Χρόνια πολλά Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα!

Τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα τα έκανε όταν είχε φτάσει στα δέκα του σε μια επαρχιακή ομάδα, την Σεμπογίτας, την οποία και κατάφερε να την οδηγήσει σε 134 συνεχόμενες νίκες, δείχνοντας από πολύ μικρή ηλικία ότι το μέλλον του ανήκει. Χρόνο με το χρόνο η φήμη του εξαπλωνόταν στην Αργεντινή, και στα δεκαπέντε του ήρθε η Αρχεντίνο Τζούνιορς για να τον κάνει δικό της.

Λίγο πριν κλείσει τα 16 του χρόνια ζωής έκανε επίσημο ντεμπούτο στο πρωτάθλημα της Αργεντινής και συγκεκριμένα στις 14 Νοεμβρίου του 1976, όπου μάλιστα θα βρει και δίχτυα στην πρώτη του συμμετοχή, ενώ ένα χρόνο αργότερα θα κληθεί για να φορέσει την φανέλα με το εθνόσημο στο στήθος.

Όνειρο που γίνεται πραγματικότητα

Μεγάλο του όνειρο ήταν να φορέσει την φανέλα της Μπόκα Τζούνιορς και το πέτυχε. Τον Φεβρουάριο του 1981 θα φορέσει την φανέλα της, ενώ δεν θα μπορούσε να φανταστεί πιο ονειρεμένο ντεμπούτο, αφού κατάφερε να σημειώσει τα δύο από τα 4 γκολ που είχε σημειώσει η ‘’ομάδα του λαού’’ κόντρα στην Ταγέρες.

Το όνομα ‘’Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα’’ δεν ήταν πλέον γνωστό μόνο στην Λατινική Αμερική, αφού η φήμη του είχε αρχίσει να εξαπλώνεται σιγά-σιγά και στην Ευρώπη, ενώ η Μπαρτσελόνα ήταν αυτή που έκανε πρώτη κίνηση για να τον φέρει στην Βαρκελώνη. Η μεταγραφή του στους «μπλαουγκράνα» πέρασε από 1000 κύματα, αφού ο τότε ηγέτης του στρατιωτικού καθεστώτος είχε απαγορεύσει την υλοποίηση της συγκεκριμένης μεταγραφής. Τελικά η μεταγραφή του ολοκληρώθηκε το 1982.

Η Ευρώπη, η Νάπολι και η Καμόρα

Με τους Καταλανούς θα κατακτήσει τίτλους, ωστόσο έξω από τα γήπεδα είχε αρκετά προβλήματα με τραυματισμούς, ασθένειες, ενώ στην επιστροφή του στην ενεργό δράση ήρθε σε κόντρα με τον πρόεδρο της Μπαρτσελόνα, Τζόζεπ Νούνιεζ, ο οποίος κατάφερε να τον διώξει από την ομάδα.

Το 1984 πήρε το αεροπλάνο από την Ισπανία, έχοντας προορισμό την Ιταλία και την Νάπολι, η οποία ήταν αποφασισμένη να κάνει την επανάστασή της κόντρα στην δικτατορία του ποδοσφαιρικού Βορρά.

Στους «παρτενοπέι» λατρεύτηκε σα θεός, αφού σε 7 χρόνια παραμονής του στην Ιταλία κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα σε 2 πρωταθλήματα, Σούπερ Καπ το 1990 και ένα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Ωστόσο το 1987 άρχισαν τα προβλήματα για τον ‘’Ντιεγκίτο’’, όταν και η αστυνομία είχε ανακαλύψει φωτογραφίες του με μέλη της Καμόρα. Κάπου εκεί η Καμόρα μπήκε στο σπίτι του προειδοποιώντας τον να μην πει κουβέντα στις αστυνομικές αρχές.

Το 1992 έφυγε από τη Νάπολι όχι και με τον καλύτερο τρόπο, αφού νωρίτερα στο Μουντιάλ του 1990 ο Μαραντόνα είχε επιχειρήσει να στρέψει του Ναπολιτάνους ενάντια της Εθνικής Ιταλίας λέγοντας τους: «Οι Ναπολιτάνοι πρέπει να θυμούνται ότι η Ιταλία τους θεωρεί σημαντικούς για μία ημέρα και τους ξεχνάει για 364». Η Αργεντινή είχε φτάσει μέχρι τον τελικό όπου βρήκε μπροστά της την Γερμανία, η οποία είχε στο πλευρό της και την στήριξη της Ιταλίας, ενώ ο μικρόσωμος θεός δεν είχε πια ούτε την στήριξη της Καμόρα. Κάπως έτσι αποχώρησε το 1992 από την Ιταλία.

Επόμενος προορισμός ξανά η Ισπανία αλλά αυτή την φορά για να φορέσει την φανέλα της Σεβίλλη, ωστόσο η καριέρα του είχε αρχίσει να παίρνει την κατιούσα. Ένα χρόνο αργότερα θα αποφασίσει να πάρει τον δρόμο της επιστροφής για την πατρίδα του, θέλοντας να βρει ξανά τον παλιό του καλό εαυτό. Έπαιξε για ένα μικρό χρονικό διάστημα στη Νιούελς, ενώ δεν θα μπορούσε να μην κλείσει την καριέρα του στην αγαπημένη του Μπόκα Τζούνιορς.

Ο σημαιοφόρος της Αργεντινής

Καθ’ όλη την διάρκεια της καριέρας του ήταν ο ηγέτης της «αλμπισελέστε», αφού κατάφερε να την οδηγήσει στην κορυφή του κόσμου το 1986. Σε αυτό Μουντιάλ ο Ντιεγκίτο θα πετύχει τα δύο από τα πιο φημισμένα γκολ στην καριέρα του, αλλά και στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Το ένα είναι το «χέρι του Θεού» και το άλλο το «γκολ του αιώνα».

Συγκεκριμένα στην αναμέτρηση με την Αγγλία και στο 51ο λεπτό, ύστερα και από λάθος του Στιβ Χοτζ, ο Μαραντόνα θα σηκωθεί για την κεφαλιά, ωστόσο θα σπρώξει την μπάλα στα δίχτυα με το αριστερό, για να γράψει έτσι το 1-0. Τρία λεπτά αργότερα ήρθε και το «γκολ του αιώνα». Σε εκείνο το τέρμα ο Αργεντινός είχε γίνει αποδέκτης της μπάλας πίσω από το κέντρο, απ’ όπου άρχισε και την κούρσα, αποφεύγοντας στην πορεία του όποιον έβρισκε μπροστά του για να φτάσει τελικά στην μικρή περιοχή όπου και με ωραίο πλασέ έκανε το 2-0 για την «αλμπισελέστε».

Τίτλοι τέλους στην καριέρα του, έβαλε στο 1997. Μια καριέρα όπου ήταν γεμάτη διακρίσεις, μια καριέρα γεμάτη δόξα, πάθη, εξαρτήσεις και φυσικά γεμάτη γκολ και απίστευτες ενέργειες από τον μικρόσωμο θεός της μπάλας.

Το 2000 ωστόσο λίγο έλειψε να χάσει την ζωή του από τα ναρκωτικά, αφού ενώ βρισκόταν διακοπές, μεταφέρεται επειγόντως στο νοσοκομείο έχοντας καρδιολογικό πρόβλημα. Στην συνέχεια πηγαίνει στην Κούβα για αποτοξίνωση, ενώ χρόνια μετά θα χρειαστεί να μείνει για δέκα μέρες στην εντατική. Τελικά κατάφερε να ζήσει, με τον ίδιο να καταλαβαίνει ότι τα ναρκωτικά του στέρησαν την ευκαιρία να γίνει ακόμα πιο σπουδαίος, ασχέτως αν ήδη τον χαρακτήριζαν ‘’θεό της στρογγυλής θεάς’’.

Πηγή:Sportotal.gr