Κάλπη και νεωτερικότητα

Η συντομότερη ίσως και πιο μικροαστική προεκλογική περίοδος της μεταπολίτευσης έληξε. Άλλωστε, μπορεί να είναι αληθινός και ο ισχυρισμός, ότι έληξε χωρίς ουδέποτε να αρχίσει. Η κομματική ρητορεία και η πολιτική αντιπαράθεση κυριαρχήθηκε από τον ΕΝΦΙΑ, με τους μεν να υπόσχονται μειώσεις του φόρου, ώστε να γίνει δικαιότερος, και τους δε να προτείνουν την αντικατάστασή του με άλλο φόρο, ώστε να γίνει αναλογικότερος. Προφανώς, το πολιτικό σύστημα αγνοεί, ότι το ζήτημα αυτό έχει λυθεί με αποφάσεις του ΣτΕ, που έχουν κρίνει ως παράνομη την παράλειψη του κράτους να αναπροσαρμόσει τις αντικειμενικές αξίες, οι οποίες συνιστούν τη βάση δεδομένων για τον προσδιορισμό του κρίσιμου φόρου. Η ίδια προεκλογική περίοδος δομήθηκε σε πολιτικά ανόητες και άφρονες διαιρέσεις, σε τιτιβίσματα εμφυλιοπολεμικών υστερικών κραυγών, με άφθονη επικάλυψη φόβου και σε διαγωνισμό περί της διαπραγματευτικής επάρκειας και ετοιμότητας για μια διαπραγμάτευση που δεν τελείωσε, καθώς και για μια άλλη που δεν άρχισε ακόμα.

Η ολοκλήρωση της κενότητας του πολιτικού λόγου διαμεσολαβήθηκε τέλος από τη χρήση λέξεων, όπως αλήθεια, ελπίδα και ευθύνη, λες και οι έννοιες στις οποίες παραπέμπουν, να αποτελούν κομματικό προτέρημα ή κληρονομικό χάρισμα. Η γλαφυρότητα της προεκλογικής αυτής διαδρομής ολοκληρώθηκε με το βλαχομπαρόκ των πολιτικών μεταγραφών και την κακογουστιά του κομματικού διαφημιστικού υλικού. Φτάσαμε να αποτελεί κεντρικό πολιτικό ζήτημα η νομιμότητα ή η απαγόρευση του κυνηγιού. Καταλήξαμε δυστυχώς να συζητάμε για το αν ισχύουν ή αμφισβητούνται τα κεκτημένα της πατρίδας και τα κατακτημένα με τις θυσίες του ελληνικού λαού. Η Ευρώπη είναι το σπίτι μας και η δημοκρατία ο τρόπος μας. Ξέχασαν, όμως, να ασχοληθούν με την επικίνδυνη αντοχή του χρυσαυγιτισμού και τη σύστοιχη ύβρη να διατίθενται κοινοβουλευτικά έδρανα σε ζηλωτές του Χίτλερ.

 Ο πολίτης και εκλογέας, λεηλατημένος ηθικά, πολιτικά και οικονομικά από τον λεβιάθαν των μνημονίων και από την ανεπάρκεια, την ολιγωρία και τον αυτισμό του πολιτικού συστήματος, την 25.1.2015 καλείται να αποφασίσει, όχι για την κατανομή των βουλευτικών εδρών στα πολιτικά κόμματα, αλλά για την πατρίδα και τη ζωή του. Αυτοί που αναμένουν εκπλήξεις, ανατροπές και καρέκλες, αυτοί που προσμένουν οφέλη από τη διαχείριση της κρατικής εξουσίας, αυτοί που δεν έμαθαν ακόμα να διαλέγονται και να αυτοελέγχονται, οφείλουν να γνωρίζουν, ότι οι πολίτες έχουν ανακαλύψει τα κριτήρια, αφού έχουν υπομείνει τα μαρτύρια. Η ζωή των πολιτών είναι βιολογικό μέγεθος και δεν δανείζεται. Ο πολιτικός χρόνος είναι πυκνός και δεν ανανεώνεται, απλά παρέρχεται και μάλιστα την τελευταία εξαετία ασκόπως. Το παρόν λεηλατημένο από τα βάρη, τις αμαρτίες και τις ενοχές του παρελθόντος, δεν μπορεί να εγγυηθεί ένα διαφορετικό μέλλον, καθώς αυτό δεν θα είναι παρά καρικατούρα του. Το δημόσιο χρέος μπορεί να κουρεύεται, να επιμηκύνεται ή να δοσοποιείται. Το πολιτικό χρέος, όμως, δε διαγράφεται, δε χωρά σε e-mail, δεν αποτελεί αντικείμενο διαπραγμάτευσης σε πρωτογενείς ή δευτερογενείς αγορές, απλά εσωκλείεται σε ένα φάκελο και πέφτει στην κάλπη, χωρίς να εξαντλείται, όμως, σε αυτήν την απλή κίνηση.

Η κτήση και η άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας, δεν είναι πρωταθλητισμός νομής και κατοχής ωφελημάτων και μερισμάτων και κυρίως δε συνιστά κληρονομικό δικαίωμα, αφού η νεωτερικότητα δεν συνάδει με την πολιτική χρησικτησία. Φρονώ, ελπίζω και εύχομαι, ότι η ψήφος των Ελληνίδων και των Ελλήνων της 25.1.2015 θα δημιουργήσει τις πολιτικές προϋποθέσεις για τη ρήξη με το καθημαγμένο παρόν σε επίπεδο προσώπων, πρακτικών και μεθόδων. Η ψήφος της 25.1.2015 θα εκφράσει την τήξη της προσωπικής αναμέτρησης του καθενός πολίτη με τις προσωπικές του διαψεύσεις και τα λάθη του. Η ψήφος της 25.1.2015 θα αποδείξει, ότι έχουμε πεθάνει ως καταναλωτές προεκλογικών φυλλαδίων, ως θεατές τηλεπαραθύρων και ως μόνιμοι και σίγουροι πελάτες.

Γαλβανιστήκαμε και έχουμε ήδη γεννηθεί πολίτες έτοιμοι, ώριμοι, πρόθυμοι και συγχρόνως ανυπότακτοι και ανήσυχοι, προκειμένου να υπερασπιστούμε και να εγγυηθούμε τα αυτονόητα, δηλαδή την ενότητά μας, την αξιοπρέπειά μας και τη δυνατότητα της κοινωνίας μας να εξελίσσεται, όχι έρποντας, αλλά περπατώντας τον ανήφορο με καθαρό βλέμμα και ανοιχτό πουκάμισο. Όσοι φοβούνται, να γνωρίζουν, ότι η κλίση του ρήματος αυτού στο γ΄ πρόσωπο πληθυντικού είναι «υποχωρούν». Όσοι φοβούνται τη διαπραγμάτευση οφείλουν να γνωρίζουν, ότι αυτή καταλήγει σε συμφωνία αμοιβαίου συμβιβασμού. Τέλος, αυτοί που θα κυβερνήσουν μπορεί να μας ξεχάσουν, όμως δεν θα τους ξεχάσουμε εμείς, αφού θα είμαστε από τις 26.1.2015 πίσω, μπρος τους και δίπλα τους.