Βαδίζω και παραμιλώ...

Δυστυχώς και εκεί, ενώ η ομάδα ξεκίνησε πολύ καλά δεν είχε την ανάλογη συνέχεια και έχασε με σκορ που την βάζει από κάτω σε περίπτωση ισοβαθμίας. Όπως καταλαβαίνεται όχι μόνο δεν ανέβηκα, αντίθετα ήρθε δεύτερη πίκρα. Ζόρικο διήμερο για όλους μας και θα πρέπει να ανασυνταχτούμε σύντομα. Δεν διανύουμε τα καλύτερα φεγγάρια μας σαν Ολυμπιακοί και μπορούμε να πούμε επισήμως πως: Γαμιόταν ο Δίας, Πέμπτη και Παρασκευή! Η πίκρα, πίκρα για ποδόσφαιρο και μπάσκετ αλλά και η υπερηφάνεια, υπερηφάνεια για τα δυο τμήματα. Μπορεί να βαδίζω και να παραμιλώ αλλά δεν θα τα κάνω όλα πουτάνα όπως κάνουν αρκετοί. Δεν γίνεται να τα ισοπεδώνουμε όλα και να ξεχνάμε έτσι εύκολα. Κριτική θα γίνει και πρέπει να γίνει για να προχωρήσουν οι ομάδες μας παρακάτω, σε μια επόμενη μέρα που θα είναι καλύτερη γιατί ακριβώς διορθώσαμε τα λάθη μας. Ακόμα και την πιο σκληρή κριτική μπορώ να την δεχτώ και να την καταλάβω. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί είμαστε όλοι έτοιμοι να την πούμε στον άλλο. Οι περισσότεροι εκφράζουν την άποψη τους κάνοντας αρνητικά σχόλια για τους άλλους που έχουν διαφορετική γνώμη. Είναι δύσκολα για όλους αλλά θα πρέπει να το ψάξουμε όσοι στην πρώτη ευκαιρία ξεδίνουμε στον απέναντι. Στην τελική για ποδόσφαιρο ή μπάσκετ μιλάμε και για κάτι που όλους μας ενώνει, την αγάπη μας για τον Ολυμπιακό. Έχουμε πολλά μέτωπα ανοιχτά και καλό είναι να μην ξεκινήσουμε την φαγωμάρα μεταξύ μας.

Δεν ξέρω από ποιο ματς να ξεκινήσω γιατί και τα δυο με πίκραναν το ίδιο. Και μπορεί η ομάδα μπάσκετ να έχει ακόμα ελπίδες για να προκριθεί αλλά ας μην γελιόμαστε δεν είναι εύκολο να κάνεις 6 στα 6. Αλλά ακόμα και να το κάνεις, θα περιμένεις τα αποτελέσματα και των άλλων. Η ομάδα δείχνει ότι μπορεί να τους κοιτάξει όλους κατάματα, δεν έχουμε παρά να δούμε την πρώτη περίοδο με την Μπάρτσα που πετάγαμε φωτιές και παίζαμε σπουδαίο μπάσκετ. Έβλεπα και τον Σπανούλη να κάνει, την σωστή επιλογή γι αυτόν, τα εκπληκτικά του driveμετά τα picknrollκαι σκεφτόμουν πως έτσι δεν βλέπουμε κανέναν. Μετά φάνηκε η μεγάλη μας αδυναμία στον σέντερ και κυριολεκτικά χάσαμε από τον Ντόρσεϊ. Γιατί δεν είναι μόνο η ζημιά που έκανε ο ίδιος σε άμυνα και επίθεση, είναι κυρίως το ψυχολογικό σπρώξιμο που έκανε στους συμπαίκτες του και μετά τους έβγαιναν όλα. Πονάμε στον ψηλό και ίσως αυτό να μας αφήσει εκτός 8αδας. Μην ξεχνάμε όμως σε πιο όμιλο κληρωθήκαμε και τις ατυχίες της ομάδας με τους τραυματισμούς. Εγώ πίστευα πως ακόμα και έτσι θα προκριθούμε και θα πάμε και στο Final 4, όπως φαίνεται θα πέσω έξω. Χρειάζεται όμως να πέσει μπόλικη δουλειά γιατί, ότι και να γίνει στον όμιλο, περιμένει ο βάζελος στην Ελλάδα. Η βαζέλα που παρεμπιπτόντως θα είναι πολύ καλύτερη ομάδα με τις μεταγραφές των Αμερικανών.

Πάμε τώρα και στην μεγαλύτερη πίκρα από τον αγώνα της Πέμπτης. Από τις ελάχιστες φορές που έφυγα άδειος, σαστισμένος από το Ναό. Δεν είχα τσαντίλα και νεύρα, αυτά μου έφυγαν στην ισοφάριση των Βέλγων. Μετά, κενό… Φυσικά έμεινα μέχρι το τέλος για να τους δώσω το περήφανο χειροκρότημα μου στο τέλος. Το αξίζουν, ακόμα και αν κατάφεραν να αποκλειστούν από μια ομάδα που δεν ήταν καλύτερη.

Και αυτό το κωλοπαίχνιδο ξεκίνησε τόσο καλά, έβλεπα την ομάδα στα πρώτα λεπτά και ήμουν σίγουρος πως θα τους πατήσουμε, όχι πως απλά θα προκριθούμε. Η ομάδα βγήκε σαν Θρύλος στο ματς και θα μπορούσε κάλλιστα να έχει κάνει σκορ πρόκρισης από το ημίχρονο. Δεν σκόραρε όμως σε κλασικές ευκαιρίες και άρχισε να χάνει σιγά σιγά το αβαντάζ τα έδρας και του ενθουσιασμού. Αν δεν βάζεις την μπάλα στο πλεχτό έχεις πρόβλημα και συνήθως δεν προκρίνεσαι. Όσο πέρναγε ο χρόνος και το ματς γινόταν ρώσικη ρουλέτα, η ομάδα έχανε δυνάμεις, γέμιζε άγχος και έκανε λάθη, πολλά και καθοριστικά λάθη. Συμφωνώ πως κάποιοι δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και χάθηκε αυτή η πρόκριση. Είναι αποτυχία και κάποιοι έχουν κάνει λάθη. Η κρητική τώρα μπορεί να γίνει και είναι κατανοητή, όχι όμως και η ισοπέδωση των πάντων. Για εμένα σοβαρή κριτική μπορεί να γίνει στον Σίλβα μόνο για τρία πράγματα που αφορούν αυτά τα ματς με την Άντερλεχτ. Λάθος η απόφαση του να βάλει τον τραυματία Ερνάνι στη λίστα. Λάθος η αλλαγή του Καμπιάσο με τον Ζντιέλαρ γιατί απλά δεν είχες σκορ πρόκρισης. Έπρεπε να βγει ο Αργεντινός γιατί ήδη είχε κουραστεί και είχαμε χάσει το κέντρο. Βάζεις τον Κασάμι γιατί θες γκολ, ακόμα και στην παράταση να θες να το πας. Λάθος και η συμμετοχή του Μαζουακού αντί του Σαλίνο. Το παιδί είναι δεν είναι σοβαρό και έχει δείξει πως είναι επιρρεπής σε παιδαριώδη λάθη, κάτι που ήθελες να αποφύγεις με κάθε τρόπο. Όμως φυσικά και δεν συμφωνώ με την γιούχα από μερικούς κάθε φορά που είχε την μπάλα στην παράταση. Δεν μπορώ να καταλάβω πως ορισμένοι μπορούν να γιουχάρουν παίκτες που φοράνε την ερυθρόλευκη. Η στάση που κράτησε ο Θύρα 7 με το τραγούδι σε όλο το ματς είναι η αυθεντική Ολυμπιακή αντίδραση μετά από έναν αποκλεισμό. Όσοι γιουχάρουν με κάθε αποκλεισμό ή ήττα, όσοι βγαίνουν στα ίντερνετ και στα ράδια για να κράξουν παίκτες και ομάδα θα με έχουν απέναντι. Δεν έχω καταλάβει τι σόι αντίδραση είναι αυτή και έχει προκύψει τα τελευταία χρόνια, φαίνεται από νέους Ολυμπιακούς. Οι επιστήμονες με τα σακάκια και τις ρόμπες υπήρχαν πάντα και είχαν τα πρωτεία στην γραφικότητα. Όμως να ακούγονται «ου» στο Ναό από δεξιά και αριστερά ανεξαρτήτως θύρας είναι σχετικά νέο φαινόμενο. Χαλαρώστε μάγκες, Ολυμπιακοί γινόμαστε στα δύσκολα και για τα δύσκολα. Αν δεν το αντέχετε και θέλετε μόνο νίκες και πανηγύρια, τραβάτε αλλού. Ξέρω πως ο Φάρος Κερατσινίου έχει μόνο μια ήττα, τραβάτε εκεί. Και αν θέτε μπαλίτσα, η Πρόο σαρώνει θα βλέπετε μόνο νίκες.

Και σε ποδόσφαιρο και σε μπάσκετ έχουμε μεγάλες μάχες μπροστά μας και πρέπει να είμαστε ενωμένοι δίπλα στις ομάδες μας. Φυσικά και σε όλα τα τμήματα που ο Ολυμπιακός σαρώνει. Αλλά ακόμα και αν δεν είχαμε τίποτα μπροστά μας και είχαμε χάσει όλους τους στόχους μας, πάλι θα έπρεπε να είμαστε δίπλα στην ομάδα. Ολυμπιακός στα δύσκολα και για τα δύσκολα.

ΑΚΑΤΑΝΟΜΑΣΤΟΣ 7