«Με δολοφονείτε με τη φανέλα του Ολυμπιακού. Μη μου δέσετε τα μάτια για να βλέπω τα χρώματα της ομάδας μου πριν τη χαριστική βολή»

Ο Νίκος Γόδας πολέμησε τους Γερμανούς κατακτητές στην Ηλεκτρική και στην Ανάσταση στο Κερατσίνι, στην Κοκκινιά, στο Πέραμα με θάρρος και αυταπάρνηση. Με ακόμη μεγαλύτερο θάρρος και με ολυμπιακή υπερηφάνεια αντιμετώπισε το εκτελεστικό απόσπασμα και τον θάνατο, υποχρεώνοντας ακόμη και τους εχθρούς του να υποκλιθούν στο μεγαλείο του.

Μία ιστορική στιγμή με τόσους συμβολισμούς, δύναμη και πίστη σε μεγάλα ιδανικά. Ο Νίκος Γόδας ήταν Λοχαγός της Εθνικής Αντίστασης, ο οποίος εκτελέστηκε στις 19 Νοεμβρίου 1948, φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού. «Με δολοφονείτε με τη φανέλα του Ολυμπιακού. Μη μου δέσετε τα μάτια για να βλέπω τα χρώματα της ομάδας μου πριν τη χαριστική βολή», ήταν τα τελευταία του λόγια, ενώ βγαίνοντας από τη φυλακή, για να δει για τελευταία φορά το φως, λέει στους συγκρατούμενούς του. «Νενικήκαμεν. Ζήτω οι Ολυμπιονίκες του σοσιαλισμού, γεια σας συναθλητές μου».

Ο Γόδας αποτελεί έναν από τους σύγχρονους ήρωες της Ελλάδας. Το 1942, μάλιστα, είχε πάρει μεταγραφή στον Ολυμπιακό ενώ παράλληλα πολεμούσε τους Γερμανούς κατακτητές σε όλο τον Πειραιά. Το ένδοξο τέλος στη ζωή του, μπήκε στο μικρό νησάκι Λαζαρέτο που βρίσκεται κοντά στην Κέρκυρα. Ήταν μόλις 27 χρονών.

19η Νοεμβρίου του 1948...

Η περιγραφή που ακολουθεί είναι από τις "Θρυλικές Ιστορίες"  του συγγραφέα Αλέξη Σταμάτη.

Στο κελί κάνει αφόρητο κρύο. Ο βοριάς περονιάζει. Στο βάθος της αυλής, βλέπει ένα δέντρο. Ψηλό, περήφανο, μοιάζει άνθρωπος. Εστιάζει το βλέμμα του για ώρα. Ωραίο, δέντρο, μόνο, ελεύθερο, με τα κλαδιά του να απλώνονται και τα φύλλα να κυματίζουν στον αέρα. Ξαφνικά, από το βάθος του διαδρόμους ακούγεται η φωνή του αγρυπνητή:

Έρχονται, σύντροφοι, ετοιμαστείτε".

Τα χωνιά είναι έτοιμα από νωρίς. Ακούει τα βήματα του φύλακα. Η πόρτα ανοίγει.

"Γόδας! Σε θέλουν στη διεύθυνση".

Η ώρα έχει φτάσει. Βγάζει την ερυθρόλευκη φανέλα από το καρφί και ακολουθεί τον φύλακα στο γραφείο. Ο διευθυντής κρατάει ένα στυλό, έχει μπροστά του ένα χαρτί, ένα χαρτί που το ξέρει καλά.

"Τελευταία σου ευκαιρία ποδοσφαιριστή. Υπογράφεις;"

Ούτε καταδέχεται να απαντήσει.

"Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό;"

"Ναι".

"Αγύριστο κεφάλι είσαι. Έχεις καμιά τελευταία επιθυμία;"

Ο Νίκος ζητάει να του δώσουν το άσπρο σορτσάκι, που του 'χαν κρατημένο. Δίνει κι ένα σημείωμα για τους συγγενείς του. "Θέλω να ζήσετε καλά. Πεθαίνω για την πατρίδα και τα ιδανικά μου. Αν κάνετε γιο, να του δώσετε το όνομά μου" - το είχε γράψει από μέρες (οι συγγενείς του θα τον τιμήσουν: Ο αδερφός του, Δημήτρης, θα ονομάσει την κόρη του, Νίκη).

Βάζει την ερυθρόλευκη φανέλα, κι έτσι ντυμένος με τη στολή της ομάδας που τόσο είχε αγαπήσει, ακολουθεί τους αστυφύλακες στην έξοδο. Με το που τον βλέπουν να βαδίζει στο διάδρομο, οι συγκρατούμενοί του αρχίζουν να φωνάζουν με τα χωνιά το σύνθημα που συνόδευε κάθε εκτέλεση: "Κερκυραϊκέ λαέ, σήμερα πάλι παίρνουν αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης για εκτέλεση". Σαν χορός αρχαίας τραγωδίας.

"Νενικήκαμεν! Ζήτω οι Ολυμπιονίκες του Σοσιαλισμού. Γεια σας συναθλητές μου", ήταν τελευταία λόγια του φεύγοντας από τη φυλακή, όπως τα διασώζει ο συγκρατούμενός του εκείνα τα χρόνια, Σταμάτης Σκούρτης.

Ο Νίκος περνάει την έξοδο της φυλακής ντυμένος με την εμφάνιση του Ολυμπιακού, σαν να βγαίνει στο γήπεδο. Τον μεταφέρουν στο Λαζαρέτο, ένα νησάκι έξω από το λιμάνι. Σε λίγη ώρα ο παίκτης του Θρύλου βρίσκεται μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, ενώ ο ήλιος μόλις είχε κάνει δειλά την εμφάνισή του πίσω από τα βουνά.

Το απόσπασμα στη θέση του. Ο Νίκος φωνάζει: "Mε δολοφονείτε με τη φανέλα του Ολυμπιακού! Μη μου δέσετε τα μάτια για να βλέπω τα χρώματα της ομάδας μου πριν από τη χαριστική βολή".

Ο αξιωματικός σηκώνει το χέρι. Οι στρατιώτες έχουν απέναντί τους έναν συμπατριώτη τους, έναν συνομίληκο νεαρό αθλητή. Κάποιοι τρέμουν λίγο. Η διαταγή: "Πυρ!". Το κόκκινο απλώνεται στο κόκκινο. Ο Νίκος φεύγει, ψηλά, για την τελευταία κεφαλιά. Νικητής!