Πρόταση για την απόκτηση του βραζιλιάνου στόπερ, Ραφαέλ Τολόι έκανε ο Ολυμπιακός στη Σάο Πάολο σύμφωνα με ΜΜΕ της χώρας της Λατινικής Αμερικής.

Όλόκληρο το κείμενο της μήνυτήριας αναφοράς:

ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ κας ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΩΣ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ

ΜΗΝΥΤΗΡΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ

Του Παναγιώτη Γιαννόπουλου, Δικηγόρου Αθηνών, Δ.Σ.Α 16922, κατοίκου Αθηνών, οδός Ναυαρίνου αρ. 15.

ΚΑΤΑ

1.Του Γιάνη Βαρουφάκη του Γεωργίου, Βουλευτή και πρώην Υπουργού Οικονομικών, κατοίκου Αθηνών.
2.Και κάθε άλλου προσώπου ως προς το οποίο προκύπτουν αποχρώσες ενδείξεις ενοχής.
_____________________________
I. Εισαγωγή
Αξιότιμη κυρία Εισαγγελέα,
Με την παρούσα μηνυτήρια αναφορά, Σας εκθέτω μια σειρά από κρίσιμα πραγματικά περιστατικά που πραγματώνουν την τέλεση σοβαρών ποινικών αδικημάτων εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος, εις βάρος του ελληνικού λαού και συστοίχως εις βάρος του πολιτεύματος. Τα κρίσιμα περιστατικά και οι σύστοιχες συμπεριφορές πραγματώθηκαν από το Γιάνη Βαρουφάκη, βουλευτή και πρώην Υπουργό Οικονομικών, κατά την άσκηση των υπουργικών του καθηκόντων, καθώς και από λοιπά πρόσωπα που συμμετείχαν στην Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ως Υπουργός.

II. Τα κρίσιμα νομικά και πραγματικά περιστατικά.
1. Η χώρα μας ήδη από τη δεκαετία του 1960 υπέβαλε αίτημα ένταξης και συμμετοχής στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες (Ε.Ο.Κ., Ε.Κ.Α.Χ., Ε.Κ.Α.Ε.) τους πρόδρομους ευρωπαϊκούς θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η επιλογή συμμετοχής της χώρας μας στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης αποτέλεσε στρατηγική στόχευση του πολιτικού μας συστήματος αντιστοιχούμενη πλήρως στη δημοκρατική βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
2. Η ενταξιακή πορεία της χώρας μας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες αδρανοποιήθηκε κατά το διάστημα της επτάχρονης δικτατορίας, η οποία κατέλυσε το δημοκρατικό πολίτευμα και παρέλυσε την ικανότητα και την ετοιμότητα της χώρας μας να διαπραγματευθεί με τα λοιπά δημοκρατικά και ιδρυτικά κράτη μέλη των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. Μετά την πτώση του δικτατορικού καθεστώτος και την επάνοδο στη δημοκρατία υπό την ισχύ του Συντάγματος του 1975, αναζωπυρώθηκαν οι ενταξιακές διαδικασίες, οι οποίες και ολοκληρώθηκαν το 1980, οπότε η χώρα μας εισήλθε ως πλήρες και ισότιμο κράτος μέλος στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες.
3. Η ένταξη της χώρας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες και η ενεργός συμμετοχή μας στη θεσμική μετεξέλιξή τους και δη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο σκληρό πυρήνα των κρατών μελών του, που υιοθέτησαν το ευρώ ως κοινό νόμισμα, με την κατάργηση των εθνικών τους νομισμάτων (Ευρωζώνη) εδράζονται στο άρθρο 28 του Συντάγματος. Με άλλη διατύπωση, η χώρα μας συμμετέχοντας αρχικώς στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες και εν συνεχεία στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη, εκχώρησε με ρητή και αδιαφιλονίκητη δημοκρατικώς επιλογή, οργανικά τμήματα της εθνικής της κυριαρχίας στους ενωσιακούς θεσμούς, οι οποίοι συγκροτούν ένα υπερβάλλον τα εθνικά κράτη μέλη δικαιικό, οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο, με αυτόνομες αρμοδιότητες, που διαθέτει ίδια νομιμοποίηση, όχι μόνο δια της άμεσης εκλογής των μελών του Ευρωκοινοβουλίου και του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από το εκλογικό σώμα των Ευρωπαίων πολιτών αλλά και δια της συμμετοχής στα ενωσιακά όργανα λήψης των αποφάσεων (Συμβούλια Αρχηγών, Συμβούλια Υπουργών κ.λπ.) των εκπροσώπων όλων των Κυβερνήσεων των κρατών μελών, με τρόπο ώστε η δημοκρατική τους νομιμοποίηση να συνιστά συγχρόνως δάνεια δημοκρατική νομιμοποίηση των προβλεπόμενων από τις ιδρυτικές συνθήκες ενωσιακών οργάνων. Η συμμετοχή της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση με βάση της ρητή συνταγματική διάταξη του άρθρου 28 έχει ως συνέπεια την αυξημένη τυπική ισχύ του πρωτογενούς ενωσιακού δικαίου, που κατισχύει κάθε αντίθετης διάταξης της κοινής εθνικής νομοθεσίας. Στο σημείο αυτό πρέπει να υπομνησθεί ότι το ενωσιακό δίκαιο, τόσο το πρωτογενές όσο και το παράγωγο, συνιστά κοινό εθνικό δίκαιο κάθε κράτους μέλους υπό την έννοια ότι κοινός δικαστής του ενωσιακού δικαίου είναι ο κάθε εθνικός δικαστής των κρατών μελών.
4. Η θέση της χώρας μας στο σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης έχει επιβεβαιωθεί ως στρατηγική επιλογή, καθώς η Ελληνική Δημοκρατία βελτιστοποίησε τη διεθνή της θέση και τον γεωστρατηγικό της ρόλο, διασφάλισε την ασφάλειά της και θεμελίωσε επί της σταθερής ευρωπαϊκής τροχιάς τα καλώς εννοούμενα συμφέροντά της. Σημειώνεται, ότι οι ανωτέρω ερμηνευτικές καταφάσεις επιβεβαιώνονται και επαληθεύονται από τη συντριπτικώς πλειοψηφική βούληση του ελληνικού λαού, συνιστώντας συγχρόνως κοινό πολιτικό κεκτημένο της επίσης συντριπτικής πλειονότητας των πολιτικών δυνάμεων και του πολιτικού προσωπικού της χώρας.
5. Η χώρα, αρχής γενομένης από το έτος 2008 εισήλθε στο σιδερένιο ησιοδικό κύκλο της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης, η οποία αυτοτροφοδοτούμενη από τα προπατορικά αμαρτήματα ως προς τη δόμηση της τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας (αναξιοκρατία, διαφθορά, πελατειακό σύστημα νομής της εξουσίας σε κεντρικό και σε τοπικό επίπεδο, αδυναμία συγκρότησης λειτουργικού παραγωγικού μοντέλου, επικράτηση καταναλωτικού προτύπου στην κοινωνία, διόγκωση των κρατικών δαπανών με σύγχρονο υπερδανεισμό του ελληνικού δημοσίου) εκδηλώθηκε με σφοδρότητα το 2010 ως δημοσιονομική κρίση, καταλήγοντας στην expressis verbis πτώχευση ή άλλως πλήρη δημοσιονομική κατάρρευση του ελληνικού κράτους. Για την αντιμετώπιση της έκτακτης αυτής κατάστασης, η Ελληνική Δημοκρατία, προσέφυγε στη σύναψη δύο προγραμμάτων διάσωσης με τους εταίρους της χώρας στην Ε.Ε και με το Δ.Ν.Τ, τα οποία είναι γνωστά και ως μνημόνια. Η εφαρμογή των ως άνω προγραμμάτων διάσωσης ή μνημονίων, επέφεραν δυσμενείς οικονομικές συνέπειες στην ελληνική κοινωνία, πλήττοντας ανεπανόρθωτα τα μεσαία και φτωχότερα στρώματα του ελληνικού πληθυσμού και συγχρόνως μεγεθύνοντας τα κέρδη και την κοινωνικοοικονομική θέση των υψηλών από άποψη πλούτου στρωμάτων. Οι ελληνικές κυβερνήσεις, που διαχειρίστηκαν και ανέλαβαν την εφαρμογή των προλεχθέντων προγραμμάτων διάσωσης (μνημόνια) επέδειξαν συστηματική ανακολουθία και αναποτελεσματικότητα, με αποτέλεσμα η οικονομική κρίση, το υφεσιακό status, η διόγκωση της ανεργίας και η έλλειψη της ρευστότητας να καθίστανται σχεδόν πάγια χαρακτηριστικά. Στο πλαίσιο αυτό, οι Κυβερνήσεις από το 2009 έως το 2015 και οι Κοινοβουλευτικές Πλειοψηφίες που τις στήριξαν, εξαφανίστηκαν από τον λεβιάθαν της δημοσιονομικής κρίσης.
6. Στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, που διενεργήθηκαν λόγω της αδυναμίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας από την απελθούσα Βουλή, τέθηκε στον ελληνικό λαό ένα κρίσιμο ερώτημα, που εμπεριείχε ένα σύστοιχο διακύβευμα. Το ερώτημα σχηματικά μπορεί να αποδοθεί ως εξής. Ποιον εμπιστεύεται το εκλογικό σώμα, δηλαδή ο εν στενή εννοία ελληνικός λαός, για τη διαχείριση της εξόδου από την οικονομική κρίση, και την επαναδιαπραγμάτευση με τους εταίρους και δανειστές μας; Τα κυβερνητικά κόμματα της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ; Ή τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α, δηλαδή το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Σημειωτέον, ότι τα ως άνω κόμματα κατά τη διάρκεια της βραχύβιας προεκλογικής περιόδου συγκρότησαν το δημόσιο πολιτικό λόγο τους στην κατάφαση της διασφάλισης της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, τόσο ως κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσο και ως κράτους μέλους της Ευρωζώνης. Άλλωστε, η ως άνω κατάφαση συνοδευόταν από τη δημόσια κοινή παραδοχή ότι για την υπέρβαση της κρίσης, δεν υφίστατο άλλος δρόμος ή τρόπος, πλην της παραμονής μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη, η οποία δεν έπρεπε να διαταραχθεί. Στις εθνικές εκλογές της 25.1.2015, η πλειοψηφία του ελληνικού λαού παρείχε στον ηγέτη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α κ. Αλέξη Τσίπρα, να σχηματίσει κυβέρνηση, προκειμένου να διαπραγματευτεί καλύτερα και συμφερότερα για την πατρίδα και το λαό με τους εταίρους και δανειστές και το Δ.Ν.Τ., με πρόδηλο το ιστορικό, πολιτικό και συμβολικό όριο της διαπραγμάτευσης την μη αμφισβήτηση της συμμετοχής μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη. Με άλλη διατύπωση, το ανωτέρω όριο συνιστούσε θεμελιακή βάση της πολιτικής εντολής του ελληνικού λάου και συγχρόνως πυλώνα των προγραμματικών δηλώσεων της Κυβέρνησης Εθνικής και Κοινωνικής Σωτηρίας, που συγκροτήθηκε από τα κόμματα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α και των ΑΝ.ΕΛ. Η προλεχθείσα ανάγνωση της λαϊκής εντολής του Ιανουαρίου του 2015 επιβεβαιώνεται και ενισχύεται από το κοινό ανακοινωθέν της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτικών αρχηγών που συνήλθε μετά την διενέργεια του δημοψηφίσματος της 5.7.2015 , στο οποίο η παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη καταφάσκετε όχι απλώς ως υπερκομματική στρατηγική επιλογή αλλά κυρίως ως ο ελάχιστος όρος επιβίωσης της χώρας και της κοινωνίας και συγχρόνως ως η μήτρα της παραγωγής πολιτικής συναίνεσης, η οποία δεν έχει ιδιαίτερη παράδοση στην πολιτική πρακτική της τρίτης ελληνικής δημοκρατίας. Παρέλκει δε η επισήμανση, ότι η νομικοπολιτική ακτινοβολία της αδιατάρακτης πορείας της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη ήταν ο καταλύτης της ανάγνωσης του αποτελέσματος του Δημοψηφίσματος της 5.7.2015 που εκτιμήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό και τους Πολιτικούς Αρχηγούς ότι δεν ενσωμάτωνε εντολή ρήξης με τους ενωσιακούς θεσμούς αλλά συνιστούσε αφετηρία διαλόγου και διαπραγμάτευσης.
7. Ο νυν μηνυόμενος Γιάνης Βαρουφάκης ανέλαβε το χαρτοφυλάκιο του Υπουργείου Οικονομικών στην Κυβέρνηση Εθνικής και Κοινωνικής Σωτηρίας ΣΥ.ΡΙΖ.Α – ΑΝ.ΕΛ, ασκώντας τα καθήκοντά του έως και την 6.7.2015, οπότε και ο Πρωθυπουργός, κος Αλέξης Τσίπρας, τον αντικατέστησε με τον κο Ευκλείδη Τσακαλώτο. Σύμφωνα με τα προλεχθέντα, ο Γιάνης Βαρουφάκης, ως Υπουργός Οικονομικών, ανέλαβε από τον ελληνικό λαό, τον Πρωθυπουργό και τη Βουλή, που τον εμπιστεύθηκε, την εντολή να διαπραγματευθεί αποτελεσματικά, λειτουργικά και σκληρά με τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη και το Δ.Ν.Τ., με στόχο την έξοδο της οικονομίας μας από την κρίση και τη σύγχρονη εγγύηση της παραμονής μας στην Ευρωζώνη και τους Ενωσιακούς Ευρωπαϊκούς θεσμούς, προκειμένου να διευθετηθεί η παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου, η δικαιότερη αναδιανομή των βαρών, η αντιμετώπιση της ανεργίας, η εμπέδωση της αρχής της αλληλεγγύης και της κοινωνικής προστασίας και η διασφάλιση των ρηματοδοτικών αναγκών της χώρας. Είναι προφανές, ότι η ανωτέρω εντολή, που χορηγήθηκε στο Γιάνη Βαρουφάκη δεν είχε απλό πολιτικό περιεχόμενο, ούτε συνιστούσε ατελή υπόσχεση ενός φερόμενου ως διάσημου ακαδημαϊκού, που μετατράπηκε αίφνης σε ενεργό πολιτικό. Προεχόντως, η εντολή αυτή είχε σαφές και πυκνό νομικό περιεχόμενο, το οποίο προσδιορίζεται από την παροχή της εμπιστοσύνης της Βουλής προς το πρόσωπό του, καθώς και από την πράξη της ορκωμοσίας του, ως Υπουργού Οικονομικών.
8. Ο Γιάνης Βαρουφάκης κατά τη διάρκεια της θητείας του ως Υπουργός Οικονομικών, παραβίασε ευθέως και ανερυθριάστως τη προλεχθείσα πολιτική και νομική εντολή του ελληνικού λαού, του Πρωθυπουργού και της ελληνικής Βουλής, στο ρητό περιεχόμενο της οποία ορκίστηκε. Η παραβίαση της νομικής αυτής εντολής επέφερε ανυπολόγιστη βλάβη στο δημόσιο συμφέρον της χώρας και προκάλεσε δυσμενείς συνέπειες εις βάρος της πλειονότητας των πολιτών, των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων της Πατρίδας. Διεξοδικότερα, ο Γιάνης Βαρουφάκης με πράξεις και παραλείψεις του υπονόμευσε τη θέση της χώρας ως μέλους της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήδη από την αφετηρία της ασκήσεως των καθηκόντων του. Ειδικότερα, τόσο αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, όσο και κατά τη συνεδρίαση του Eurogroup της 20.2.2015 δήλωνε ότι η Ελλάδα δεν έχει χρεία των οφειλόμενων από το δεύτερο πρόγραμμα χρηματικών ροών, οι οποίες εκκρεμούσαν προς καταβολή και παρά το οξύ πρόβλημα της ρευστότητας της ελληνικής οικονομίας και των υποχρεώσεων του ελληνικού δημοσίου προς τους δανειστές αλλά και προς το εσωτερικό της χώρας. Με τη ρητή αυτή δήλωσή του, ο ως άνω Υπουργός Οικονομικών σε συνδυασμό με ακολουθία παραλείψεών του οδήγησε στην απώλεια ποσού 11 δις ευρώ που ευρίσκονταν στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και επέστρεψαν στον E.F.S.M. Ο Γιάνης Βαρουφάκης με τη συμφωνία του Eurogroup της 20.2.2015 συνομολόγησε ως εκπρόσωπος της Ελληνικής Δημοκρατίας την ολοκλήρωση του δεύτερου προγράμματος και τη σύστοιχη περαίωση της πέμπτης αξιολόγησης. Παρά ταύτα, στο διαδραμόντα χρόνο μετά την 20.2.2015 λειτούργησε ως συνεντευξιαζόμενος διάττων αστέρας και όχι ως υπεύθυνος Υπουργός μιας ευρισκόμενης σε δεινή θέση χώρας με αποτέλεσμα τη μη ολοκλήρωση του προγράμματος, την εκπνοή της χρονικής παρατάσεώς του, που ήταν γνωστό σ’ αυτόν, ότι έληγε την 30.6.2015 και την αυτόματη απώλεια της τελευταίας οφειλόμενης δόσης από τους εταίρους – δανειστές και το Δ.Ν.Τ. ύψους 7,9 δις ευρώ. Επιπροσθέτως, λόγω των αντιφατικών και ανορθολογικών πράξεων και παραλείψεών του, η χώρα απώλεσε την καταβολή ποσού 1,9 δις ευρώ, που αντιστοιχούσε στα κέρδη των ελληνικών ομολόγων, που διακρατούνταν από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Η υπουργική θητεία του Γιάνη Βαρουφάκη ήταν μια σουρεαλιστική και παράλογη διαδρομή, αφού οι υποτιθέμενες δημόσιες αφηγήσεις και παραδοχές του, υπονομεύονταν και ακυρώνονταν από τις πράξεις και τις παραλείψεις του, που έπληξαν ανεπανόρθωτα την αξιοπιστία της Ελληνικής Δημοκρατίας, ζημιώνοντας συγχρόνως με οξύτητα την οικονομία της χώρα και την κοινωνική συνοχή. Ενδεικτικώς αναφέρεται, ότι ο Γιάνης Βαρουφάκης, ως Υπουργός Οικονομικών, δήλωνε σε ανύποπτο πολιτικά χρόνο το Μάιο του 2015 «θα ήταν ανοησία να πάμε σε δημοψήφισμα, αφού έχουμε λαϊκή εντολή και τεράστια αποδοχή. Ποιος ο λόγος, αφού η εντολή του ελληνικού λαού είναι τόσο πρόσφατη;», προσθέτοντας πως «κακά τα ψέματα, ένα δημοψήφισμα θα είναι δραχμή ή ευρώ». Παρά την ανωτέρω δημόσια θέση του, ο Γιάνης Βαρουφάκης ήταν ένας εκ των εισηγητών της διενέργειας του δημοψηφίσματος της 5.7.2015, λαμβάνοντας μάλιστα θέση υπέρ της υπερψήφισης του ΟΧΙ στο τεθέν δημοψηφισματικό ερώτημα. Μετά την εξαγγελία της διενέργειας του δημοψηφίσματος και συγκεκριμένα την 28.6.2015, ο Γιάνης Βαρουφάκης σε δηλώσεις του στο BBC υποστήριξε ότι εξετάζεται η πιθανότητα επιβολής περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων από τις ελληνικές τράπεζες. Την ίδια ημέρα και με απόσταση ολίγων ωρών, ο ίδιος έγραψε στο Twitter, ότι η επιβολή capital controls και η νομισματική ένωση συνιστούν δύο έννοιες ασυμβίβαστες, τονίζοντας ότι «η ελληνική κυβέρνηση εναντιώνεται στην όλη ιδέα τους». Αυθημερόν και λίγες ώρες αργότερα, ανακοίνωνε από το Υπουργείο του την επιβολή capital controls και την εισαγωγή τραπεζικής αργίας. Ο Γιάνης Βαρουφάκης ως αρμόδιος Υπουργός και εθνικός διαπραγματευτής, δήλωνε σε κάθε ευκαιρία ότι η χώρα μας πρέπει να παραμείνει στην Ευρωζώνη, λόγω μη υπάρξεως άλλης επιλογής, έστω και σε επίπεδο ατελούς ή έστω πρόχειρου σχεδιασμού. Επιπροσθέτως, ο Γιάνης Βαρουφάκης διέψευδε στεντορείως την πιθανότητα εισαγωγής παράλληλου νομίσματος, χαρακτηρίζοντας ως αναληθή και επικίνδυνα τα δημοσιεύματα του τύπου για δήθεν προετοιμασίες έκδοσης IOU για την πληρωμή μισθών και συντάξεων, τονίζοντας ότι η Ευρώπη δεν θα αφεθεί σε δύο παράλληλα νομίσματα. Ο ίδιος όμως, σε συνέντευξή του στο βρετανικό περιοδικό «New Statesman», δοθείσα την 13.7.2015 αποκάλυψε ότι ο ίδιος είχε προτείνει στον Πρωθυπουργό και την Κυβέρνηση την έκδοση παράλληλου νομίσματος (IOU). Σημειωτέον, ότι στην ίδια συνέντευξη αποκάλυψε ότι επί υπουργίας του είχε συστήσει άτυπη πενταμελή ομάδα που προετοιμαζόταν για την περίπτωση ενός Grexit, δηλαδή μιας πλήρους και οριστικής χρεοκοπίας της Ελληνικής Δημοκρατίας και της εθνικής οικονομίας. Παρά ταύτα, ακόμη δεν έχει αποκαλύψει ο ανωτέρω πρώην Υπουργός Οικονομικών τα μέλη αυτής της πενταμελούς ομάδας, με ποια απόφαση κυβερνητικού οργάνου αυτή συγκροτήθηκε και σε ποιο χρόνο και ποια ήταν η εντολή, που ανέλαβε να υπηρετήσει, καθώς και ποιος τη χορήγησε. Περαιτέρω, με συνέντευξή του στο αμερικάνικο τηλεοπτικό δίκτυο CNN την 20.7.2015 ο ανωτέρω πρώην Υπουργός αποκάλυπτε, ότι ήταν υπέρμαχος της εισαγωγής παράλληλου νομίσματος, πρόταση όμως που δεν έγινε δεκτή από τον Πρωθυπουργό της χώρας.
9. Ο Γιάνης Βαρουφάκης ως Υπουργός Οικονομικών, με σωρεία πράξεων και παραλείψεων υπονόμευσε την εντολή που του χορήγησε ο Πρωθυπουργός, η Κυβέρνηση και η Βουλή, οδηγώντας τη χώρα στην οικονομική ασφυξία, στο χρηματοπιστωτικό μετεωρισμό και σε ένα νέο κύκλο ύφεσης, ταπεινώνοντας του Έλληνες και τις Ελληνίδες, καταδικάζοντάς τους να αναμένουν τα εξήντα ευρώ των ATM, επειδή είχαν τον πατριωτισμό να εμπιστευθούν τις ελληνικές τράπεζες και τις δημόσιες δηλώσεις του Γιάνη Βαρουφάκη, ως Υπουργού Οικονομικών. Οι προλεχθείσες πράξεις και παραλείψεις του Γιάνη Βαρουφάκη οδήγησαν τον Πρωθυπουργό της χώρας να τον καρατομήσει, παραιτώντας τον από τη θέση του Υπουργού των Οικονομικών και χωρίς να παραιτηθεί ο ίδιος, όπως αρέσκεται να υποστηρίζει. Σημειωτέον, ότι η αποπομπή του από τον Πρωθυπουργό, την επαύριο του δημοψηφίσματος της 5.7.2015, συνδυάστηκε με το Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών και τη σχεδόν ομόφωνη σύμπτωσή τους, ότι συνιστά ύπατο διακύβευμα, στρατηγική επιλογή και εμπράγματη προϋπόθεση της εθνικής ασφάλειας της χώρας και της επιβίωσης του ελληνικού λαού, η παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς δεν υφίστανται οι προϋποθέσεις και οι εγγυήσεις για οποιαδήποτε άλλη λύση και δη τη λύση, είτε για εισαγωγή παράλληλου προς το ευρώ νομίσματος, είτε για εισαγωγή εθνικού νομίσματος. Στο σημείο αυτό, παρέλκει η επισήμανση της απάδουσας προς την κοινοβουλευτική τάξη συμπεριφοράς του Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος επέλεξε να απέχει από την κρίσιμη συνεδρίαση της 10.7.2015 της Ολομέλειας της Βουλής για την παροχή εξουσιοδότησης στο νέο Υπουργό Οικονομικών και στον Πρωθυπουργό, υποστηρίζοντας ότι προείχε η μετάβασή του στην Αίγινα, προκειμένου να αφοσιωθεί στην διαβιούσα στην Αυστραλία ανήλικη κόρη του. Η βαρουφάκειος αυτή κοινοβουλευτική αντίληψη ολοκληρώθηκε την 15.7.2015 με την κωμικοτραγική συμπεριφορά του να χειροκροτεί όρθιος τον Πρωθυπουργό της χώρας και στη συνέχεια να καταψηφίζει το εισαγόμενο απ’ την Κυβέρνηση νομοσχέδιο μιας δύσκολης και ενδεχομένως κακής συμφωνίας, η οποία κατέστη δύσκολη και κακή, διότι ο Γιάνης Βαρουφάκης κατά τη διάρκεια της υπουργικής του θητείας, με πράξεις και παραλείψεις του υπονόμευσε την έγκαιρη σύναψη δίκαιης και συμφερότερης συμφωνίας με τους εταίρους – δανειστές της χώρας, ενεργώντας δολίως και κατά παράβαση της εντολής του Πρωθυπουργού, της Βουλής και του ελληνικού λαού, του οποίου το συμφέρον έθεσε σε ανεπανόρθωτη διακινδύνευση.
III. Νομική θεμελίωση της παρούσας μηνυτήριας αναφοράς.
1. Η διάταξη του άρθρου 13 Π.Κ προσδιορίζει τη νομική έννοια του υπαλλήλου, στην οποία υπάγεται και ο ορκισθείς Υπουργός. Οι διατάξεις των άρθρων 26 και 27 Π.Κ προσδιορίζουν την έννοια της υπαιτιότητας και του δόλου, που συνιστούν προϋπόθεση του ποινικού κολασμού των κακουργηματικών πράξεων. Η διάταξη του άρθρου 134 παρ. 2 β΄ Π.Κ προβλέπει, ότι τιμωρείται με ισόβια ή πρόσκαιρη κάθειρξη όποιος επιχειρεί με τα μέσα που διαλαμβάνονται στο εδάφιο α΄ της ίδιας παραγράφου και με πρόσφορο τρόπο να διαταράξει την ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος, να αποστερήσει ή να παρακωλύσει τη Βουλή, την Κυβέρνηση ή τον Πρωθυπουργό από την ενάσκηση της εξουσίας, που τους παρέχει το Σύνταγμα ή να τους εξαναγκάσει να εκτελέσουν ή να παραλείψουν πράξεις απορρέουσες από την εξουσία αυτή. Σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 135 Π.Κ κολάζονται οι προπαρασκευαστικές πράξεις εσχάτης προδοσίας. Ειδικότερα, η παράγραφος 2 του ως άνω άρθρου ορίζει, ότι τιμωρείται με κάθειρξη, όποιος συνωμοτεί με άλλον με σκοπό να εκτελέσει οποιαδήποτε από τις διαλαμβανόμενες στο άρθρο 134 Π.Κ πράξεις.
2. Στην προκειμένη περίπτωση και με βάση τη συναξιολόγηση όλων όσων αναλυτικώς εκτέθηκαν στο κεφάλαιο II της παρούσας μηνυτήριας αναφοράς (βλ. ανωτ. σελ. 2 έως 10) πρέπει να διερευνηθεί η συνδρομή ουσιωδών και αποχρωσών ενδείξεων, σύμφωνα με τις οποίες ο Γιάνης Βαρουφάκης, ως Υπουργός Οικονομικών τέλεσε την εγκληματική πράξη του άρθρου 134 παρ. 2 β΄ Π.Κ και προεχόντως την εγκληματική πράξη του άρθρου 135 Π.Κ. Όπως προεκτέθηκε, ο Γιάνης Βαρουφάκης μετά την ορκωμοσία του ως Υπουργός Οικονομικών και τη χορήγηση της εμπιστοσύνης της Βουλής και στο πρόσωπό του ως μέλους της Κυβέρνησης ανέλαβε την πολιτική και συγχρόνως νομική εντολή να υπηρετήσει το συμφέρον του ελληνικού λαού και δη να επαναδιαπραγματευθεί με τους εταίρους – δανειστές και το Δ.Ν.Τ., προκειμένου να συναφθεί μια νέα, δίκαιη και αμοιβαία συμφέρουσα συμφωνία, για τη χρηματοδότηση της Ελληνικής Δημοκρατίας και την απεμπλοκή της οικονομίας από την ύφεση, με στόχο την ανάπτυξη και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Κατά την άσκηση των υπουργικών του καθηκόντων, ο Γιάνης Βαρουφάκης παραβίασε την ανωτέρω εντολή, που ως πηγάζουσα από τη δημοκρατική αρχή, διέθετε ιδιάζον νομικό φορτίο, πέραν του πολιτικού της περιεχομένου, αφού την υπηρέτησε με προδήλως ψευδώνυμο και προσχηματικό τρόπο, ασκώντας τα υπουργικά του καθήκοντα ως τηλεπερσόνα, ως συνεντευξιαζόμενος μάγος της δημιουργικής ασάφειας και εν τέλει ως δημοδιδάσκαλος της θεωρίας των παιγνίων, θεωρώντας ότι η δημοκρατική εντολή και το γενικό συμφέρον του ελληνικού λαού συνιστούν διακύβευμα ενός παιγνίου, του οποίου, όπως αποδείχθηκε, αγνοούσε εκουσίως τόσο τους συσχετισμούς, όσο και την τεχνική των λοιπών παικτών, πλέον του ότι ο ελληνικός λαός δεν τον εξουσιοδότησε να ασκηθεί παίζοντας επί της μοίρας του. Σημειωτέον δε ότι κατά την άσκηση των καθηκόντων του ο Γιάνης Βαρουφάκης συγκρότησε πενταμελή ομάδα πέριξ αυτού, χωρίς να είναι γνωστά τα απαρτίζοντα αυτήν πρόσωπα, για την επεξεργασία της χρεωκοπίας (Grexit) της Ελληνικής Δημοκρατίας, την εισαγωγή παράλληλου νομίσματος ή άλλως εθνικού νομίσματος και τη σύστοιχη αποχώρηση της χώρας απ’ την Ευρωζώνη, με την ενσυνείδητη παραδοχή της αναπότρεπτης και επικίνδυνης νομικοπολιτικής διακινδύνευσης της ιδιότητας της χώρας ως κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης.
Επειδή, η παρούσα μηνυτήρια αναφορά είναι νόμιμη και βάσιμη.
Επειδή, προσκομίζεται σειρά δημοσιευμάτων των εφημερίδων «Καθημερινή», «Αυγή της Κυριακής», «Πρώτο θέμα» και «Real».

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
ΖΗΤΩ

Να προβείτε σε κάθε νόμιμη ενέργεια για τη διερεύνηση των καταγγελλόμενων αξιόποινων πράξεων αποστέλλοντας αμελλητί την παρούσα μηνυτήρια αναφορά στη Βουλή των Ελλήνων σύμφωνα με το Νόμο περί ευθύνης Υπουργών και το άρθρο 86 του Συντάγματος, ώστε να παραπεμφθεί στο αρμόδιο Ειδικό Δικαστήριο ο καταμηνυόμενος Γιάνης Βαρουφάκης, πρώην Υπουργός Οικονομικών.

Αθήνα, 22.7.2015
Ο υποβάλλων τη μηνυτήρια αναφορά
Παναγιώτης Γιαννόπουλος
Δικηγόρος Παρ’ A.Π. & ΣτΕ

«Εναλλακτική υπάρχει;» ρωτούσε ο κ.Τσίπρας όταν προχτές στη Βουλή, ως άλλος Σαμαράς, ως άλλος Βενιζέλος, ως άλλος Παπαδήμος και Παπανδρέου, ψήφιζε το δικό του, το «αριστερό» Μνημόνιο, το «Μνημόνιο Τσίπρα».

    Και απαντούσε: Όχι, η μόνη εναλλακτική είναι το σχέδιο Σόιμπλε! Άρα, κατά τον κ.Τσίπρα όποιος είναι εναντίον των Μνημονίων είναι υπέρ του… Σόιμπλε!  Αλήθεια τόσα χρόνια που ο κ.Τσίπρας ψήφιζε κατά των Μνημονίων, έπαιζε το παιχνίδι του Σόιμπλε;…

    «Υπάρχει εναλλακτική;» ρωτούν υποκριτικά εκείνοι που πρωτοστατούν στον εγκιβωτισμό της σκέψης του λαού στο δίλημμα «ευρώ ή δραχμή», λες κι αυτό είναι το ερώτημα.

    Αλλά φυσικά, όπως η «εναλλακτική» στην καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής δεν ήταν η καπιταλιστική Ελλάδα του ευρώ, έτσι και η «εναλλακτική» στην καπιταλιστική Ελλάδα του ευρώ δεν είναι η επιστροφή στην καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής.

    Το «ευρώ ή δραχμή» λοιπόν είναι η παραπειστική προσπάθεια όσων θέλουν να ξεστρατίσουν τη σκέψη του λαού και να κλείσουν αντί να ανοίξουν μια πραγματική συζήτηση για το αν υπάρχει εναλλακτικός δρόμος.

    Και το κάνουν την ώρα ακριβώς που οι εξελίξεις βοούν ότι: Άλλη οδός για μια Ελλάδα κυρίαρχη και ένα λαό με προκοπή και με ολόκληρη αξιοπρέπεια δεν υπάρχει από την οδό της εξόδου από την ΕΕ. Και ακόμα παραπέρα: Άλλη οδός από αυτή που περιγράφεται στο ερώτημα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» δεν υπάρχει.

    Αυτή η προοπτική, αυτή η «εναλλακτική», σημαίνει τέτοια συθέμελη ανατροπή που είναι ανόητο να προσπαθούν κάποιοι να την ακυρώσουν ή να την αποδομήσουν με το ερώτημα «ευρώ ή δραχμή».

    Είναι μια προοπτική που ή θα την πορευτεί ο λαός με όρους ανατροπής όλου του συστήματος της κυριαρχίας των μονοπωλίων ή εκείνο που θα ζούμε θα είναι να βλέπουμε τους δήθεν αντιμνημονιακούς χέρι - χέρι με τους δήθεν «εναλλακτικούς» να συνεχίζουν επ’ άπειρον την ευρωχρεοκοπίατου λαού  με μπαμπούλα την δραχμοχρεοκοπίατου λαού και τούμπαλιν.

    Στο ερώτημα, επομένως, αν υπάρχει «εναλλακτική» η απάντηση είναι ότι υπάρχει και παραυπάρχει. Μόνο που βρίσκεται έξω τόσο από το σύστημα  της καπιταλιστικής ευρωχρεοκοπίας όσο και από το σύστημα της καπιταλιστικής δραχμοχρεοκοπίας.

    Στην «εναλλακτική» που τόσο πολύ ζητούν να μάθουν αν υπάρχει ο κ.Τσίπρας και φίλοι του (παλιοί και νέοι…) είχαμε αναφερθεί στο κείμενο της στήλης στις 24/6/2015, πριν από λίγες βδομάδες, υπό τον τίτλο «Υπάρχει άλλος δρόμος;».

Στο φόντο των γεγονότων που μεσολάβησαν επιτρέψτε μας την αναδημοσίευση εκείνων των σκέψεων.

    Παρεμπιπτόντως: Ξέρουμε ότι αυτή η εναλλακτική δεν αρέσει στον κ.Τσίπρα και στους φίλους του (παλιούς και νέους). Και φυσικά το τίμιο θα ήταν να πουν την αλήθεια. Να πουν, δηλαδή, ότι αυτή η εναλλακτική δεν τους αρέσει. Και όχι να παριστάνουν μαζί με τα καθεστωτικά τους φερέφωνα ότι «δεν υπάρχει». Αλλά τέτοιες απαιτήσεις τιμιότητας δεν έχουμε.

***

ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ;     

    Η ιστορία είναι κατάσπαρτη αποδείξεων. Δεν χρειαζόταν ως «μαρτυρία» η επαίσχυντη κατάληξη που είχαν οι περίφημες διαπραγματεύσεις για να πειστούμε:     

    Καμία βελτίωση της ζωής του λαού, καμία ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων του δεν μπορεί να επιτευχθεί σε «συνεννόηση», σε «συνεργασία» με εκείνους που προκαλούν και επιβάλλουν τα βάσανα του λαού.

    Κανέναςαγώνας ακόμα και για την πιο μικρή ανακούφιση του λαού από τα βάσανα δεν μπορεί να δικαιωθεί, τίποτα από τα χειρότερα που κάθε φορά επέρχονται δεν μπορεί να αποτραπεί, χωρίς τη ρήξη και τη σύγκρουση με τους δυνάστες του λαού.

    Τίποτα από όσα έχει χάσει ο λαός, τίποτα απ’ όσα του έχουν κλαπεί δεν πρόκειται να του επιστραφεί, τίποτα δεν θα μπορέσει να περισώσει απ’ όσα του έχουν απομείνει, σε «συμφωνία» με τους ντόπιους και ξένους άρπαγες και εν αναμονή της «καλοσύνης» τους.       

    Πολύ περισσότερο: Φιλολαϊκή λύση και οριστική έξοδος από την καπιταλιστική κρίση µέσα στα όρια του καθεστώτος που γεννά τις κρίσεις και την βαρβαρότητα, μέσα στα όρια του καπιταλισµού, μέσα στα όρια των «θεσμών» του, δεν υπήρξε ούτε πρόκειται να υπάρξει ποτέ.

     Τα τελευταία γεγονότα βοούν: Τα Μνημόνια που θα καταργούνταν συνυπογράφονται, ψηφίζονται και επιβάλλονται με «αριστερό» πλέον πρόσημο.

     Αυτήείναι και η μεγαλύτερη πολιτική και ιστορική «ανορθογραφία» του ΣΥΡΙΖΑ: Αφού καβαλίκεψε στον όρο «Αριστερά» για να διεκπεραιώσει το εμπόριο ελπίδας προεκλογικά, έρχεται τώρα μετεκλογικά με τα πεπραγμένα του να ενσταλάξει στη συνείδηση πλατιών λαϊκών στρωμάτων ότι η Αριστερά είναι μια ακόμα καθεστωτική εκδοχή, ότι είναι «μια από τα ίδια».

    Και ακόμα χειρότερα: Έρχεται να εμπεδώσει στο νου και στην καρδιά των ανθρώπων του μόχθου την ηττοπάθεια ότι «δεν αλλάζει τίποτα». Μέσα από την αποστέωση του όρου «Αριστερά» από το εξεγερτικό και ρηξικέλευθο περιεχόμενό του, ο ΣΥΡΙΖΑ απειλεί να σφηνώσει στο μυαλό των ανθρώπων ότι αφού και η «Αριστερά» δεν τα κατάφερε, τότε μοιραία όσα ζούμε είναι «μονόδρομος», είναι αναπόφευκτα.    

Ψωροκώσταινα;

    Να λοιπόν γιατί οι τελευταίες εξελίξεις (…) απαιτούν να τεθεί και να απαντηθεί για μια ακόμα φορά το ερώτημα: «Υπάρχει άλλος δρόμος»; Υπάρχει κάτι πέρα από τον «μονόδρομο» στον οποίο σέρνεται η Ελλάδα, άλλοτε με όρους «υποταγής» και άλλοτε με όρους «διαπραγματεύσεων»;

    Και ακόμα: Πόσο «ρεαλιστική» είναι η προοπτική µιας κοινωνίας χωρίς εκµετάλλευση, όπου πυξίδα της παραγωγής και της διανοµής του παραγόµενου πλούτου θα είναι η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών;

    Η Ελλάδα που «είναι µια µικρή και αδύναµη χώρα»έχει τις δυνατότητες για να ακολουθήσει έναν τέτοιο δρόµο ανάπτυξης, έξω από τον καπιταλισµό, σε ρήξη και σε σύγκρουση με ό,τι και με όσους καθυποτάσσουν και εξαθλιώνουν το λαό της;

    Απαντάμε: Σε πείσμα όλων των εκδοχών του µύθου της «Ψωροκώσταινας» η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική:

    1) Η Ελλάδα είναι µια χώρα που διαθέτει ικανοποιητικό επίπεδο συγκέντρωσης των µέσων παραγωγής και του εµπορικού της δικτύου.

    2) Παρουσιάζει σηµαντικό επίπεδο ανάπτυξης της σύγχρονης τεχνολογίας.

    3) ∆ιαθέτει πολυάριθµο εργατικό δυναµικό, µε εµπειρία, µε βελτιωµένο µορφωτικό επίπεδο και εξειδίκευση.

    4) ∆ιαθέτει πολυάριθµο και αξιόλογο επιστηµονικό δυναµικό.

    5) ∆ιαθέτει φυσικές πλουτοπαραγωγικές και ενεργειακές πηγές, σηµαντικά αποθέµατα ορυκτού πλούτου που συνιστούν συγκριτικό πλεονέκτηµα για την παραγωγή βιοµηχανικών και καταναλωτικών προϊόντων.

    6) Διαθέτει το µεγάλο πλεονέκτηµα να µπορεί να εξασφαλίζει επάρκεια στα είδη διατροφής για τις λαϊκές απαιτήσεις, αλλά και το εξωτερικό εµπόριο.

    7) ∆ιαθέτει ικανότητες για παραγωγή σύγχρονων προϊόντων, µηχανών, εργαλείων και συσκευών.

    Εποµένως από άποψη αντικειµενικών συνθηκών η πατρίδα µας δεν έχει καµία «τεχνική δυσκολία» να διαβεί το κατώφλι ενός άλλου τύπου σχεδιασµό της οικονομίας της, τον κεντρικό πανεθνικό σχεδιασµό στα βασικά και συγκεντρωµένα µέσα παραγωγής σε στρατηγικούς τοµείς όπως η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, ο ορυκτός πλούτος, τα ορυχεία, οι βιοµηχανίες, η ύδρευση, οι µεταφορές, το κρατικοποιηµένο τραπεζικό σύστηµα, το σύστηµα συγκέντρωσης, διοχέτευσης και διαχείρισης υλικών πόρων, το εξωτερικό εµπόριο, το συγκεντρωµένο δίκτυο του εσωτερικού εµπορίου.

Πανεθνικός κεντρικός σχεδιασµός

    «Πανεθνικός κεντρικός σχεδιασµός»: Σίγουρα πρόκειται για μια έννοια που βγάζει εκτός εαυτού και τον πιο μειλίχιο πολιτικό εκπρόσωπο του συστήματος. Αλλά οι πολυεθνικές, τα µονοπώλια και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, αυτοί πρώτοι απ’ όλους γνωρίζουν την αξία του σχεδιασμού. Πολύ απλά διότι µε οργάνωση και σχέδιο λεηλατούν τη χώρα και το λαό. Να λοιπόν γιατί γαυριούν όταν γίνεται λόγος για µια οργάνωση και ένα σχέδιο που θα βγάζει την Ελλάδα από τα νύχια τους!

    Εκτόςόµως από τα συµφέροντα των καπιταλιστών υπάρχουν και τα συµφέροντα των εργαζοµένων. Και αυτοί έχουν κάθε λόγο να δουν την αλήθεια που επιδιώκουν να στραγγαλίσουν µε τα αναθέµατά τους οι κεφαλαιοκράτες και οι κάθε απόχρωσης πολιτικοί τους εκπρόσωποι. Ότι δηλαδή η κεντρικά σχεδιασµένη ανάπτυξη της οικονομίας δεν είναι µια επινόηση, µια φαντασίωση, µια ιδέα που «σφηνώθηκε» ετσιθελικά στο µυαλό των κοµµουνιστών.

    Είναι µια αντικειµενική ανάγκη που καταρχήν πηγάζει από τις απαιτήσεις να εξελιχθούν τα ίδια τα µέσα παραγωγής και να αξιοποιηθούν στο έπακρο όλες οι δυνάµεις και οι δυνατότητες που έχει διαµορφώσει η σηµερινή κοινωνία µε την εργασία και µε την επιστήµη.

    Ο κεντρικός σχεδιασµός προσφέρει τη δυνατότητα για την ικανοποίηση των σύγχρονων και διευρυµένων αναγκών των εργαζομένων, σπάει τα δεσµά της άναρχης και ανισόµετρης ανάπτυξης του καπιταλισµού, παρέχει τις υλικές δυνατότητες για την ολόπλευρη και ελεύθερη ανάδειξη της κάθε ξεχωριστής ατομικότητας ως προϋπόθεση και επιστέγασμα της απελευθέρωσης όλης της κοινωνίας από δεσμά του καταναγκασμού.  

    Η κεντρικά σχεδιασµένη ανάπτυξη της κοινωνίας είναι αυτή που επιτρέπει την αξιοποίηση και κατανοµή όλου του ανθρώπινου δυναµικού και τον εκµηδενισµό της ανεργίας. ∆εν έχει καµία σχέση µε το σχεδιασµό στο πλαίσιο του µονοπωλιακού καπιταλισµού, όπου ο κάθε κεφαλαιοκράτης, το κάθε µονοπώλιο εκείνο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι ο ατοµικός τους προγραµµατισµός µε κριτήριο το κέρδος σε συνθήκες γενικότερης καπιταλιστικής αναρχίας.

    O κεντρικός σχεδιασµός της οικονοµίας δεν µπορεί παρά να στηρίζεται στις αναπτυξιακές δυνατότητες της Ελλάδας και γι’ αυτό όχι µόνο θέλει αλλά και καταφέρνει να αξιοποιεί όλες αυτές τις αναπτυξιακές δυνατότητες που αφορούν τις ανθρώπινες ανάγκες. Χωρίς αποκλεισµούς, χωρίς ανισοµέρειες και µακριά από κάθε περιορισµό που προκύπτει από τη διαπλοκή της ελληνικής οικονοµίας µε την ιµπεριαλιστική ΕΕ και τους διάφορους µηχανισµούς τύπου «τρόικας».

    Ο κεντρικός σχεδιασµός δίνει τη δυνατότητα εξειδίκευσης κατά κλάδο, διακλάδωσης κατά γεωγραφική περιφέρεια, σύνδεσης των παραγωγικών συνεταιρισµών µε προγράμματα παραγωγής και κατανοµής, µε πλάνα κατανάλωσης πρώτων υλών, ενέργειας, νέων µηχανηµάτων και υπηρεσιών. Επιτρέπει την οργάνωση από κρατικούς οργανισµούς, από ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύµατα και ινστιτούτα της επιστηµονικής έρευνας της κοινωνικής παραγωγής και των κοινωνικών υπηρεσιών µε γνώµονα την ανάπτυξη της κοινωνικής ευηµερίας που σημαίνει υπηρεσίες δηµόσιες και δωρεάν Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, Ασφάλισης, αναψυχής, προστασίας των παιδιών και των υπερηλίκων, πολύ φτηνές ή και απολύτως δωρεάν υπηρεσίες µεταφορών, τηλεπικοινωνιών, ενέργειας, ύδρευσης για λαϊκή κατανάλωση κλπ.

    Ο κεντρικός σχεδιασµός είναι το εκ των ων ουκ άνευ εργαλείο που επιτρέπει τη διαµόρφωση στρατηγικών στόχων και επιλογών, την ιεράρχηση σε κλάδους και τοµείς, τον καθορισµό για το πού θα συγκεντρωθούν περισσότερες δυνάµεις και µέσα, µε επιστηµονικά σχεδιασµένο καταµερισµό και πρώτα απ’ όλα: Με εργατικό έλεγχο στη διεύθυνση της κάθε παραγωγικής µονάδας και υπηρεσίας, σε κάθε όργανο διοίκησης.

    Αποτελεί χονδροειδή διαστρέβλωση ο ισχυρισµός – στον οποίο µεταξύ άλλων πρωτοστατούν εκείνοι που επωφελήθηκαν πολιτικά και οικονοµικά από τις παρεκκλίσεις και την υποβάθµιση της λειτουργίας του κεντρικού σχεδιασµού στη Σοβιετική Ένωση – ότι ο κεντρικός σχεδιασµός σηµαίνει «κεντρικό βολονταρισµό», «υποταγή στην πυγµή της ιεραρχίας και της γραφειοκρατίας», ότι «όλα αποφασίζονται άνωθεν και κεντρικά» κ.λπ. Όχι.

    Κεντρικός σχεδιασµός σηµαίνει διαµόρφωση στρατηγικών στόχων και επιλογών, σημαίνει καταµερισµό και εξειδίκευση που δεν είναι υπόθεση κάποιας διευθυντικής κομματικής ή επιστημονικής ομάδας. Αντίθετα είναι μια υπόθεση που βασική της προϋπόθεση είναι το σπάσιμο της γραφειοκρατίας με την είσοδο στο προσκήνιο της παραγωγικής διαδικασίας από θέση ευθύνης, συναπόφασης και ελέγχου όλης της κοινωνίας, όλων των εργαζόμενων που μέσα από τους φορείς τους έχουν λόγο για το τι θα παραχθεί και πώς αυτό θα µοιραστεί και θα αξιοποιηθεί από ολόκληρη την κοινωνία. Πρόκειται για τον ορισμό της δηµοκρατίας.

Το ζήτημα της ιδιοκτησίας

    Ο κεντρικός πανεθνικός σχεδιασµός της οικονοµίας δεν είναι απλώς ένα «εργαλείο», µια «παραλλαγή» διοικητικού τύπου. Είναι εκείνη η δοµή λειτουργίας της οικονοµίας που αντιστοιχεί σε µια ανώτερη κοινωνική σχέση.

    Αλλά προσοχή: Για να υπάρξει και για να δουλέψει αυτή η δομή, το «µαγικό κλειδί» είναι ένα και µόνο: Η επίλυση του προβλήµατος της ιδιοκτησίας. Η αλλαγή των ξεπερασµένων ιστορικά κοινωνικών σχέσεων ιδιοκτησίας που καθορίζουν το παρόν οικονοµικό και το πολιτικό σύστηµα.

    Με µια κουβέντα: Προϋπόθεση είναι η κατάργηση της κεφαλαιοκρατικής ιδιοκτησίας και η µετατροπή της σε κοινωνική ιδιοκτησία. Το πέρασμα δηλαδή κάθε πλουτοπαραγωγικής πηγής στα χέρια της κοινωνίας και όχι στην κατοχή και νομή της από τον κάθε κεφαλαιοκράτη, μονοπώλιο, πολυεθνική.

    Μόνο έτσι η Ελλάδα µπορεί να περάσει στην απέναντι πλευρά από την όχθη της σηµερινής άναρχης καπιταλιστικής «ανάπτυξης» για τους λίγους και της κρίσης που ισοπεδώνει τους πολλούς.

    Για να υπάρξειη Ελλάδα των πολλών απαιτείται:

    α) Η πανεθνική, η πλήρης και η καθολική κοινωνικοποίηση των βασικών µέσων παραγωγής, η µετατροπή σε λαϊκή περιουσία των συγκεντρωµένων µέσων παραγωγής στους κλάδους της µεταποίησης και γενικότερα της βιοµηχανίας και του εµπορίου.

    β) Η δηµιουργία ενιαίων, αποκλειστικά δημόσιων φορέων στους κλάδους στρατηγικής σηµασίας, όπως της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, των κατασκευών, των µεταφορών, της εξόρυξης.

    γ) Η κοινωνικοποίηση της γης και των µεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων στον αγροτικό τοµέα.

    δ)Η αξιοποίηση του συσσωρευμένου κεφαλαίου με εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, που θα χρηματοδοτήσει την φιλολαική ανάπτυξη, με πλήρη εγγύηση και των τελευταίων σεντς του κάθε αποταμιευτή, με απαγόρευση των νόμων φυγάδευσης του κεφαλαίουκαι με άρνηση της αέναης απομύζησης του εθνικού πλούτου με την μορφή πληρωμής ενός κατ’ όνομα «εθνικού χρέους» που ο λαός δεν το χρωστάει και το έχει πληρώσει 20 φορές.

    ε) Η αξιοποίηση των ώριµων συνθηκών για τη συγκρότηση του τοµέα του παραγωγικού συνεταιρισµού, ώστε να βγουν από τον κλοιό των µονοπωλίων η µικροµεσαία αγροτιά και οι µικροί επαγγελµατίες σε κλάδους που η συγκέντρωση είναι µικρή.

    ζ) Η αξιοποίηση κάθε δυνατής οικονοµικής διεθνούς συνεργασία στη βάση του αµοιβαίου οφέλους.

    η) Η προστασία της εγχώριας παραγωγής και των συμφερόντων των εργαζοµένων από τις όποιες συνέπειες προκύπτουν από τις ανάγκες του εξωτερικού εµπορίου.

    Σε μια τέτοια Ελλάδα οι παραγωγικές δυνάµεις τίθενται στην υπηρεσία του λαού και στην ικανοποίηση των αναγκών του. Απελευθερώνονται οι παραγωγικές σχέσεις από το δυναστικό ζυγό της καπιταλιστικής εκµετάλλευσης. Μετατρέπεται ο παραγόµενος πλούτος σε λαϊκή περιουσία. Χάνει η χρηματιστική ολιγαρχία το έδαφος πάνω στο οποίο σμιλεύει τα δεσμά της χρηματοπιστωτικής της κυριαρχίας. Οικοδομείται μια οικονομική λειτουργία που εξασφαλίζει δουλειά, εισόδηµα, υψηλού επιπέδου υπηρεσίες και προϊόντα, ένα αποκλειστικά δηµόσιο, ενιαίο και δωρεάν σύστηµα Εκπαίδευσης, Υγείας, Πρόνοιας και Ασφάλισης, ικανοποίηση των αναγκών σε τοµείς όπως η λαϊκή στέγη, η έρευνα κλπ.

Πολιτική εξουσία

    Γι’ αυτή την Ελλάδα, µια Ελλάδα της λαϊκής και όχι της κεφαλαιοκρατικής οικονοµίας, µια Ελλάδα του λαού της και όχι των εκµεταλλευτών και των «θεσμών» τους, συνθήκη ικανή και αναγκαία, ζωτικής σηµασίας και υπ’ αριθµόν ένα ζήτηµα αναδεικνύεται εποµένως το πέρασµα της πολιτικής εξουσίας στα χέρια του λαού της με µια κυβέρνηση-όργανο της λαϊκής θέλησης και υπηρέτησης των λαϊκών συμφερόντων.

    Μια κυβέρνηση που θα είναι υποχρεωµένη να εξασφαλίζει τη συµµετοχή του λαού στο νέο και πρωτόγνωρο έργο, να στηρίζει το λαϊκό κίνηµα, να στηρίζεται και να ελέγχεται από αυτό µέσα από νέους θεσµούς εργατικού και κοινωνικού ελέγχου.

    Μια κυβέρνηση που στις αγεφύρωτες διαφορές μεταξύ τραπεζιτών – άνεργων, βιομήχανων – προλετάριων, εργολάβων – απασχολήσιμων δεν θα παριστάνει ότι το κράτος είναι «ουδέτερο», δεν θα βαφτίζει σαν εντιμότητα την υποταγή σε επαίσχυντους «συμβιβασμούς», δεν θα  έχει δίλημμα με ποιους θα πάει. 

    Μια τέτοια κυβέρνηση, που στο εσωτερικό θα αποτελεί την αιχμή του δόρατος των λαϊκών δικαίων και που στο εξωτερικό θα προωθεί εµπορικές σχέσεις και διακρατικές συµφωνίες για αξιοποίηση της τεχνογνωσίας µε βάση το αµοιβαίο συµφέρον, είναι σίγουρο ότι από τα πρώτα της βήµατα θα έχει να αντιµετωπίσει την εσωτερική και διεθνή αντίδραση. Την αντίδραση της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, του ΔΝΤ και κάθε παρόμοιου οργανισμού που δεν αφήνουν περιθώρια ελιγµών στα κράτη-µέλη και «συµµάχους» τους.

    Το γεγονός αυτό, για μια κυβέρνηση που δεν τα «διπλώνει», συνεπάγεται το εξής «απλό»: Οτι η αποδέσµευση από τους ιµπεριαλιστικούς οργανισµούς και τα δεσµά τους είναι αναγκαία και αναπόφευκτη, εφόσον έχει στόχο την αυτοδύναµη φιλολαϊκή ανάπτυξη και τη συνεργασία µε όλα τα κράτη, µε κριτήριο τι ωφελεί το λαό.

    Είναι προφανές:Η οικονοµία που περιγράψαμε είναι ασύµβατη µε τη συµµετοχή της χώρας στις ιµπεριαλιστικές ενώσεις, όπως είναι η EE και το ΝΑΤΟ. Και είναι ασύμβατη επειδή ακριβώς είναι συµβατή µε την επιδίωξη οι σχέσεις ανάµεσα στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες να αναπτυχθούν όχι στη βάση της εξάρτησης και της υποταγής αλλά στη βάση του αµοιβαίου οφέλους.

    Από την άποψη αυτή, εποµένως, μια τέτοια πολιτική, έχοντας ως υπερόπλο της ένα ρωμαλέο και αρραγές εσωτερικό λαϊκό μέτωπο και επειδή ακριβώς αξιοποιεί κάθε ρωγµή αντίθεσης και ανταγωνισµού ανάµεσα στις ιµπεριαλιστικές δυνάµεις, αναδεικνύεται, ταυτόχρονα, και ως η µόνη πολιτική που κινείται µε γνώµονα τη διαφύλαξη και ενίσχυση της εδαφικής ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωµάτων της Ελλάδας.

«Οι τύραννοι φαίνονται µεγάλοι

µόνον όσο εµείς είµαστε γονατιστοί»

    Παράλληλα µε τους κεφαλαιοκράτες και τους πολιτικούς εκπροσώπους τους, που το ταξικό τους συµφέρον υπαγορεύει να εναντιώνονται και να πολεµούν µια τέτοια προοπτική για την Ελλάδα, υπάρχουν και οι άλλοι. Αυτοί που απορρίπτουν την ιδέα µιας άλλης Ελλάδας παριστάνοντας ότι την ασπάζονται.

    Αυτού του τύπου η καθεστωτική «αριστεροσύνη» µας προτείνει να δούµε τον καπιταλισµό και τους «θεσμούς» του ως ένα σύστηµα «ολίγον έγκυος», να απαλλαγούμε – δήθεν - από τα «επαχθή» του βάρη και να µάθουµε να ζούµε µε τα υπόλοιπα βάρη που µας χρεώνει, τα οποία προφανώς είναι «νόµιµα» και «έντιμα». Οι αριστεροί, όµως, εφόσον είναι αριστεροί και όχι «αριστεροί»  θεωρούν «παράνοµο», επαχθή και απεχθή όλο τον καπιταλισµό διότι, πολύ απλά δεν συμβιβάζονται με τίποτα το «παράνομο», με τίποτα το επαχθές και με τίποτα το απεχθές που αυτός παράγει.   

    Φυσικά δεν µας διαφεύγει ο αντίλογος των χορτάτων της αντίπερα όχθης. Με την λεπτή κοσμοπολίτικη ειρωνεία τους μας ορμηνεύουν «φιλικά» ότι η προοπτική µιας Ελλάδας και ενός κόσµου χωρίς εκµεταλλευτές και καταπιεζόµενους, χωρίς πλούσιους που οικοδομούν την ευδαιμονία τους πάνω στην καμπούρα των φτωχών, χωρίς κεφαλαιοκράτες «αφέντες» και µισθωτούς ή άνεργους «δούλους», στην καλύτερη περίπτωση, συνιστά δονκιχοτισµό και ουτοπία.

    Εξίσου «φιλικά» απαντάµε με τα λόγια του Όσκαρ Ουάιλντ: «Ένας χάρτης του κόσµου που δεν περιέχει την Ουτοπία δεν αξίζει να τον κοιτάξεις καν, γιατί αφήνει έξω τη µόνη χώρα όπου η Ανθρωπότητα πάντα θα προσγειώνεται. Κι όταν προσγειωθεί, κοιτάζει πέρα και, βλέποντας µια καλύτερη χώρα, ξεκινάει για εκεί. Πρόοδος είναι η υλοποίηση της µιας µετά την άλλη Ουτοπίας».

    Σίγουρα αυτή η «ουτοπική» πορεία αναδηµιουργίας και αναγέννησης της Ελλάδας δεν είναι εύκολη. Είναι όµως µια πορεία απείρως ευκολότερη και – από την άποψη των αποτελεσµάτων – είναι πρόδηλα ρεαλιστικότερη, σε αντίθεση µε τον αδιέξοδο δρόµο των ανυπολόγιστων, των µάταιων και αβάσταχτων θυσιών στις οποίες υποβάλλεται ο λαός και ο τόπος για να βγαίνουν κερδισµένοι οι πλουτοκράτες και το πολιτικό τους σύστηµα.

    Αυτός είναι ο «άλλος δρόμος».Για την ακρίβεια έτσι θα πρέπει να χαραχτεί και να ιχνηλατηθεί αυτός ο «άλλος δρόμος» μιας και θα ήταν πολιτικά υπερφίαλο να καμωθεί κανείς ότι μπορεί να τον περιγράψει από σήμερα με όρους… GPS.

    Εκείνο,όμως, που από σήμερα μπορεί να πει κανείς είναι ότι για να γεννηθεί η Ελλάδα που μας αξίζει, χρειάζονται τρία πράγματα – γνωστά από την πλούσια εμπειρία και του ελληνικού και του διεθνούς εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος:

    α) Καθημερινός, ανυποχώρητος αγώνας και διεκδίκηση για κάθε τι μικρό ή μεγάλο συμβάλλει στην ανακούφιση και καλυτέρευση της ζωής του λαού, χωρίς να παραπέμπονται τα αιτήματα του σήμερα στο αύριο αλλά και χωρίς να θάβεται το αύριο στο όνομα του τώρα,

    β) στράτευση με εκείνη την Αριστερά που όταν λέει «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» το εννοεί, και

    γ) πλήρης επίγνωση από το λαό μας της μεγάλης αλήθειας που είχε περιγράψει ο Ετιέν ντε Λα Μποεσί, ο συγγραφέας της «Πραγματείας περί Εθελοδουλείας»: Ότι «οι τύραννοι φαίνονται µεγάλοι µόνον όσο εµείς είµαστε γονατιστοί».

***

(Ευχές:

Φίλες και φίλοι η στήλη θα επιστρέψει μετά από μια μικρή καλοκαιρινή ανάπαυλα. Καλή ξεκούραση σε όλες και όλους και καλή αντάμωση).

(πηγή: enikos)