Ενα μάθημα για όλους...

Κι όταν γράφω οπαδούς δεν εννοώ τους οργανωμένους από τους οποίους ακούστηκαν ή ξεκίνησαν τα συνθήματα αποδοκιμασίας. Αναφέρομαι στις χιλιάδες των οπαδών που αγόρασαν εισιτήρια για να πάνε σε φιέστα και να επιβεβαιώσουν την υπεροχή του Ολυμπιακού και βρέθηκαν προ απροόπτου.

Το απρόοπτο δεν αφορά το αποτέλεσμα κυρίως. Αφορά την εικόνα που παρουσίασε στο γήπεδο η ομάδα. Εικόνα προβληματική. Ενα ασύνδετο σύνολο χωρίς παίκτες προσωπικότητες, με συνείδηση του τι περίμενε ο κόσμος από αυτούς. Ανοίγω παρένθεση. Οσες φορές μεγαλούργησε ο Ολυμπιακός είχε τέτοιους παικταράδες στον άξονα. Από τον Δεληκάρη, μέχρι τον Ιμπαγάσα. Τώρα ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Κι ο Μίτσελ μέσα σ' αυτούς.

Σε ένα τέτοιο ματς αυτό τον παίκτη τον βάζει από την αρχή και όσο αντέξει. Τον βάζεις γιατί εμπνέει, καθοδηγεί και ενθουσιάζει. Δεν τον βάζεις ως λύση ανάγκης όταν φτάνει το μαχαίρι στο κόκκαλο.

Οσο για τον Μήτρογλου, τι άλλο πρέπει να κάνει για να αποδείξει ότι αξίζει περισσότερο χρόνο συμμετοχής. Ειδικά όταν ο Τζεμπούρ φαίνεται ότι βρίσκεται σε φάση παρατεταμένου ντεφορμαρίσματος.

Ομως, μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Το πρόβλημα του Ολυμπιακού ξεπερνά αυτούς τους δύο. Εχει να κάνει και με την ποιότητα των υπολοίπων. Πάνω σ' αυτό το θέμα χρειάζεται θάρρος και τόλμη ώστε να γίνει αξιολόγηση του δυναμικού και να μάθουμε αν κάτω από τις συγκεκριμένες οικονομικές συνθήκες που επικρατούν στην Ελλάδα, είναι δυνατό να αντικατασταθούν κάποιοι μέτριοι με κάποιους πολύ καλύτερους.

Αυτό πρέπει να γίνει τώρα πριν οι αχάριστοι και αγνώμονες της εξέδρας γίνουν περισσότεροι και πιο χυδαίοι...

Μπάμπης Χριστόγλου