Δε ξέρω αν αυτός είναι ο τίτλος που ταιριάζει σε αυτές τις σκέψεις που αποφάσισα να αποθέσω επί του πληκτρολογίου στις οθόνες των υπολογιστών σας, αλλά διαβάζοντας τα ξανά και ξανά νομίζω πως ναι.
Επηρεασμένη από όλα αυτά που διάβασα μετά την χτεσινή ήττα του Ολυμπιακού και τις σκέψεις, αγωνίες, αντιφάσεις, αντιπαραθέσεις των φίλων της ομάδας μας, θέλησα να καταγράψω τα εξής (αν και είναι σκέψεις που κάθε φορά έρχονται στο μυαλό μου μετά από κάποια αποτυχία της ομάδας):
Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ είναι ιδέα πάνω από όλα, είναι ιδεολογία αν σκεφτεί κανείς το λόγο της ύπαρξής του σαν σωματείο, σαν σύλλογος, από την ημέρα που ιδρύθηκε.
Όταν απόκτησε οντότητα μέσα από τα πολιτιστικά και αθλητικά δρώμενα της πόλης του Πειραιά, όταν δημιουργήθηκε για να εξυψώσει το ολυμπιακό ιδεώδες, την ευγενή άμιλλα, αυτός είναι και ο κύριος λόγος της ονομασίας του και του εμβλήματός του ο δαφνοστεφανομένος έφηβος, ο λόγος να είναι ο σύλλογος, η ομάδα όλων των Ελλήνων και όχι μόνο των Πειραιωτών, να γίνει η ομάδα που θα την αγκαλιάσει όλη η Ελλάδα.
Μετά από 89 ολόκληρα χρόνια το κατάφερε αυτό δείχνουν οι τίτλοι του, η εξάπλωσή του από άκρη σε άκρη της Ελλάδος, η αναγνωρισιμότητα του σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η ενασχόληση του συλλόγου πέρα από τα δημοφιλή σπορ ποδόσφαιρο μπάσκετ κλπ. σε άλλα αθλήματα, οι επιτυχίες, οι αθλητές του, ο κόσμος που εργάζεται για τον Ολυμπιακό από όλα τα πόστα, οι επιχειρηματίες που ενδιαφέρονται για τη διοίκηση, για τη διαφήμισή τους, για τη χορηγία τους, αλλά κυρίως και πάνω από όλα ο κόσμος του.
Αυτός που από την πρώτη στιγμή είναι δίπλα του, από τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας του, από τις πρώτες αλάνες του Πειραιά, το καρβουνιασμένο τερέν του Ποδηλατοδρομίου μέχρι το σύγχρονο Καραϊσκάκη.
Ο κόσμος, που πανηγυρίζει και ονοματίζει ΘΡΥΛΟ την ομάδα που καταφέρνει τα έξι σερί πρωταθλήματα, ρεκόρ, ο κόσμος που δεν ξεχνά την ομάδα στα πέτρινα χρόνια, ο κόσμος που πάλι πανηγυρίζει το νέο ρεκόρ των επτά σερί πρωταθλημάτων, ο κόσμος που αναζητά την ευρωπαϊκή καταξίωση και την απολαμβάνει φτάνοντας ένα βήμα πριν την τετράδα της ευρωπαϊκής ελίτ.
Ο κόσμος που έχει ζήσει τρόπαια, τίτλους, ευρωπαϊκή καταξίωση όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά στο μπάσκετ, στο βόλεϊ, στο πόλο, στην κολύμβηση στο στίβο κ.α.
Ο κόσμος που έχει απαιτήσεις πλέον, ο κόσμος που αμφισβητεί τα πάντα προκειμένου να δει την ομάδα του όχι απλά να πρωταγωνιστεί αλλά να πρωτοστατεί, να είναι πάντα ο πρώτος.
Ο κόσμος που δεν αρέσκεται πλέον μόνο σε τίτλους, αλλά τα θέλει όλα, θέλει τα πάντα, θέλει να βλέπει μπάλα, θέλει να βλέπει ηγέτες, θέλει να τρελαίνεται από ποδοσφαιρική, μπασκετική κλπ. «ηδονή» όταν βλέπει την ομάδα του μέσα στο γήπεδο.
Ο κόσμος που στις επιτυχίες είναι εκεί αλλά και στις αποτυχίες, ο κόσμος που αποθεώνει και ο κόσμος που θα γιουχάρει στη πρώτη γκέλα της ομάδας του, στις συνεχόμενες γκέλες της ομάδος του, στις αποτυχίες, στις ενδεχόμενες άκαρπες χρονιές.
Ο κόσμος που θα γίνει παίκτης, προπονητής, πρόεδρος σε ένα σαββατοκύριακο.
Ο κόσμος που θα κρίνει, επικρίνει, ο κόσμος που θα δε θα κουραστεί να φωνάζει, να γκρινιάζει, να απαιτεί.
Ο κόσμος που τα θέλει ΟΛΑ.
Αν δεν τα ήθελε όλα δεν θα ήταν ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ.
Όλοι έχουμε δίκιο, ο καθένας από την δική του οπτική γωνιά. Όλοι έχουμε κάτι να δώσουμε σε αυτή την ομάδα, σε αυτό το σύλλογο από όποια πλευρά και αν είμαστε είτε του απλού φιλάθλου, είτε παίκτη, είτε Διοίκηση. Όλοι είμαστε συμμέτοχοι, συνένοχοι, πρωταγωνιστές, κομπάρσοι.
Η ιστορία του έχει να δείξει πολλά, επιτυχίες - αποτυχίες συλλογικές, επιτυχημένους - αποτυχημένους Προέδρους και Διοικήσεις, επιτυχημένους - αποτυχημένους παίκτες, ηγέτες, μόνο ένα παραμένει σταθερό και αυτό είναι ο κόσμος του Ολυμπιακού που όχι μόνο παραμένει σταθερός αλλά συνεχώς αυξάνεται.
Όσο και να προσπαθούν μερικοί, ο κόσμος του θα είναι εκεί, θα συνεχίζει να φωνάζει, να αποθεώνει, να γκρινιάζει, να απαιτεί, είτε τους αρέσει είτε όχι.
Θα είναι κοντά στις αποτυχίες και θα απολαμβάνει τις επιτυχίες. Θα μένει «άγρυπνος σκοπός» της ιδέας, της ιδεολογίας, αν χρειαστεί θα αντιδράσει, θα ξεσηκωθεί, θα βγει μπροστά σε οποιονδήποτε προσπαθεί να εκμεταλλευτεί, να απαξιώσει, να τσαλαπατήσει όλο αυτό που κατάφερε ο σύλλογος τα ογδόντα εννέα χρόνια ύπαρξής του, σε λίγες μέρες κλείνει τα ενενήντα!!!!
Αν δεν το κάνει δεν είναι Ολυμπιακός. Αν δε ζητά περισσότερα δεν είναι Ολυμπιακός. Αν αρέσκεται με τα λίγα δεν είναι Ολυμπιακός.
Γι’ αυτό θα συνεχίζουμε να φωνάζουμε, να αποθεώνουμε, να γιουχάρουμε, να κριτικάρουμε, να επικρίνουμε, να απαιτούμαι.
Απλά ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ
Κείμενο: Κατερίνα Ποντικάκη
