Ναι ρε Σπυράρα σε ευχαριστώ

Όχι ότι με νοιάζει κιόλας αλλά καμία φορά πρέπει να τα λέμε. Έτσι για την ιστορία της υπόθεσης. Εξάλλου ποιος είμαι εγώ για να μου εμπιστευθούν μια τέτοια ύψιστη τιμή; Χώρια που είμαι και παλιοχαρακτήρας και μπορεί να τους χαλάσω το κόλπο βγάζοντας νικητή, δίνοντας βραβείο σε κανέναν κανονικό αθλητή σαν τον Γιαννιώτη. Γιατί για μένα αυτός είναι και μάλιστα με διαφορά ο κορυφαίος αθλητής για τη χρονιά που μας πέρασε κι όχι μόνο γι’ αυτή. Αυτός θα έπρεπε να είναι το παράδειγμα για τη νέα γενιά, αθλητές σαν τον Σπύρο πρέπει να βγάζουμε στη βιτρίνα του ελληνικού αθλητισμού κι όχι τους ούγγανους που ασχολούνται μεν με τα λεγόμενα δημοφιλή σπορ αλλά δεν μπορούν να βάλουν τρεις προτάσεις στη σειρά. Και δεν είναι παράδειγμα μόνο γιατί στον τελευταίο αγώνα της τεράστιας καριέρας του πήγε και κολύμπησε με πιτσιρικάδες και τους πέρασε από πάνω, είναι και γι’ αυτό αλλά περισσότερο ξεχωρίζει για τον σεβασμό του στον αντίπαλο και τη σοβαρότητά του στην απόφαση της ομοσπονδίας να κάνει ένσταση για να μετατρέψει το ασημένιο μετάλλιό του σε χρυσό. Ο Σπύρος τους έβαλε στη θέση τους, η Ελλάδα γλίτωσε το ρεζιλίκι. Για να μην ξεχνιόμαστε, λοιπόν. Αυτός είναι με διαφορά από τον δεύτερο όχι μόνο ο αθλητής της χρονιάς αλλά ο άνθρωπος της χρονιάς. Αυτός που μπορεί να δώσει το καλό παράδειγμα στη νέα γενιά. Αυτός που με το παράδειγμά του μπορεί να πάει τους νέους ένα βήμα πιο μπροστά. Αυτός που απέδειξε με τον επικό αγώνα και τον επικότερο τερματισμό του ότι μπορεί να τους σηκώσει πολύ ψηλά, ακόμα και με κλειστά μάτια, όπως δηλαδή τερμάτισε τον τελευταίο του αγώνα.

Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα ΓΑΥΡΟΣ το Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2016