Αν ξυπνήσεις, μονομιάς, θα έρθει ανάποδα ο ντουνιάς

Να ηρεμήσουμε και να σκεφτούμε... Τι έχουμε; Συντάξεις πείνας, πετσοκομμένες, μισθούς ντροπής, ανεργία που στη νεολαία ιδιαίτερα καλπάζει, εξαθλίωση, διαλυμένο κράτος, διαλυμένη υγεία, διαλυμένη παιδεία, ελαστικές έως ελαστικότατες σχέσεις εργασίας, σύγχρονο δουλεμπόριο, μια χώρα βουτηγμένη στη μιζέρια.

Τι δεν έχουμε; Τι μας έχουν στερήσει με βάναυσο τρόπο;

Τις συμβάσεις εργασίας, τα εργασιακά μας δικαιώματα, τη συνδικαλιστική μας εκπροσώπηση, τις υπερωρίες, τον 13ο και 14ο μισθό, τα επιδόματα και άλλα πολλά.
Τα θέλουμε πίσω; Στο ακέραιο;

Αν τα θέλουμε πραγματικά και όχι με μισόλογα, χωρίς «ναι μεν, αλλά» τότε οφείλουμε να αγωνιστούμε.

Το σύστημα δεν χάρισε ποτέ του τίποτα και σε κανένα λαό. Ποτέ στο παρελθόν το σύστημα δεν έκανε από μόνο του πίσω. Δεν ξύπνησε στα κέφια του μια ωραία μέρα και αποφάσισε να παραχωρήσει στον φουκαριάρη λαό δικαιώματα.

Μόνο όταν βρήκε μπροστά του ένα λαϊκό μαζικό κίνημα, σωστά ιδεολογικοπολιτικά προσανατολισμένο, δηλαδή ταξικό, τότε και μόνο τότε χλόμιασε και με βαριά καρδιά αναγκάστηκε σε παραχωρήσεις.

Παραχωρήσεις που ονομάστηκαν θεμελιώδη δικαιώματα. Αυτά που τώρα μας έχουν στερήσει.

Άρα αυτό χρειαζόμαστε. Μια λαϊκή συμμαχία, μαζική να απλωθεί παντού στην κοινωνία με μοναδικό της στόχο την ανάκτηση των χαμένων δικαιωμάτων, χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις.

Δεν θα γίνουν όλα αυτά τα ωραία αύριο ευκολότερα αν δώσουμε ψήφο ανοχής σε μια υποτιθέμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Δεν θα πήγαιναν όλα καλύτερα αν συμμετείχαμε σε μια «προοδευτική» κυβέρνηση;

όχι!!! Και δεν απαντάμε εμείς με απόλυτο τρόπο, αλλά η ίδια η ιστορία. Οχι μόνο στον τόπο μας, αλλά σχεδόν σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Πουθενά ριζοσπαστικό-κομμουνιστικό κόμμα δεν κατάφερε τους στόχους του συμμετέχοντας σε σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις. Απλά μεταμορφωνόταν σε αριστερή γαρνιτούρα του συστήματος και στο τέλος πλήρωνε και... το μάρμαρο!

Τα ίδια έγιναν στη Γαλλία με το κομμουνιστικό κόμμα να διασπάται, τα ίδια και στην Ιταλία που μοιραία οδηγήθηκε σε διάλυση, τα ίδια και στην Ισπανία.

Πως θα μπορέσεις να αλλάξεις πράματα, να επιβάλεις τις δικές σου προτεραιότητες, τις δικές σου ριζοσπαστικές θέσεις με αριστερίζοντα κόμματα που υπηρετούν τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Πως θα μπορέσεις να κάνεις τις ρήξεις με αριστερίζουσες κυβερνήσεις ευθυγραμμισμένες στις επιταγές της Ε.Ε.;

Όπως συμβαίνει πάντα, θα χρεωθείς μαζί τους την αποτυχία με αποτέλεσμα το λαϊκό κίνημα να μπει και πάλι στο περιθώριο και η αντίσταση να εμφιαλωθεί για μελλοντικές χρήσεις. Οπότε και αν αυτές προκύψουν. Μέχρι τότε όμως το σύστημα μια χαρά θα κάνει τη δουλειά του.

Οι φτωχοί θα γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι θα θησαυρίζουν ανενόχλητοι με τον λαό στη γωνία.

Μα τώρα όλα θα αλλάξουν!!! Ερχεται μια προοδευτική Ευρώπη!!!

ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ; Με τον Ολάν, που η δημοτικότητά του πέφτει μέρα με την μέρα. Που δεν έχει να επιδείξει ούτε μια φιλολαϊκή ρηξικέλευθη πρόταση;
Με τον Ρέντσι; Γιατί; Επειδή είναι νέος, ωραίος και κατάγεται από την πόλη των Μεδίκων;

Πριν από δυο χρόνια ο «αριστερός» κύριος Ρέντσι είχε κατηγορήσει τον προκάτοχό του στο Δημοκρατικό Κόμμα Μπερτινότι σαν «περισσότερο αριστερό» απ' όσα επέβαλαν οι καταστάσεις κι ότι όφειλε να είναι πιο πραγματιστής. Και να φανταστείτε ότι η αναποτελεσματικότητα του Μπερτινότι ως προς την εφαρμογή φιλολαϊκών νομοσχεδίων οδήγησε στην επιστροφή του ημιθανούς πολιτικά και βουτηγμένου στα σκάνδαλα Μπερλουσκόνι. Εργα και ημέρες μια προοδευτικής Ευρώπης που επιστρέφει από το... παρελθόν.

Σιγά μην τρομάξει το σύστημα από τους Podemos και άλλους συντηρητικοεπαναστάτες. Μια χαρά αισθάνεται να τους βλέπει στην κορυφή του επαναστατικού star system και να καρπούται τα κέρδη και τα οφέλη σε όλους τους τομείς. Διαβάστε πάντως... τις επιδόσεις των Podemos στην Ανδαλουσία -εύκολα θα βρείτε στοιχεία στο Διαδίκτυο- να έχετε μια γεύση από τον σοσιαλισμό που έρχεται.

Όλα αυτά τα προοδευτικά μορφώματα ένα σκοπό έχουν: να διαχειριστούν την ακραία φτώχεια που δημιούργησε η κρίση και όχι να την εξαλείψουν. Και το κυριότερο, έχουν σαν σκοπό τη διαφθορά της αριστερής συνείδησης των εργαζομένων.

Να συνηθίζουν στις παραχωρήσεις και όχι στις κατακτήσεις. Να χαίρονται με τα λίγα και τα πολύ λίγα αφήνοντας τα πολλά στο κουμάντο του κεφαλαίου.
Η απόφαση είναι δικιά μας. Να ξυπνήσουμε και μονομιάς να έρθει ανάποδα ο ντουνιάς.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που μονολογούν πως αν το ΚΚΕ είχε το 27% του ΣΥΡΙΖΑ, πολλά από τα μέτρα δεν θα είχαν παρθεί.

Αυτός ο ψίθυρος, αυτή η κρυφή σκέψη πρέπει τώρα να γίνει κραυγή και η κραυγή να εκφραστεί με ψήφο. Ψήφο στο ΚΚΕ. Μόνο έτσι τρομοκρατούμε το σύστημα.

Στις 25, αντιπολίτευση να είναι ο λαός. Να αναστηθεί επιτέλους η λαϊκή αντίσταση, να ανασυγκροτηθεί το λαϊκό κίνημα, να βγούμε στους δρόμους να συγκρουστούμε.

Να ξεκινήσουμε επιτέλους το χτίσιμο μιας κοινωνίας όχι έτσι όπως μας την επιβάλλει το σύστημα και η Ε.Ε., αλλά έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων μας!!!