Η κατάσταση με τις δήθεν αποκαλύψεις έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο και το μόνο που καταφέρνει είναι να δημιουργεί μια εμπρηστική κατάσταση.

Οι παρασκηνιακές μεταγραφικές εξελίξεις στην στήλη "Μπαμ και κάτω"

Ο Μπάμπης Χριστόγλου, γράφει για τις κατάλληλες προϋποθέσεις, ώστε να γίνουν από τους μεγάλους, τέτοιες μεταγραφές, που θα φέρουν τον κόσμο στο γήπεδο

Ούτε φίλος μου είναι, ούτε τον ξέρω, ούτε πρόκειται να τον μάθω. Γράφει ο Μπάμπης Χριστογλου

Ο Μπάμπης Χριστόγλου συστήνεται στους επισκέπτες του Sportit. Read More

Ο Μπάμπης Χριστόγλου, γράφει για την απίστευτη γκολάρα του Τσόρι, ο οποίος σημείωσε ένα γκολ που θα θυμόμαστε για χρόνια σε αυτόν τον τελικό.

Η αλήθεια είναι πως ο Ολυμπιακός άργησε πολύ να μπει στο ματς. Ζορίστηκε για να μην πω πως τα βρήκε σκούρα απέναντι σε μια αξιόμαχη Ξάνθη. Ωστόσο όταν πήρε το προβάδισμα, η έκβαση του αγώνα ήταν προδιαγεγραμμένη. Οι «ερυθρόλευκοι» πήραν το 27ο Κύπελλο στην ιστορία τους, πανηγύρισαν το νταμπλ και τελείωσαν με επιτυχία, μια χρονιά που είχε πολλά σκαμπανεβάσματα. Έτσι ακριβώς όπως ήταν και η απόδοση των «ερυθρολεύκων» στον τελικό.

Βέβαια εκείνος που χάραξε πάλι το σημάδι του σε ένα ακόμα σημαντικό ματς του Θρύλου, ήταν ο Τσόρι. Ένας παίκτης που θα πρέπει να συλληφθεί πάραυτα, μιας και στη φάση του 2ου γκολ, παίρνει και το …πορτοφόλι των παικτών της Ξάνθης, με μια μαγευτική ενέργεια και ένα υπέροχο τελείωμα. Σίγουρα το καλύτερο γκολ σε τελικό τα τελευταία χρόνια και ένα από τα καλύτερα όλων των εποχών στον θεσμό. Ο τρόπος που περνάει τους αντιπάλους του στη φάση του γκολ, περιέχει όλους τους τρόπους, με τους οποίους ένα αρτίστας της μπάλας, όπως είναι ο Αργεντινός, μπορεί να εκθέσει τους αντίπαλους αμυντικούς. Όπως πανέμορφο ήταν και το γκολ του Κώστα Φορτούνη, που μαθαίνει πολλά, δίπλα στον Τσόρι.

Ο Χάρα άκουσε πολλά μέσα στη χρονιά επίσης, αλλά θα πρέπει να του πιστωθεί ένα μεγάλο μερίδιο σε αυτό το Κύπελλο. Έβαλε το κρίσιμο γκολ με την ΑΕΚ και στο αποψινό ματς, είναι εκείνος που «μυρίζεται» την γκέλα και πλασάρει σωστά για ν’ ανοίξει το σκορ, μετά από ένα πρώτο μέρος, που ομολογουμένως ήταν από τα πολύ κακά φετινά ημίχρονα, που έχει κάνει ο Ολυμπιακός.

Ένα μπράβο αξίζει και στην Ξάνθη, που χτύπησε το παιχνίδι κι έβαλε δύσκολα στον Ολυμπιακό στο πρώτο μέρος. Αν είχε καταφέρει να σκοράρει θα μπορούσε να είχε ζορίσει πολύ τους «ερυθρόλευκους».

Ωραίες κουβέντες, καθαρές και ξάστερες. Τις είπε ο Φουστέρ κι έδωσε τέλος στα σενάρια για ΑΕΚ και κάθε άλλη ελληνική ομάδα. Δεν παραμυθιάζομαι ότι από μικρός ο Φουστέρ έβλεπε τον δαφνοστεφανωμένο και δάκρυζε. Είδα όμως με τα μάτια μου να δακρύζουν τα δικά του για το 42ο.

Εκτίμησα τη συναισθηματική του φόρτιση, όπως εκτιμώ απεριόριστα την παρουσία του τόσα χρόνια στην ομάδα. Ούτε οι τραυματισμοί ούτε η ηλικία του επιτρέπουν να θεωρείται βασικός και αναντικατάστατος στον νέο Ολυμπιακό που θα δημιουργηθεί από το καλοκαίρι. Και θα δημιουργηθεί όπως φαίνεται από την απόφαση του Μαρινάκη να βάλει δέκα ζεστά εκατομμύρια στο «ερυθρόλευκο» ταμείο για μεταγραφές.

Λέω λοιπόν ότι αγωνιστικά, ο καλός στρατιώτης Φουστέρ δεν είναι απαραίτητος. Ο καθένας πέρα από συναισθηματισμούς, μπορεί να το καταλάβει. Φαντάζομαι ότι και ο ίδιος σαν επαγγελματίας, το καταλαβαίνει.

Θεωρώ λοιπόν ότι το πρόβλημά του είναι λιγότερο στο ποσό που θα αναγράφει το συμβόλαιο και περισσότερο στην ηθική αναγνώριση των όσων πρόσφερε στον Ολυμπιακό. Αυτή την αναγνώριση προσδοκά να την έχει στο ραντεβού που κλείστηκε με τον Μαρινάκη...

(Αρθρογραφία Μπάμπης Χριστόγλου)

SPORTDAY

Tι να πούμε πάλι; Τα αυτονόητα;  Ενας και μοναδικός. Αξεπέραστος. Ολυμπιακός. Σπανούλης. Τόσο απλά. Χωρίς παραπάνω λόγια.

Ο Μπίλαρος τους την έκανε πάλι. Πέραν από κάθε φαντασία. Εκεί που κάθε φορά λες ότι δεν γίνεται στο φινάλε όλα γίνονται. Ο Σπανούλαρος τούς έδειξε και πάλι τα αυτιά του. Και ο Ολυμπιακός την έπιασε και πάλι πελάτισσα την ΤΣΣΚΑ. Σε ένα ματς που δεν ήταν από τα καλύτερά του. Που έβλεπες ότι δεν γίνεται. Οτι αυτή τη φορά θα το χάσει το ματς. Οριακά, αλλά θα χαθεί.

Οσο και να ήθελες να αισιοδοξείς, όταν πήγε η διαφορά στους εννιά πόντους εκεί λίγο πριν το τέλος, δεν μπορούσε κανείς και πάλι να φανταστεί αυτό που έγινε. Ο Σπανούλης που τα είχε σπάσει, τα έβαλε όλα στο τέλος και ένας ακόμη τελικός. Περηφάνια, γιορτή και φουλ για ένα ακόμη τρόπαιο. Ξεπερνώντας κάθε προγνωστικό και κάθε προσδοκία. Βαθιά υπόκλιση σε αυτή την ομάδα και σε αυτόν τον παίκτη. Φυσικά και δεν ήταν μόνος του ο Σπανούλης. Ολοι τους πάλεψαν.

Ο Παπαπέτρου έδειξε ότι το μέλλον του ανήκει, ο Πρίντεζης κολοσσός, ο Σλούκας σούπερ, όλοι τους. Ηταν μια νίκη ψυχής, μια νίκη καρδιάς. Ο,τι κι αν γίνει στον τελικό μικρή σημασία έχει για μένα. Φυσικά και ο Ολυμπιακός πάει να το πάρει. Δεν παρατάει τίποτα και για κανένα λόγο. Δεν παραδίνεται. Μια ομάδα μαχητών που παλεύουν μέχρις εσχάτων. Που υπογράφουν το ένα μετά το άλλο τα θαύματα. Κόντρα σε ομάδες με πολλαπλάσιο μπάτζετ και που όλοι τις χρίζουν φαβορί.

Η ελληνική γλώσσα είναι φτωχή για να περιγράψει το μεγαλείο και τη δύναμη αυτής της ομάδας. Πέρα από οπαδισμούς και υποκειμενικότητα αυτός ο Ολυμπιακός είναι βγαλμένος από τα καλύτερα όνειρα των φιλάθλων του. Δεν ξέρω πολλά από συστήματα και όλα τα σχετικά με το μπάσκετ. Αναλύσεις ας κάνουν αυτοί που ξέρουν. Οι ειδικοί. Εγώ είδα μια ομάδα με καρδιά χιλίων λεόντων, που έκανε και πάλι όλη την Ευρώπη να της υποκλιθεί και να μιλάει για αυτή. Κι αυτό είναι κάτι που δεν ανταλλάσσεται με τίποτα…

Ο Μπάμπης Χριστόγλου γράφει στο www.sport-fm.gr για τη μεγαλειώδη πρόκριση του Ολυμπιακού στον τελικό της φετινής Ευρωλίγκας.

Ο Ολυμπιακός βρήκε πάλι τρόπο να μας κάνει καρδιακούς. Να μας βγάλει τη ψυχή. Αλλά στο τέλος αυτό που κατάφερε, ήταν να στείλει πάλι ξαπλωμένους στο καναβάτσο τους Ρώσους. Ο Βατούτιν ξόδεψε ένα… σκασμό λεφτά, αλλά πάλι τον τελικό θα τον δει από τον καναπέ, όπως το 2013. Ο Ολυμπιακός μπορεί να ήταν πίσω στο σκορ, σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του ματς. Αλλά, όταν η μπάλα «καίει» ο Σπανούλης ξέρει καλύτερα από τους ακριβοπληρωμένους σταρ της ΤΣΣΚΑ πώς να τη βάλει στο καλάθι.

Ο Θρύλος μπορεί να μην ξεκίνησε καλά, αλλά έκανε αυτό που θα τον κρατούσε μέσα στο παιχνίδι μέχρι το τέλος. Ήταν «γαντζωμένος» ακλουθώντας από κοντά τους Μοσχοβίτες και γνώριζε πολύ καλά πως όσο αυτό θα συνέβαινε και θα πηγαίναμε προς το τέλος του αγώνα, το βάρος θα πήγαινε στο αντίπαλο στρατόπεδο. Ο Σπανούλης μπορεί να είχε 11 άστοχα σουτ μέχρι να βάλει το πρώτο τρίποντο. Όμως, όταν αρχίζει ο «Kill Bill» η κατάληξη είναι γνωστή…

Επειδή δεν θα πρέπει να αδικήσω κανέναν. Πολλά μπράβο αξίζουν στον Ιωάννη Παπαπέτρου που… κολύμπησε στα βαθιά, έβαλε κρίσιμους πόντους όταν ο Ολυμπιακός είχε «κολλήσει» στο σκορ και ταυτόχρονα πήρε «αιχμάλωτο» τον Κιριλένκο, σε πολλά σημεία του αγώνα. Ο «Άι-Γιώργης» Πρίντεζης κράτησε όρθια την ομάδα στο πρώτο ημίχρονο με τους 11 πόντους και γενικά όλα τα παιδιά έδωσαν σε άμυνα και επίθεση το καλύτερο που μπορούσαν.

Μία βαθιά υπόκλιση και στον Γιάννη Σφαιρόπουλο που κράτησε σταθερή την πορεία, ακόμα κι όταν έπιασε η «τρικυμία» μέσα στο ματς, καθώς παρέμεινε ψύχραιμος. Διάβασε καλύτερα το παιχνίδι από τον Ιτούδη και παρόλο που πολλά του πήγαν στραβά, χωρίς να ευθύνεται αυτός, στο τέλος ήταν εκείνος που χαμογέλασε. Από την άλλη ο Ιτούδης, μπορεί να έχει δει πολλά Final 4 δίπλα στον Ομπράντοβιτς, αλλά στην πιο κρίσιμη στιγμή τράβηξε το λάθος χαρτί (τον Τεόντοσιτς) κι αυτός –ως συνήθως- έκαψε την ΤΣΣΚΑ και τον ίδιο.

Στον τελικό, όποιος κι αν βρεθεί απέναντι στον Ολυμπιακό γνωρίζει πολύ καλά πως ο Θρύλος είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει.