Aριέλ, με διπλό αμονιαζόλ...

Nα πάρω ένα παλιότερο κείμενο για τον Ιμπαγάσα και να το ξαναβάλω, να τελειώνουνε. Εχει εξαντληθεί το λεξιλόγιο για αυτόν τον παικταρά. Δεμένος κόμπο ο Ολυμπιακός, τον βάζει μέσα ο Μίτσελ και χορεύει ο διάβολος. Τους έκανε όλους μάγκες και καθάρισε το παιχνίδι. Χτες δήλωνε ότι θέλει να μείνει έναν ακόμη χρόνο στον Πειραιά. Να μείνει. Σεβαστή η γνώμη του Μίτσελ, πάνω από όλα ο προγραμματισμός της ομάδας, αλλά υπάρχει και ο κόσμος. 

 

Ο οπαδός του Ολυμπιακού, ο αγνός «γαύρος» γουστάρει ποιότητα και τεχνική. Την ψυχολογία και την αισθητική του διαμόρφωσαν διαχρονικά ο Δεληκάρης, ο Νόιμαν, ο Καραπιάλης κι ο Ζιοβάνι. Δεν αλλάζει αυτό. Σέβεται και εκτιμά τους μεγάλους σκόρερ, τους απροσπέλαστους σέντερ μπακ, αλλά υποκλίνεται στην κλάση και την ποιότητα. Στα πατημένα τριανταεφτά. «Ο.Κ.». Ο «Κάνιο» δεν είναι για χόρταση. Να που όμως ορισμένα θεωρητικά εύκολα παιχνίδια για να τα πάρεις χρειάζεσαι αυτό τον στρατηγό. 

 

Κόβει φέτες την άντιπαλη άμυνα με τις πάσες του. Κάνει κίνηση πίσω από την πλάτη του Σαβιόλα για να τον απελευθερώσει και να σκοράρει (σουτ στο δοκάρι). Τον βλέπουν οι αντίπαλοι αμυντικοί κι αναρωτιούνται από πού διάολο θα τους περάσει την μπάλα. Κι αυτός την περνάει. Ετσι πέτυχε το πρώτο του γκολ ο Βαλντές που τον είδα κεφάτο. Αν φύγω όμως από τον γερο-Αριέλ, πάω κατευθείαν στον Πέρες. Αυτός ο Παραγουανός θα μας εκπλήξει ευχάριστα. Καλός εξτρέμ, γυρίζει να μαρκάρει, χώνεται στην περιοχή και σκοράρει. Εχει όλο το πακέτο. Τον βλέπω για μεγάλη καριέρα...