουν όλοι,11 πρέπει να ξεκινήσουν, εγώ μέσα σε αυτά ο καθένας προσπαθεί είτε να σε εμποδίσει, είτε να σε δυσκολέψει, είτε να σε ρουφιανέψει που λέμε, είτε να σε εκθέσει για να σε βγάλει έξω από το παιχνίδι και για να πάρει τη θέση σου. Υπήρχαν πάρα πολλά. Καμιά φορά είχα φτάσει σε σημείο όχι να τσακωθώ, αλλά να κάνω παρατήρηση. Ότι γνωρίζω. Απλά. Δεν χρειάζεται ούτε να τσακώνομαι , δεν είμαι άνθρωπος του τσακωμού για να φτάσω σε αυτό το σημείο θα πρέπει να είμαι πραγματικά πάρα πολύ θυμωμένος. Το να κάνω όμως μία παρατήρηση ότι γνωρίζω κάποια πράγματα αυτό όταν ξεπερνάει κάθε όριο εννοείται ότι θα επέμβω. Εννοείται».

Τα χρόνια που μεγαλούργησε στον Ολυμπιακό το πρωτάθλημα ήταν πιο ανταγωνιστικό και η ομάδα είχε πολλούς παίκτες-ονόματα. Όμως τα πάει καλύτερα στην Ευρώπη τώρα από ότι τότε. Ο Τζόλε είναι ο πρώτος ποδοσφαιριστής που θα πετύχει χατ-τρικ στο Τσάμπιονς Λιγκ στο 6-2 επί της Λεβερκούζεν. «Ο Ολυμπιακός τότε ήταν πάρα πολύ απαιτητική ομάδα. Είχε μια νοοτροπία, έχτιζε κάποια πράγματα για την Ευρώπη. Της έλειπε θα έλεγα και η ψυχολογία. Πολλές φορές ήμασταν σε κάποια σημεία και άτυχοι. Από εκεί και πέρα ξεπέρασε αυτό το εμπόδιο και δημιούργησε σταθερά και ανοδικά ένα όνομα και μια άλλη ψυχολογία. Για παράδειγμα εμείς είχαμε αυτό το θέμα ότι 7-10 χρόνια δεν μας ερχόταν ένα καλό αποτέλεσμα εκτός έδρας. Και ήρθε στη Βρέμη. Σε μία χρονιά ήρθαν δύο αποτελέσματα και με τη Λάτσιο και από εκεί και πέρα έφυγε και αυτό το βάρος και άλλαξε η ψυχολογία. Τότε ήταν και πιο επιθετική η ομάδα, όχι ότι τώρα είναι αμυντική η ομάδα, απλά τότε είχε πιο επιθετική φιλοσοφία. Με αποτέλεσμα αυτό να το πληρώνουμε και να μας κοστίζει στην Ευρώπη».
 
ΟΙ ΣΕΙΡΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ

Έχει ταξιδέψει πολύ ως παίκτης αλλά και ως ατζέντης πλεόν. Δεν μετάνιωσε στιγμή που έμεινε στον Ολυμπιακό, όμως αφότου είδε πως λειτουργούν οι ομάδες του εξωτερικού από μέσα, αν τον ρωτούσε κανείς τώρα, ίσως να είχε μπει στον πειρασμό να δοκιμάσει την τύχη του και εκτός Ελλάδας. «Τώρα με αυτή τη δουλειά που κάνω έχω ταξιδέψει σε όλη την Ευρώπη κι έχω ζήσει τις ομάδες τελείως διαφορετικά γιατί δεν είχα τις ευκαιρίες ως παίχτης να τις δω από κοντά πως λειτουργούν. Όταν είσαι σε μία αποστολή, είσαι στο αεροπλάνο , ξενοδοχεί,ο γήπεδο και ξανά πίσω και δεν βλέπεις τα παρασκήνια και τα γύρω γύρω από την ομάδα. Τώρα τα τελευταία 5 χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά και έχω δει διαφορετικές στάσεις και αντιλήψεις καιέχω εικόνα του πως λειτουργούν και πως συμπεριφέρονται ομάδες στο εξωτερικό αν με ρωτούσε κάποιος αυτή τη στιγμή αν θα καθόμουν τα ίδια χρόνια στον Ολυμπιακό ξανά, θα το σκεφτόμουν τελείως διαφορετικά. Τώρα που έχω δει. Θα σκεφτόμουν εντελώς διαφορετικά. Σίγουρα όταν βλέπεις αυτά τα γήπεδα είτε της Ισπανίας είτε της Αγγλίας είτε της Γερμανίας εννοείται ότι μπαίνεις στον πειρασμό».

Παρόλο που είχε προτάσεις από το εξωτερικό, δεν έφυγε ποτέ από τον Πειραιά. Ο Σωκράτης Κόκκαλης δεν το διαπραγματευόταν καν. «Στο τσακ ήμουν μόνο τα πρώτα 3-4 χρόνια που ήμουν στον Ολυμπιακό από την άποψη ότι δεν είχα δέσει τόσο συναισθηματικά με την ομάδα. Ήμουν σε μια ηλικία τελείως διαφορετική στην οποία θα μπορούσα να φύγω έξω για να έχω χρόνια μπροστά μου για να κάνω καριέρα. Από εκεί και πέρα τότε ο κος Κόκκαλης δεν συζητούσε καν για την πώληση και από την άλλη αυτόματα μου πρότεινε αμέσως την ανανέωση και την παραμονή δείχνοντας έτσι ότι με ήθελε στην ομάδα παρότι είχα ακόμα 2 και 3 χρόνια από το παλιό μου συμβόλαιο. Όταν περάσουν 5 και 6 χρόνια σε μία ομάδα πλέον αρχίζεις και δένεσαι».

Όμως ποτέ δεν είναι αργά για να δουλέψεις στο εξωτερικό, και ως μάνατζερ δεν θα έλεγε όχι στην προοπτική να φύγει από την Ελλάδα. «Δεν θα έφευγα λόγω της κατάστασης επειδή η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια είναι σε κρίση. Όχι. Την Ελλάδα όσο μπορώ και όσο περνάει από το χέρι μου θα τη στηρίζω είτε είναι καλά είτε δεν είναι καλά. Γιατί δεν μπορούμε μόνο να είμαστε εδώ όταν είναι όλα καλά και όταν δεν είναι καλά να σηκωνόμαστε να φεύγουμε. Ανάλογα τι δουλειά θα ήταν, τι πρόταση θα ήταν, γιατί όχι δεν θα είχα πρόβλημα κανένα να φύγω έστω 1-2-5-10 χρόνια . Εξάλλου δεν ξέρουμε ποτέ τι μας φυλάει η μοίρα, η ζωή».

Η ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΗ ΜΠΑΛΑ

Στις 30 Απριλίου του 2009 ανακοινώνει ότι θα σταματήσει το ποδόσφαιρο. Η μοίρα του επεφύλασσε να κλείσει την καριέρα του με τον καλύτερο τρόπο. Τον καλύτερο τελικό Κυπέλλου που έχουμε δει στην Ελλάδα. Αυτός κόντρα στην ΑΕΚ το Μάη του 2009. «Το τελευταίο μου παιχνίδι και το πιο ωραίο. Και το χάρηκα έστω και αν Θεός μου φύλαξε αυτή τη χαρά και οι περισσότεροι θα νομίζουν ότι λέω τι χαρά λόγω της κατάκτησης τίτλου. Εγώ δεν θα σταθώ μόνο εκεί , εντάξει είναι σημαντικό να ολοκληρώσεις και με το κύπελλο, αλλά αυτό που χάρηκα ήταν ότι είδα τον κόσμο και από τις δύο πλευρές που μου έλειψε τα τελευταία χρόνια. Πραγματικά τα τελευταία 5 ή 7 χρόνια μου είχε λείψει αυτή η αίσθηση του ντέρμπι , η ατμόσφαιρα, οι εναλλαγές συναισθημάτων και από τις δύο πλευρές να έχω είτε παίζω με ΠΑΟ είτε με ΑΕΚ είτε με ΠΑΟΚ να βλέπω και τους αντίπαλους στο γήπεδο κι έστω κι αυτό το παιχνίδι πραγματικά το έζησα, μου θύμισε τα παλιά λίγο και τα ντέρμπι που υπήρχε ο κόσμος και από τις δύο πλευρές».

Πως ήταν η προσαρμογή στη νέα ζωή μετά την έξοδο από την ενεργή δράση; «Άλλη ζωή εντελώς. Καμία σχέση. Τώρα έχω προσαρμοστεί. Τον πρώτο χρόνο τον 1-1,5 χρόνο είναι δύσκολο να προσαρμοστείς με το χρόνο, με τις υποχρεώσεις με μία καινούρια ζωή εντελώς γιατί όταν είσαι σε μία ομάδα όπως ο Ολυμπιακός ότι πρόβλημα έχεις παίρνεις ένα τηλέφωνο και τελειώνουν όλα. Δεν σε αφήνουν και κακώς να σκέφτεσαι και να λειτουργείς πέρα από το γήπεδο όπως όλοι οι απλοί άνθρωποι. Όταν βγαίνεις από αυτό το κομμάτι προσπαθείς πλέον να προσαρμοστείς να τα τακτοποιήσεις όλα μόνος σου. Πολλές φορές κοιτάς την ώρα Σαββατοκύριακο δεν έχουμε παιχνίδι, το απόγευμα είναι προπόνηση, το πρωί είναι προπόνηση μέχρι να βρεθεί μία απασχόληση μετά από αυτό το μεταβατικό στάδιο είναι δύσκολο, δεν είναι εύκολα».

Πλέον δεν παίζει καθόλου ποδόσφαιρο. «Δεν παίζω καθόλου. Οι φίλοι μου εδώ που μαζεύονται οι παλιοί τα’ωρα βετεράνοι ας πούμε , περισσότερο πλακώνονται παρά παίζουνε (γέλια) οπότε δεν πάω , νομίζω ότι γενικώς από το ποδόσφαιρο ότι είχα να παίξω ή να δώσω τα έκανα και τελείωσε αυτό το κομμάτι».

Τώρα ακολουθεί την καριέρα ατζέντη ποδοσφαιριστών. Η σκέψη του να γίνει προπονητής στριφογύριζε στο μυαλό του αν και δεν το τόλμησε και είχε τους λόγους του. «Πριν πάρω οποιαδήποτε απόφαση στη ζωή μου προσπαθώ να τα σκέφτομαι καλά και να τα ζυγίζω και να πάρω την τελική απόφαση. Υπήρχε σκέψη και στο θέμα του προπονητή. Όμως αυτό που σκεφτόμουν έτσι είναι ότι πέρασα πολλά χρόνια στον Ολυμπιακό και σίγουρα σε καμία περίπτωση δεν έχω μετανιώσει γι αυτό, αλλά είναι ένα κομμάτι το οποίο πάντα θα είναι στην πλάτη μου και θα εμποδίζει τις άλλες ομάδες. Αν εξαιρέσουμε τον Ολυμπιακό που θα μπορώ να δουλεύω σε άλλες ομάδες θα ήταν περιορισμένα τα πράγματα από την άποψη ότι βλέποντας και κάποια άλλα παιδιά τα οποία είτε περάσανε από κάποιες ομάδες, οποιαδήποτε ομάδα κυρίως από τον Ολυμπιακό έστω και ένα και δύο χρόνια κουβαλάνε αυτό. Ότι υπάρχει πίσω ο Ολυμπιακός και δυσκολεύονται να βρούνε την δουλειά. Ένας από τους λόγους ήτανε αυτός αλλά από την άλλη ήθελα να μείνω σε αυτόν τον χώρο να ψάχνω νέα παιδιά γιατί είναι το ποδόσφαιρο κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ. Και διάλεξα αυτό το κομμάτι του ατζέντη».

Ποιους νέους Έλληνες παίκτες θα ξεχώριζε; «Είναι πολλά παιδιά. Στην Ευρώπη είναι εντελώς διαφορετικά τα πράγματα . Τα παιδιά που είναι 17-18 χρονών ήδη έχουν παίξει 1 χρόνο. Κι έχουν πάρει συμμετοχές και σε μεγάλες ομάδες οπότε από αυτά τα παιδιά δεν γίνεται να μην γίνουνε παίχτες. Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά ταλαντούχα παιδιά το θέμα είναι ότι δεν τους στηρίζουν. Όχι να τους διαχειριστούμε. Να τους δώσουμε πραγματική ευκαιρία. Όχι ευκαιρία επειδή είναι 15 τραυματίες και αναγκαστικά θα σε βάλω γιατί δεν έχω άλλη λύση. Αυτό δεν είναι ευκαιρία».

Η Ελλάδα για εκείνον βγάζει πολύ καλούς αμυντικούς. «Οι Έλληνες παίχτες που στέκονται πιο καλά στο εξωτερικό είναι οι αμυντικογενείς κυρίως. Επιθετικογενείς και μεσοεπιθετικογενείς βλέπουμε ότι δυσκολεύονται αλλά οι αμυντικοί παίχτες στέκονται πολύ εύκολα και πιστεύω ότι η Ελλάδα δημιουργεί παίχτες με χαρακτήρα έτσι κυρίως αμυντικό. Βλέπουμε τώρα τον Παπασταθόπουλο, τον Μανωλά, τον Κυριάκο Παπαδόπουλο. Αν εξαιρέσουμε λίγο το ισπανικό, Ιταλία άνετα στέκονται, Γερμανία, Αγγλία ανετα. Αν εξαιρέσουμε λίγο το ισπανικό επειδή είναι ανοιχτό και λίγο διαφορετικό στυλ και όλοι οι παίχτες είναι τεχνίτες και γρήγοροι εκεί μπορεί να υπάρχει μία δυσκολία όσον αφορά τους Έλληνες αμυντικούς, σε όλα τα άλλα πρωταθλήματα είναι μια χαρά».

Υπάρχει κάποιος παίκτης που θα ήθελε πολύ να έχει συνεργαστεί; «Είναι πάρα πολλοί. Καλά ο Ζιντάν ,δεν το συζητάμε, εντάξει τώρα μιλάω λίγο για πιο παλιούς και ο Ρονάλντο ο παλιός ο Ρονάλντο , ο «δόντιας» που λέγαμε (γέλια) είναι κάποιοι παίχτες οι οποίοι πραγματικά είναι εξαιρετικοί. Φυσικά τώρα έτσι όπως είναι η κατάσταση όλοι θα θέλανε να παίζουνε με τον Μέσι».

Κριστιάνο Ρονάλντο ή Μέσι; «Μέσι. Πολύ πιο ολοκληρωμένος παίχτης από τον Ρονάλντο. Είναι ένα εντελώς διαφορετικό στυλ παίχτη από τον Μέσι. Για μένα ο Μέσι είναι πολύ πιο πλήρης παίχτης».

Το ίνδαλμά του ήταν ένας άλλος Αργεντίνος, ο Μαραντόνα. «Ο Μαραντόνα ήταν τότε το ‘86 στο Μουντιάλ τότε που ήμουνα πιτσιρικάς. Όλοι έχουν κάποιον. Αν ρωτήσεις 10 διαφορετικούς ανθρώπους , όλοι κάτι διαφορετικό θα σου πουν. Όλοι έχουν μια αντίληψη εντελώς διαφορετική. Είναι θέμα γούστου, είναι θέμα έμπνευσης, έκφρασης»

Ο ίδιος έχει υπάρξει υπόδειγμα ήθους και έχει τιμηθεί γι’ αυτό από την Ένωση Συντακτών Ελλάδος σε αντίθεση με πολλούς νέους παίκτες που δεν τους λες και προσγειωμένους. «Απλώς έχουν πολλά περισσότερα νεύρα.. Είναι γενικώς το σύστημα έτσι. Παλιά οι παίχτες καθόντουσαν πολλά περισσότερα χρόνια σε μία ομάδα. Τώρα πλέον δεν υπάρχει αυτό. Τώρα δύο χρόνια είναι μάξιμουμ το να κάτσει ένας παίχτης σε μία ομάδα. Οπότε πλέον δεν δένεσαι με την ομάδα ούτε συναισθήματα αποκτάς, στην Ελλάδα στις μεγάλες ομάδες οι περισσότεροι ξένοι είναι, οπότε χάνεται η ισορροπία οι περισσότεροι αισθάνονται περαστικοί και σίγουρα όλο αυτό δημιουργεί μία νευρικότητα μία διαφορετική αντίδραση. Όλοι λάθη κάνουμε και ο ίδιος ο διαιτητής ή οι φίλαθλοι ή κάποιος άλλος μπορεί κάποια στιγμή να κάνει κάποιο λάθος αυτό εμείς εδώ πάντα το βλέπουμε καχύποπτα. Πάντα».

Θα ενθάρρυνε τα παιδιά του να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο; «Τα παδιά μου παίζουν ποδόσφαιρο σε ακαδημία ( ο μεγάλος είναι 16 ο μικρός είναι 13) . Αυτό που με νοιάζει εμένα είναι να ασχολούνται με τον αθλητισμό και από εκεί και πέρα ήταν από πολύ μικρά μέσα στο χώρο τα έπαιρνα μαζί μου στο Ρέντη στα λεωφορεία. Αν θελήσουν να ασχοληθούν επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο γιατί όχι. Το σημαντικό είναι ότι ασχολούνται με τον αθλητισμό γιατί το ποδόσφαιρο έχει να σου δώσει πολλά πράγματα. Σου δίνει μαθήματα, γνωρίζεις ανθρώπους , συνυπάρχεις και παίζεις με πολλά παιδιά από διαφορετικές εθνικότητες, κάνεις γνωριμίες, φίλους, μαθαίνεις τη συνεργασία, την ομαδικότητα γιατί το να αθληθείς μπορείς να παίξεις τένις όπως ο Τζόκοβιτς. Αλλά στο τένις είσαι μόνος σου. Κερδίζεις μόνος σου, χάνεις μόνος σου ενώ στο ποδόσφαιρο αν κάνεις λάθος το πληρώνει όλη η ομάδα».

«ΑΝ ΘΕΛΟΥΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΤΗ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ..»

Η κουβέντα πάει στην κατάσταση του ελληνικού ποδοσφαίρου τα τελευταία χρόνια. Υπάρχει λύση; « Όλα μπορούν να βρεθούνε. Με μία συζήτηση, με ένα σωστό προγραμματισμό, όλα μπορούν να βρεθούνε, πως δεν μπορούν να βρεθούνε; Εδώ σε πολέμους και βρήκαν άκρες, δεν μπορούν στο ποδόσφαιρο;»

Του ανταπαντώ πως και το ποδόσφαιρο πόλεμος είναι πλέον. «Ίσως έτσι βολεύει ορισμένους αυτή η κατάσταση αλλά δεν είναι έτσι. Αυτό που θα έπρεπε να σταθεί η Ελλάδα έστω και με αυτή την κατάσταση που βρίσκεται τα τελευταία χρόνια, να δίνει πολύ περισσότερες ευκαιρίες στα νέα παιδιά. Γιατί πραγματικά εκεί είναι το μέλλον και έχουμε, υπάρχουνε καλά νέα παιδιά που μπορούνε να στέκονται άνετα. Και να αποφεύγουμε παρόλο που κι εγώ είμαι ξένος, αν έρχεται κάποιος ξένος να κάνει τη διαφορά. Γιατί ξέρω ότι αύριο μεθαύριο θα φύγει αυτός, και χάσω και αυτόν που έχω δίπλα μου, ποιο το νοήμα; Να στηρίζουμε τα νέα παιδιά, να είναι υποχρεωτικά να παίζουν 1-2 νέοι στην ενδεκάδα και από εκεί και πέρα..»

Ο ίδιος έχει υπάρξει θύμα της βίας που επικρατεί στα γήπεδα. «Υπήρχαν παιχνίδια στα οποία φεύγανε πέτρες, τούβλα διάφορα, σίδερα και δεν ήξερες πως θα φτάσεις σπίτι. Τώρα να σταθούμε σε ένα δύο παιχνίδια ή μία δυο έδρες δεν θα ήθελα να εκθέσω και να στιγματίσω αυτές τις ομάδες. Πάντως στην Ελλάδα όπως ξέρουν όλοι ή είσαι ολυμπιακός ή αντιολυμπιακός. Οπότε καταλαβαίνεις όλα αυτά τα χρόνια που ήμουν στον Ολυμπιακό ήμουν τυχερός που ήμασταν πρώτοι και κατακτούσαμε τίτλους οπότε για να εμποδίσεις και να δυσκολέψεις κάποιον πάντα θα κυνηγάς τον πρώτο. Πάρα πολλές στιγμές ήταν πραγματικά πάρα πολύ δύσκολες. Πολλές φορές έχουμε φύγει από το γήπεδο με κλούβες δυστυχώς».

«ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΖΑ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΙΕΡΑ ΜΟΥ»

Νιώθει τυχερός γιατί το ποδόσφαιρο του φέρθηκε καλά. Κοιτώντας πίσω δεν θα άλλαζε τίποτα από όσα έχει ζήσει. Επίσης έχει κάνει και πολλές φιλίες από το χώρο.

«Με τους περισσότερους έχω καλές επαφές . Με τον Νινιάδη είμαστε και μαζί στην εταιρεία, είμαστε και κουμπάροι είμαστε τόσα χρόνια και στον Ολυμπιακό μαζί. Ο Νταμπίζας είναι κουμπάρος μου.. Πάρα πολλά παιδιά. Γενικώς από αυτό το πέρασμα το ποδοσφαιρικό δεν μπορώ να πω ότι απέκτησα κάποια αντιπαλότητα. Με όλους πραγματικά ακόμα και τους αντιπάλους, έχω πάρα πάρα πολύ καλές σχέσεις και αυτό που χαίρομαι ιδιαίτερα ότι μπορώ οποιονδήποτε είτε να πάρω τηλέφωνο, είτε να του μιλήσω, είτε να τον κοιτάξω στα μάτια. Αυτό είναι νομίζω το πιο σημαντικό για μένα. Έχω καλές σχέσεις με όλους και πιστεύω αν σίγουρα έχουν γίνει παρεξηγήσεις μέσα στον αγωνιστικό χώρο αυτό ήταν απλά εκείνη τη στιγμή γιατί όλοι θέλουμε να κερδίσουμε».

«Δεν θα άλλαζα τίποτα στην καριέρα μου. Και νομίζω ότι ένας από τους λόγους που δεν κατεβαίνω να παίζω άλλο ποδόσφαιρο είναι αυτός. Νομίζω πως ότι ήτανε να δώσω τα έδωσα και τελείωσε αυτός ο κύκλος. Τέλος. Και δεν με τραβάει. Καμιά φορά παίζω με τα παιδιά μου. Έχω παίξεκαι δυο-τρία παιχνίδια απλά για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Αν μπορώ και από την πλευρά μου να βοηθήσω το κάνω αλλά γενικώς η μπάλα για μένα έχει τελειώσει και δεν με τραβάε. Θεωρώντας και βλέποντας μέσα μου ότι ότι ήταν να δώσω το έδωσα όταν έπρεπε και τώρα τελείωσε αυτό το κομμάτι. Δεν έχω κάτι απωθημένα για να τα κυνηγήσω τώρα».

Τεράστιος Τζόλε! Σε ευχαριστώ πολύ!