Φουσκώνω από υπερηφάνεια

Είναι μερικές φορές που το μεγαλείο των ομάδων δεν χρειάζεται ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο για να φανεί. Δεν μετρά από Κύπελλα, τίτλους, μεγάλες νίκες και προκρίσεις, δεν χρειάζεται γκολ και θριάμβους για να επιβεβαιωθεί. Είναι αυτές οι φορές που η ομάδα, ο σύλλογος επιστρέφει στην κοινωνία όλη αυτή την αγάπη και τη στήριξη που παίρνει.

Είναι οι στιγμές που αποδεικνύεται ότι πέρα από επικαλαμίδες, φανέλες, σορτσάκια, ποδοσφαιρικά παπούτσια, μπάλες και σπουδαίοι ποδοσφαιριστές οι ομάδες είναι και προσφορά, βοήθεια και ενδιαφέρον για όσους ανθρώπους δοκιμάζονται. Γι’ αυτό, λοιπόν, και δηλώνω διπλά υπερήφανος που παρακολουθώ τον μεγαλύτερο σύλλογο της Ελλάδας, τον Ολυμπιακό, να στρέφει το βλέμμα στους ανθρώπους που έχασαν το βιος τους από τος φονικές πλημμύρες. Που ανοίγει την αγκαλιά του και προσφέρει πολύτιμη βοήθεια σε αυτούς τους ανθρώπους που μάταια περιμένουν από την συντεταγμένη πολιτεία να τους απαλύνει τον πόνο.

Αλήθεια είναι ότι μια ομάδα την καψουρεύεσαι για όσα κάνουν οι παίκτες της μέσα στο γήπεδο, μεγαλύτερη αλήθεια είναι όμως ότι η το φούσκωμα υπερηφάνειας που σου προσφέρουν οι δράσεις σαν κι αυτές που κάνει ο Ολυμπιακός για τους ανθρώπους της δυτικής Αττικής δεν υπάρχει ματς που μπορεί να σου το χαρίσει. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Ο Ολυμπιακός στάθηκε δίπλα και στους ανθρώπους που τους πέταγαν οι λαθρέμποροι στη θάλασσα και τους στοίβαζε η ελληνική πολιτεία στο λιμάνι του Πειραιά και διαρκώς στέκεται δίπλα σε ανθρώπους που υποφέρουν στηρίζοντάς τους καθημερινά. Το λέω ξανά ότι αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι θρίαμβοι που μπορεί να πετύχει μια ομάδα.

Και σε όποιον στέκεται απέναντι και θέλει να υποτιμά τέτοιου είδους ενέργειες γράφοντας ή λέγοντας διάφορες παπάτζες ένα έχω να του πω: μακάρι να μη χρειαστείς ποτέ να σου απλώσει κάποιος το χέρι για να σε βοηθήσει σε μια στραβή. Μακάρι να σου πάνε όλα καλά και να μη βρεθείς στη θέση των ανθρώπων που είδαν τα ποτάμια να περνούν μέσα από τα σπίτια τους. Μακάρι να μη σε βρει ποτέ η μέρα που δεν θα έχεις να πάρεις μια φρατζόλα ψωμί. Κι αν σήμερα δεν μπορείς να το καταλάβεις εσύ άσε εμένα να φουσκώνω από υπερηφάνεια που βλέπω τον σύλλογο που λατρεύω να κάνει την ημέρα κάποιων ανθρώπων λίγο καλύτερη...

 Ώρα για αποδείξεις

Πάμε και στα πεζά αγωνιστικά. Είπαμε τον Ολυμπιακό τον καψουρεύεσαι για όσα κάνει εντός αγωνιστικού χώρου, δεν μπορούμε να ντριπλάρουμε και να μη μιλήσουμε και για το ματς με την Κέρκυρα. Παιχνίδι ειδικών συνθηκών, παιχνίδι δύσκολο, εμπόδιο ψηλό διότι απ’ όσο είμαι σε θέση να καταλαβαίνω η Κέρκυρα θέλει να παίξει και για τους καινούργιους της φίλους. Θα έχει παρέα και τους Μακεδόνες ρέφερι...

Τα είπαμε όμως από το ξεκίνημα της σεζόν: φέτος ο Ολυμπιακός πρέπει να μπαίνει στο γήπεδο με σκοπό να περνά πάνω και από τα εμπόδια που του βάζουν οι Κολίνες της εξυγίανσης. Γι’ αυτό ακόμα και στα θεωρητικά εύκολα ματς πρέπει το πόδι να είναι κολλημένο στο γκάζι από το πρώτο λεπτό, πρέπει όσοι αγωνιστούν να μπουν με διάθεση να μη χάσουν καμία προσωπική μονομαχία, πρέπει ο Ολυμπιακός να μπει για να καθαρίσει νωρίς.

Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες τακτικές. Αυτά τα ξέρει καλύτερα ο Τάκης από τη μία και από την άλλη πιστεύω ότι όποιοι και να παίξουν στην Κέρκυρα θα το πάρουν το ματς αρκεί να έχουν τη σωστή νοοτροπία. Θέλω να δω στην πράξη, όμως, αυτή τη στροφή που έκανε η ομάδα μετά την ήττα στην Πορτογαλία. Να δω στην πράξη ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού θα λυσσάξουν για να πάρουν και το φετινό πρωτάθλημα...