1,2,3, what about διαιτησία;

Και δεν μιλάω για το εμπορικό κομμάτι, της δημοφιλίας. Μιλάω για τη νοοτροπία. Όλοι όσοι ασχολούμαστε με το ποδόσφαιρο απέχουμε έτη φωτός με όλους όσοι ασχολούνται με το μπάσκετ. Πρέπει να πω ότι έχω αρχίσει (κάπως) να ζηλεύω τους μπασκετικούς.

Βλέπετε, το τελευταίο (ούτε καν τελευταίο, δεν υπάρχει καν ως θέμα) με το οποίο ασχολούνται μετά από σημαντικά ματς όπως το χθεσινό ΠΑΟ-Ολυμπιακός είναι η διαιτησία. Υπήρξε η… σφαγή των (ερυθρόλευκων) αμνών χθες στο ΟΑΚΑ αλλά δεν… άνοιξε μύτη. Ούτε φυσικά κουβέντα. Η μπάλα έβρισκε στεφάνι, κανείς από τους τρεις ρέφερι δεν έβλεπε. Παίκτης δεν πατούσε τη γραμμή, πάτησε έλεγε ο διαιτητής που ήταν ΞΕΚΑΘΑΡΑ στην ευθεία. Τραβιόταν από αντίπαλο, προς τα πίσω, και έβγαινε από τη φάση ο Ντάνστον, φάουλ έλεγαν οι διαιτητές. Έβγαζε αγκώνα τρεις φορές στην ίδια φάση ο Διαμαντίδης, έτρωγε και τάπα, φάουλ έλεγαν οι διαιτητές. Σήκωνε τα χέρια ο Χάντερ να «δηλώσει» ότι δεν έκανε φάουλ, φάουλ οι διαιτητές. Προσπαθούσε να βγει ο Μαυροκεφαλίδης από τα σκριν, στούκαρε σε παίκτη Ολυμπιακού, φάουλ υπέρ του οι διαιτητές. Και τόσα άλλα.

Δεν ξέρω, μπορεί να είμαι πολύ οπαδός και λίγο δημοσιογράφος και να τα βλέπω όλα… κόκκινα. Θα το… κοιτάξω γιατρέ μου. Νομίζω πως χθες είδαμε μία από τις χειρότερες και μεροληπτικές διαιτησίες ever σε ματς ΠΑΟ-Ολυμπιακού. Υπήρχαν στιγμές που απορούσα πως διατηρούσαν την ψυχραιμία τους οι παίκτες του Ολυμπιακού. Για πλάκα παίζεις με φίλους σου μπάσκετ κι όταν σού ζητάει… μαϊμουδένιο φάουλ θες να τον κοπανήσεις. Φαντάσου ανθρώπους που παίζουν σε ματς που γράφεται ιστορία, κρίνεται πρωτάθλημα. Και επαγγελματίες που από τη νίκη ή την ήττα, μην το ξεχνάμε κι αυτό, κρίνεται σε μεγάλο βαθμό και το ψωμί τους, δηλαδή το κασέ τους.

Τελειώνει λοιπόν το χθεσινό ματς και περιμένω με περιέργεια να δω τις αναφορές στη διαιτησία. Βλέπω post game τηλεοπτική εκπομπή, τίποτα. Διαβάζω περιγραφές αγώνων σε σάιτ, ούτε. Ραδιόφωνα, επίσης. Προφανώς, δεν… υπήρξε τίποτα μεμπτό. Προφανώς, επαναλαμβάνω, εγώ είμαι πολύ οπαδός ή πολύ άσχετος με το άθλημα και δεν καταλαβαίνω. Μπορεί. Τί να πω;

Αν κάνω τη σύγκριση τώρα με τον κόσμο του ποδοσφαίρου, με πιάνει το γέλιο. Και το κλάμα μαζί. Για ένα ανάποδο φάουλ ή κόρνερ μιλάμε μήνες. Είναι το πρώτο θέμα σε μια εκπομπή μετά από ντέρμπι. Μα τί λέω; Τί ντέρμπι; Θυμηθείτε τί ελέχθη και γράφτηκε μετά το φετινό Αστέρας Τρίπολης-Ολυμπιακός που ήταν ένα ματς πρωταθλήματος για την (ομολογουμένως) τραγική διαιτησία. Δεν συζητάω καν για την (ομολογουμένως) τραγική απόφαση του μη καταλογισμού πέναλτι και αποβολής του Μανιάτη στον τελικό κυπέλλου με την ίδια ομάδα.

Ακόμα και τώρα έχει μείνει στη μνήμη μερίδας κόσμου ως… σφαγή του Παναθηναϊκού ότι υποδείχθηκε φάουλ για κοντρόλ με το χέρι του Πέτριτς στο φινάλε του ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη πέρυσι. Σε μια φάση που φαίνεται όντως να έχει κάνει χέρι και ακόμα κι αν δεν δίνονταν με τη φορά που είχε το σώμα του δεν θα γίνονταν καν ευκαιρία.

Πέρα λοιπόν από την κουβέντα που ΔΕΝ έγινε για την διαιτησία του χθεσινού ματς εξαφανίστηκαν και οι υπερασπιστές της ηθικής ουδέτεροι. Καμία αναφορά από οπαδούς/δημοσιογράφους/media, ασπρόμαυρου ή κιτρινόμαυρου κτλ χρώματος. Κανείς δεν ενοχλήθηκε. Κανείς δεν εξέφρασε την αηδία του. Αντιθέτως, την εκφράζουν στο κλάσμα του δευτερολέπτου στο ποδόσφαιρο.

Και, φυσικά, κανείς από τους αρμόδιους/«ουδέτερους» δεν θίχτηκε από το ότι ένας άνθρωπος (που ξέρουμε ποιός ακριβώς είναι ο ρόλος του στον ΠΑΟ και μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας γιατί… παχύναμε και φαινόμαστε) του οποίου απαγορεύτηκε η είσοδος στους αγωνιστικούς χώρους έδωσε κανονικά το παρόν την ίδια μέρα της ανακοίνωσης της τιμωρίας.

Φαντάσου να είχε απαγορευτεί η είσοδος στον Βαγγέλη Μαρινάκη στο γήπεδο και να ήταν κανονικά στο Καραϊσκάκη σε ντέρμπι με τον ΠΑΟ… Τα τανκς θα είχαν βγει στους δρόμους, θα είχε πέσει η Κυβέρνηση, θα υπογράφονταν νέο μνημόνιο, θα έρχονταν τσουνάμι και ο Ερμής θα γίνονταν ανάδρομος.

(Πηγή: REDNEWS, Γράφει ο Σπύρος Γρομιτσάρης)