Περί μαρμάρων...

Πότε, με ποια διαδικασία, ποια κριτήρια επιλογής και επαληθευσιμοτητας των ενεργειών της ανατέθηκε και απο ποιον στην κα Αλαμουντιν - Κλουνεϊ η νομική διεκδίκηση των εν Λονδινω μαρμάρων - γλυπτών του Παρθενώνα;

Ο απόλυτος παραλογισμός. Για άλλη μια φορά στο καλοκαιράκι του Αγίου Δημητρίου ανθίζουν τα άνθη της κενότητας στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Το γεγονός είναι μείζονος πολιτικής σημασίας και αποδεικνύει τον στρατηγικό σχεδιασμό των κυβερνώντων τη χώρα, που εσχάτως το ’χουν ρίξει στην αρχαιολογία και στην εξωτερική πολιτιστική πολιτική. Αραγε, πώς ξέφυγε από τους κυβερνητικούς φωστήρες να αποστείλουν στρατιωτικό άγημα να υποδεχθεί την κα Αμάλ Αλαμουντίν - Κλούνεϊ. Πώς επέτρεψαν να μεταφέρεται με ταπεινό λεωφορείο και όχι με λιμουζίνα; Αποδεικνύουν άραγε αυτά ότι η κυβέρνηση είναι πιστή στους κανόνες της δημοσιονομικής εγκράτειας, ακόμη και μπροστά σ’ αυτή τη νομική παραστάτη που θα μας φέρει πίσω τα μάρμαρα, που υπεξαίρεσε ο Λόρδος Ελγιν;

Άλλωστε, είναι προφανές, ότι τα ελγίνεια μάρμαρα έρχονται. Μόνον η νομική αυτή βεβαιότητα εξηγεί την αφηρημάδα της κας Αμάλ Αλαμουντίν – Κλούνεϊ να ξεχάσει τα αθλητικά της υποδήματα, ώστε να έχει πρόσκομμα επίσκεψης στον ιερό βράχο, καθ’ ότι στις αποσκευές της στρίμωξε μόνον ψηλοτάκουνες γόβες, καθ’ ότι ο νομικός αγώνας κατά του Ηνωμένου Βασιλείου είναι και θέμα ύψους. Ας είναι καλά, όμως, ο κος Τασούλας, Υπουργός Πολιτισμού, δηλαδή Υπουργός των κλεμμένων ή υπεξαιρεθέντων μαρμάρων, που εκστασιασμένος μπρος στην ως άνω κυρία, ως βενετσιάνος γονδολιέρης ανήμερα του γάμου της, της υποσχέθηκε ότι θα της βρει αθλητικά υποδήματα περιπάτου και έτσι επιτέλους μάθαμε και το νούμερο των ευγενών πατουσών της από τα δελτία ειδήσεων.

Άραγε, τα αθλητικά υποδήματα αυτά, της ως άνω κυρίας, θα εκποιηθούν στο μέλλον από τον οίκο Sotheby’s ή θα τοποθετηθούν σε ειδική προθήκη του Βρετανικού Μουσείου μετά την επιστροφή των μαρμάρων, ώστε να διασκεδαστεί η λύπη και ο οδυρμός των Βρετανών; Στο σημείο αυτό πρέπει να εξυμνηθεί η κορυφαία εθνική προσφορά των συγκροτημάτων των Μέσων Μαζικής Εξαχρείωσης (ΜΜΕ), που μεγιστοποιώντας το απόλυτο μηδέν προσπαθούν νυχθημερόν να μας πληροφορήσουν ακόμα και από ποια πόρτα του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετάνια αποχώρησε το βράδυ η κα Αλαμουντίν - Κλούνεϊ, αποδεικνύοντας έτσι την ευφυΐα της. Αραγε, μήπως είναι επικοινωνιακό στρατήγημα να διαμένει μαζί με τους συνεργάτες της σε ξενοδοχείο, που φέρει το όνομα της αντιδίκου χώρας;

Άραγε, θα μάθουμε ποτέ το αποσμητικό της και ακόμη αν τα εσώρουχά της είναι δωρικού, ιωνικού ή κορινθιακού ρυθμού ή αν αληθεύει ότι παντρεύτηκε τον Κλούνεϊ αφού τον ερωτεύτηκε παραδομένη στο κάλλος του, που της θύμιζε έντονα γλυπτό του Φειδία; Εννοείται, πως τα παραπάνω χαζά ερωτήματα μπορεί και να απαντηθούν με ιδιαίτερα σοβαροφανή τρόπο. Θα παραμείνουν, όμως, άλλα αυτονόητα ερωτήματα αναπάντητα, όπως: Ποιος πληρώνει το μάρμαρο;

Ποιος επίτροπος του Ελεγκτικού Συνεδρίου και με ποια αιτιολογία θα θεωρήσει τα χρηματικά εντάλματα για τα εισιτήρια, τη διαμονή, τα γεύματα, τα δείπνα και ενδεχομένως τα αθλητικά υποδήματα της κυρίας Αλαμουντίν – Κλούνεϊ και των συνεργατών της; Πότε, με ποια διαδικασία, ποια κριτήρια επιλογής και επαληθευσιμότητας των ενεργειών της ανατέθηκε και από ποιον στην κα Αλαμουντίν – Κλούνεϊ ή στο δικηγορικό γραφείο όπου εργάζεται η νομική διεκδίκηση των εν Λονδίνω μαρμάρων - γλυπτών του Παρθενώνα; Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι. Αλλιώς, επιβεβαιώνεται ο Λεμπέσης. Είναι τεράστια όντως η συμβολή της βλακείας και των βλακών στον σύγχρονο κοινωνικό και πολιτικό βίο. Τεράστια, αν και λίγο δαπανηρή για εμάς, τους πολίτες, που πληρώνουμε αιωνίως το μάρμαρο, μαστιγωνόμενοι, όπως και οι δούλοι, μαστιγωνόμενοι στην αρχαία Αθήνα, μετέφεραν το μάρμαρο από την Πεντέλη στην Ακρόπολη.

Η παράσταση, όμως, συνεχίζεται, απλά αλλάζουν τα επεισόδια. Ηδη έχουμε αρχίσει να ασχολούμαστε με το κωμικό θρίλερ «Εφιάλτης στον δρόμο για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας». Από τη μια, η αξιωματική αντιπολίτευση, που θέλει να γίνει συμπολίτευση μιλά για αργυρώνητους βουλευτές, προκειμένου αυτοί να καταστούν πρόθυμοι και ικανοί εκλέκτορες του επόμενου Προέδρου της Δημοκρατίας. Απ’ την άλλη η συμπολίτευση, που αγωνιά να μη γίνει αντιπολίτευση υιοθετεί το αφήγημα περί θεσμικής βαρβαρότητας του ΣΥΡΙΖΑ, που δυναμιτίζει και υπονομεύει ανεύθυνα την πορεία της χώρας και την έξοδο απ’ τα μνημόνια, που έχουν ήδη γίνει μνημόσυνα θλίψης για την κοινωνία. Όντως, η πραγματικότητα είναι πιο ευρηματική απ' την πιο τρελή φαντασία αυτών που μας κυβερνούν και αυτών που θέλουν να μας κυβερνήσουν, οι οποίοι χωρίς να μιλούν μεταξύ τους θέλουν να πείσουν τους ξένους να μιλήσουν μ' αυτούς για το καλό μας.

Κλείνοντας, ας θυμηθούμε και ας θυμίσουμε τη συνταγματική κατοχύρωση του φιλότιμου, αφού όταν ορίζεται ότι η τήρηση και η προστασία του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων και των Ελληνίδων εννοείται ότι επαφίεται στο φιλότιμό τους. Θα μιλήσει άραγε κανένας γι' αυτό;

ΥΓ.1: Ο ηθοποιός Τζορτζ Κλούνεϊ δεν θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος των ΗΠΑ. Η ανθρωπότητα ακόμα θυμάται τον Ρόναλντ Ρέιγκαν.

ΥΓ.2: Αν έρθουν τα μάρμαρα, μπορούν να εκτεθούν στο Βρετανικό Μουσείο σε αντικατάστασή τους αντίγραφα των μεγάλων πολιτικών μορφών του μεταπολιτευτικού συστήματος εξουσίας (τι θα λέγατε για έναν σμιλευμένο Τζοχατζόπουλο ή ένα γύψινο ομοίωμα Παπαγεωργόπουλου);

ΥΓ.3: Δεν αναζητούμε κανέναν Άγγλο δικηγόρο της πιάτσας, μήπως ρεφάρουμε ζητώντας για κάθε αφή και χρήση της Ολυμπιακής φλόγας να σβήνεται και ένα τμήμα του δημόσιου χρέους μας; Έχει άποψη γι’ αυτό η κα Αλαμουντίν – Κλούνεϊ και οι συνεργάτες της;