Γι' αυτό αλενατόρε

Οι περισσότεροι συζητούν ότι ένα από τα λάθη που πλήρωσε ο Ρανιέρι ήταν και η απόφασή του να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο αγωνιζόταν η Ελλάδα. Να παρατήσει το τσούκου - τσούκου μπολ και να το ρίξει στη δαντέλα.

Συμφωνείς ή διαφωνείς η κουβέντα αυτή γίνεται. Και συνεχίζει κάπως έτσι: η Ελλάδα δεν έχει παίκτες για να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Βολεύεται στο "αντάρτικο" και στις νίκες με 1-0. Γι' αυτό και πολλοί άρχισαν να νοσταλγούν τον Οτο Ρεχάγκελ και τον Φερνάντο Σάντος. Κύριοι, όμως, κάτι ή κάποιον ξεχνάτε.

Με δεδομένο ότι τώρα στα δύσκολα είναι καλό να βρεθεί ένας προπονητής που ξέρει τι παίζει με τους διεθνείς και να μην αρχίσει το ψάξιμο από την αρχή αλλά και ότι μοιάζει ταιριαστό στο προφίλ της ομάδας το σφιχτό ποδόσφαιρο μια από τις πιο ταιριαστές επιλογές είναι ο Νίκος Αναστόπουλος.

Ο "αλενατόρε" ξέρει τους παίκτες και τα κουσούρια τους απ' έξω και ανακατωτά. Ασε που δύσκολα μπορεί κάποιος να του κουνηθεί δεδομένης και της ποδοσφαιρικής του ιστορίας. Από την άλλα μεριά είναι μανούλα καημένη στο αντάρτικο ποδόσφαιρο. Εχει βγάλει όλη την προπονητική του καριέρα μέχρι σήμερα σε ομάδες που μάχονται, που παλεύουν και που κάνουν ό,τι έκανε και η Εθνική στους αντιπάλους της μέχρι να έρθει ο Ρανιέρι.

Αρα; Για να καταλάβω, τι ακριβώς λείπει από τον Νίκο Αναστόπουλο για να συζητηθεί - έστω - η περίπτωσή του; Ασε, δε, που είναι δεδομένο πως θα τα δώσει όλα - άσχετα τι θα καταφέρει - για να πετύχει και θα δουλέψει πολύ περισσότερο απ' όλους όσους έχουν κάτσει στον πάγκο της Εθνικής από το 2000 και μετά.

Οσα εσπρεσάκια και να χτυπήσει στο Κολωνάκι θα είναι κάθε μέρα εδώ και κάθε Σαββατοκύριακο στο γήπεδο. Ασε και το άλλο: με τον Αναστόπουλο στο πόστο του Ομοσπονδιακού γλιτώνει και το ρεκόρ σκοραρίσματος που έχει. Οποιος τον πλησιάζει... πάγκο!