ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΗΜΕΡΑ

Το  δημοτικό τραγούδι είναι η μουσική κιβωτός του Ελληνισμού. Διέσωσε στο πέρασμα των αιώνων τα ήθη και τα έθιμά μας και έντυσε με τον πιο μελωδικό τρόπο εικόνες και γεγονότα από την καθημερινή ζωή μας.

  Μπορεί να μπήκε σε… καλούπια με την εμφάνιση της δισκογραφίας, μπορεί να παραχώρησε τη θέση του στο κοινωνικό λαϊκό τραγούδι, αλλά δεν έπαψε να αναστατώνει τις ψυχές μας, γιατί κάθε νότα και κάθε λέξη του αναδίδουν ένα άρωμα ελληνικό.

 Κάθε δημοτικό τραγούδι είναι σαν μια παλιά φωτογραφία στο οικογενειακό άλμπουμ, δίπλα σ’ εκείνες της γιαγιάς και του παππού, του πατέρα που λείπει στην ξενιτιά και του αδικοχαμένου αδελφού.

   Σε όλους εκείνους, πάντως, που επιμένουν ότι δεν υπάρχει πλέον δημοτικό τραγούδι, εμείς απαντάμε με ονόματα και…διευθύνσεις.

Στην Κρήτη, σε κάθε σπίτι, θα βρεις και έναν λυράρη, που ονειρεύεται να γίνει ο νέος Ροδινός και να ξεπεράσει σε φήμη τον Μουντάκη, τον Σκορδαλό, και τον Ξυλούρη.

    Στην Ήπειρο, μπορεί να «έφυγε» το αηδόνι της, ο Αλέκος Κιτσάκης, αλλά το κελάιδισμά του εξακολουθεί να ακούγεται μαζί με τη μελίρρυτη φωνή του Στέλιου Μπέλλου και τη στεντόρεια φωνή ντου Σιάβα Σιάτρα.

    Στη Θράκη, οι ακρίτες Χρόνης Αϊδονίδης  και Καριοφύλης Δοϊτσίδης εξακολουθούν να φυλάνε τις θερμοπύλες της μουσικής μας παράδοσης, ο Χρύσανθος με τους λαρυγγισμούς του μάς πάει στις πηγές του ποντιακού Ελληνισμού και στο Αιγαίο οι Κονιτόπουλοι συνεχίζουν να είναι αλιείς μουσικών μαργαριταριών!

    Στην κεντρική και νότια Ελλάδα, μετά το θάνατο του Παπασιδέρη, το βαρύ φορτίο, που άφησε ο «πατριάρχης» του δημοτικού μας τραγουδιού, το σήκωσαν ο  Καρναβάς, ο Πανούτσος, ο Παπαγεωργίου, ο Κολοβός, ο Παπαθανασίου κ.ά..

Όταν σίγησαν η Μηττάκη, η Αμπατζή και η Εσκενάζη, η κατάσταση πέρασε στα χέρια ή καλύτερα στις φωνές των νεώτερων ερμηνευτριών, με την Κολλητήρη τη Βέρρα, την  Πυργάκη , τη Χαρακίδα , τη Χρηστιά κ.ά. να κρατούν τα σκήπτρα εδώ και μισόν αιώνα!

 Και τώρα, όμως, όταν ακούσει κανείς τον Θεόφιλο, τον Λάλεζα, και την Κετιμέ να τραγουδάνε, θα καταλάβει αμέσως ότι δεν έχει κοπεί οριστικά ο κρίκος που ενώνει τους παλιούς με τους νέους ερμηνευτές της παραδοσιακής μας μουσικής.

 Ο Θεόφιλος Κολοτούρος, ο Παναγιώτης Λάλεζας  και η Αρετή Κετιμέ  πήραν το δημοτικό τραγούδι από εκεί που το άφησαν  οι παλαιότεροι και με φωνή λιτή, μελωδική και ολοκάθαρη, βαδίζουν στα μουσικά μονοπάτια που χάραξαν γενιές ερμηνευτών και δεξιοτεχνών, δίνοντας μια αποστομωτική απάντηση σε εκείνους που υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχουν κληρονόμοι στη διαθήκη που άφησαν οι γεννήτορες της παραδοσιακής μουσικής μας!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΜΠΡΑΣ