Να τι φταίει στον Ολυμπιακό...

O Kώστας Μιαούλης κάνει στο www.sport-fm.gr τον καταμερισμό των ευθυνών από τη δική του σκοπιά για την αγωνιστική εικόνα του Ολυμπιακού μέσα στη σεζόν.

Εξηγούμαι από την αρχή. Το κείμενο γράφεται, όχι για την ήττα από την Ντνίπρο, αλλά για την συνολική εικόνα του Ολυμπιακού ως τώρα στη σεζόν. Ως προς το σκορ, το 2-0 πάντοτε γυρνάει εξαιρετικά δύσκολα. Το δύσκολο για μένα δεν είναι να βάλουν πολλά οι "ερυθρόλευκοι' στη ρεβάνς, αλλά το να μην δεχτούν. Πάμε τώρα στο σύνολο και όχι στο χθεσινό...

Ο Ολυμπιακός έχει σοβαρές ασθένειες. Οι περισσότερες απ’ αυτές είχαν παρατηρηθεί στο πρώτο κομμάτι της σεζόν. Για παράδειγμα ο Ολυμπιακός πάσχει σοβαρά στα άκρα του, με ποδοσφαιριστές που ουδεμία σχέση έχουν, όποια ονόματα και αν κουβαλάνε, με παίκτες που είχε σε περασμένη έτη ομάδα. Δεν θα βάλω καν τα ονόματα του Γκαλέτι ή του Τζόλε . Δεν φτάνουν ούτε στο μισό της προσφοράς των Ζαϊρί και Αμπντούν για παράδειγμα. Ο Αφελάι είναι ένας ποδοσφαιριστής, που πραγματικά απορείς, αν μπορεί να είναι εν ενεργεία ποδοσφαιριστής. Ο Ντοσεβί μπορεί να είναι καλός, φιλότιμος, αλλά λίγα πράγματα. Ομολογώ, πως ο Ντουρμάζ προσπαθεί, αλλά λίγα πράγματα μπορεί να κάνει.

Ο Μίτσελ ταλαιπώρησε πολύ στο πρώτο κομμάτι της χρονιάς, τους Μαζουακού και Ομάρ. Ο Περέιρα τους έχει τρενάρει λίγο, μιας και έχει περιορίσει τα ανεβάσματα τους, που προξενούσαν κενά, στην άμυνα και είχαν οδηγήσει τον Ολυμπιακό να δέχεται εύκολα γκολ ειδικά στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ο Περέιρα, προσπάθησε να κάνει τον Ολυμπιακό πιο συμπαγή στον άξονα, να έχει πιο καλή σύνδεση και να προσπαθεί κυρίως από τους κεντρικούς διαδρόμους. Από τη στιγμή που έχουν σταματήσει τα ανεβάσματα των Ομάρ και Μαζουακού, ο Ολυμπιακός γίνεται κάθε αγωνιστική πιο προβλέψιμος και πιο φτωχός σε δημιουργία. Γιατί οι ακραίοι δεν μπορούν να δημιουργήσουν φάσεις στο ένας εναντίον ενός, δίχως να έχουν αρκετή υποστήριξη για συνεργασίες και ο άξονας έχει μπλοκαριστεί εντελώς.

Μέσα σε όλα αυτά, προέκυψε και το πρόβλημα με το κέντρο της άμυνας. Έχω τονίσει πολλάκις, πως συνηθίζω να κρίνω ως δίδυμα τους ποδοσφαιριστές, ωστόσο δεν μπορείς να παραλείψεις να κάνεις και ατομική κριτική. Ο Σιόβας όπως είναι τώρα, δυστυχώς, δεν μπορεί να σταθεί, τουλάχιστον σε καμία περίπτωση, δίχως να έχει δίπλα του έναν γρήγορο παρτενέρ. Ο Ολυμπιακός έχει δύο βαριά κορμιά, στην άμυνα του, που μπορεί να είναι άριστοι στο ψηλό παιχνίδι, αλλά έχουν πρόβλημα με γρήγορους αντιπάλους, έχουν θέμα να πέφτουν σβέλτα στα αντίπαλα σουτ (βλέπε γκολ Αραβίδη απέναντι σε Σιόβα και το πρώτο γκολ της Ντνίπρο που έχει δόση τύχης του Κανκάβα απέναντι στον Σαντάνα) και έχουν πρόβλημα να μεταφέρουν τη μπάλα μπροστά. Αν τους πρεσάρουν έχουν θέμα…

Το κοουτσάρισμα του Περέιρα, στα πιο απαιτητικά ματς με ΑΕΚ και Ντνίπρο ήταν απογοητευτικό. Στην Τούμπα ο Ολυμπιακός έκανε ευκαιρίες, όχι τόσες πολλές, αλλά νίκη δεν πήρε. Το πρόσημο μέχρι στιγμής για τον Πορτογάλο, σε αυτά τα ματς είναι αρνητικό. Επίσης η επιμονή του σε κάποιους ποδοσφαιριστές που φανερά δεν μπορούν και ο παραγκωνισμός του Μπενίτες είναι επίσης γεγονότα που προβληματίζουν. Και από σκάουτινγκ, μέχρι στιγμής, δεν μπορεί να έχει μείνει κάποιος ικανοποιημένος, ακριβώς το αντίθετο θα λέγαμε. Ωστόσο το χτίσιμο και το πώς έφτασε ο Ολυμπιακός ως εδώ, αποτελούν ευθύνη του προκατόχου του Πορτογάλου, όπως και το γεγονός, πως από θέμα δυνάμεων, είναι φανερό, πώς δεν βρίσκονται πολλοί παίκτες στο πικ τους και μάλλον το αντίστροφο φαίνεται, όσο περνάει ο καιρός.

Η πλειοψηφία του κόσμου των «ερυθρολεύκων» απαιτεί αυτή τη στιγμή, ένα όραμα, που να μην περιορίζεται μόνο στην κατάκτηση των εγχώριων τίτλων, που κι αυτοί έρχονται, αλλά με την υποσημείωση πως ως ποιότητα, ο Ολυμπιακός φθίνει στο πέρασμα των ετών. Είναι πιθανό να τα καταφέρει και στους δύο εντός συνόρων θεσμούς ο Ολυμπιακός, αλλά υπάρχουν στιγμές που έχουν κάνει χτυπητά αρνητική εντύπωση φέτος και με Μίτσελ και με Περέιρα. Το χειρότερο είναι πως οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές, δεν εμπνέουν ως ήρωες τους οπαδούς της ομάδας. Κι αυτοί πάντοτε κάτι παραπάνω ξέρουν, αφού ξοδεύουν, τρώνε τα κρύα και την ταλαιπωρία για να δουν την αγαπημένη τους ομάδα. Καμία ομάδα δεν μπορεί να «ξηλώνεται» και να «ξαναράβεται» κάθε χρόνο, χωρίς συνέπειες. Αυτό είναι το κυριότερο πρόβλημα και αφορά τη διοίκηση.

Αν περιμένω τον Ολυμπιακό ν’ αντιδράσει στο ντέρμπι; Σε παλιότερες εποχές, όχι και τόσο μακρινές, γνωρίζοντας πώς υπήρχαν προσωπικότητες που όταν τους «κολλούσαν» στον… τοίχο, διέθεταν την ποδοσφαιρική μαγκιά ν’ αντιδράσουν, θα έλεγα πως θα είχε και πολλές πιθανότητες να κερδίσει. Επειδή, ωστόσο, οι «ερυθρόλευκοι», δεν διαθέτουν πλέον, πολλούς παίκτες με γνώση του πώς θα διαχειριστούν κρίσεις παρόμοιου τύπου, το ντέρμπι, μπορεί να γίνει ακόμα πιο περίπλοκο κι ένα αρνητικό αποτέλεσμα, ίσως να φέρει μεγάλους κλυδωνισμούς.