Για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους

Δίνω λοιπόν μικρότερη σημασία από άλλους στις αλλαγές που έγιναν στο Δ.Σ. της ΠΑΕ. Ξεχωρίζω βέβαια την αξιοποίηση του Μιχάλη Κουντούρη που έκανε θαυμάσια δουλεια στον Ερασιτέχνη. Για μένα, όμως, το θέμα είναι να μπαίνει η μπάλα στα δίχτυα.

Δηλαδή να παίζει ο Ολυμπιακός καλό και θεαματικό ποδόσφαιρο που αρέσει στον κόσμο και τον φέρνει στο γήπεδο. Γιατί, ο κόσμος γουστάρει Κύπελλα και πρωταθλήματα, αλλά είναι «κακομαθημένος». Γουστάρει «άλλα κόλπα» με την μπάλα. Το΄χε αυτό το ελάττωμα από παλιά. Από τον Μπέμπη και τον Δεληκάρη. Από τον Σέστιτς στον Ντέταρι κι από τον Καραπιάλη στον Ζιοβάνι. Γι’ αυτό αγαπήθηκε ο Ιμπαγάσα και λατρεύεται ο Τσόρι. Εκεί που οι εργάτες σκίζονται, καταπίνουν χιλιόμετρα και πηδούν ψηλά για κεφαλιές, ο αγνός και τίμιος «γαύρος» γουστάρει μια «ποδιά», μια «λόμπα», μια πάσα στα εξήντα μέτρα.

Ο αγνός και τίμιος «γαύρος» εκτιμά τον ακάματο εργάτη, τον χαλκέντερο σέντερ μπακ, το «μηχανάκι» στο κέντρο. Ξέρει ότι είναι απαραίτητοι για τίτλους και πορείες. Αλλά ανοίγει η καρδιά του σαν τριαντάφυλλο μόλις δει κάτι που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. Πετάει τη σκούφια του για τον βιρτουόζο, τον φαντεζί. Κοιμάται κι ονειρεύεται τα μαγικά του Ζιοβάνι. Οταν λοιπόν υπάρχουν και περιθώρια να του προσφερθεί κάτι τέτοιο, πετάγεται πάνω. Τον πιάνει ενθουσιασμός και ανυπομονησία. Καταλαβαίνει ότι οι διοικητικές αλλαγές έχουν τη σημασία τους, αλλά καλπάζει η φαντασία του. Φαντάζομαι, καταλαβαινόμαστε...

(Αρθρογραφία Μπάμπης Χριστόγλου, SPORTDAY)